Tijdens ons verblijf op Texel zag ik diverse soorten eenden. Daarvan was de meest bijzondere de wintertaling. De wintertaling staat op de rode lijst als kwetsbaar. De wintertaling zat ver weg en dus moest ik behoorlijk inzoomen met mijn Nikon bridgecamera.

Andere soorten eenden die ik tijdens ons kort verblijf op Texel zag waren eidereenden, bergeenden, kuifeenden en smienten.

Tijdens mijn ritje op Texel met de camera´s op de passagiersstoel reed ik van Den Burg naar Oosterend. Rijdend over de Oosterenderweg zag ik aan de rechterkant een wulp in het weiland staan. Wat een verrassing. Die wilde ik wel graag op de foto zetten. Het was een drukke doorgaande weg dus moest ik wel even goed kijken naar een geschikt plekje om de auto neer te zetten. Dat lukte. Zie Google Maps. Ik moest wel uit de auto om de wulp te fotograferen. Aanvankelijk stapte de wulp bij mij vandaan, maar even later kwam de wulp toch weer mijn kant op. De fotoserie is gemaakt met de Nikon bridgecamera.

De volgende ochtend maakte ik een ritje binnendijks aan de kant van De Wad. Plotseling zag ik een steltloper foerageren. Toen ik inzoomde zag ik dat het een tureluur was. Het leek net alsof tureluur aan het wadlopen was. Het slib bleef aan de pootjes plakken. Eventjes door het water en de pootjes waren weer schoon.

Na de fotosessie bij de schapen met hun lammetjes reed ik door naar het Doolhof op De Hoge Berg. Aan de oostzijde van het Doolhof ligt De Zandkuil. Zie Google Maps. De Zandkuil is het enige insectenreservaat van Nederland. Het gebied, een oude zandafgraving van slechts 0,74 hectare groot, ontstond in 1742. Sinds 1925 is het terrein officieel natuurreservaat en wordt het beheerd door Natuurmonumenten. Omdat het zand in De Zandkuil zo stevig is, kunnen graafwespen en graafbijen hier prima holletjes graven. In de verschillende soorten zand die de zandkuil rijk is, zijn meer dan veertig soorten wespen en bijen te tellen. Andere insecten, zoals libellen en vlinders, vertoeven eveneens graag in het gebied. Bron is deze site.

De Hoge Berg is 15 meter hoog en is een stuwwal uit de voorlaatste ijstijd. De Hoge Berg loopt grofweg van de dorpen Oost tot aan Den Hoorn. Tussen Den Burg en Oudeschild is het kenmerkende heuvellandschap met de tuinwallen, drinkkolken en schapenboeten aanwezig. Aan de oostkant liggen een aantal bosjes, waarvan het Doolhof de bekendste is. Bij het Doolhof parkeerde ik mijn auto en begon ik aan de wandeling.

De geschiedenis van het bosje op De Hoge Berg begint in 1764 toen commissaris en commies Cornelis Roepel een stuk land van 17 are kocht op de Hoge Berg. Vanaf dit punt had men een prachtig uitzicht op de Rede van Texel. Bovendien is er een klein heuveltje in het gebied. Van dit heuveltje gaan verhalen op Texel dat er een grote kei in verborgen zou liggen. De kei heet de Engelse Steen omdat hij helemaal onder de Noordzee door zou lopen tot in Engeland.

Roepel maakte er een mooi landgoedje van met een sterrebos en een wandellaan. In 1784 werd het verkocht aan de heer Kikkert. Deze maakte er een uitspanning en legde er een klein doolhof aan. In 1840 kwam het bos in bezit van de gemeente Texel. In die tijd werd het een geliefd gebied voor uitstapjes en dat bleef het een hele tijd.

Het doolhof verdween en werd een bos, met een clubhuis van een sociëteit. Het bosje wordt vermeld in de Camera Obscura van Hildebrand in het gedeelte over Teun de Jager, als ‘Nietig overschot van vroegere woudpracht’. Met Pinksteren was het ‘Bossiesdag’. Toen ging de Texelse jeugd naar het Doolhof. Deze gewoonte is door de kerken van Den Burg aan het eind van de twintigste eeuw weer opgepakt. Bron is Wikipedia. De echte liefhebber van geschiedenis kan op deze site nog meer informatie vinden.

Een typisch element in het Doolhof is ‘De Zeven Pannenkoeken’. Dit is een steile heuvel met zeven treden. In het begin van de 21ste eeuw heeft Staatsbosbeheer ‘De Zeven Pannenkoeken’ hersteld. De treden zijn uitgevoerd in cortenstaal en werden gemaakt door lasbedrijf Rob Bakker uit Oudeschild. Bron is deze site.

Er was mij verteld dat er op de Hoge Berg sneeuwklokjes zouden staan. Wat mij niet was verteld dat het bos vol stond met krokussen. Dat was een verrassing en een feest om te lopen te midden van een kleurrijk tapijt. Er waren zelfs al een paar hommels driftig op zoek naar stuifmeel. Dit waren voor mij de eerste hommels van dit jaar. Het voorjaar komt eraan!

Na de wandeling met ons vieren in de haven van Oudeschild hebben we ons opgesplitst. Ik ben alleen in de auto verder gegaan met de camera´s naast mij op de passagiersstoel. Als je over Texel rijdt of fietst dan is de witte toren in Den Hoorn een baken in het landschap. Ik heb onder de rook van Den Hoorn een stop gemaakt om deze, ietwat scheefstaande, kerk met toren op de foto te zetten.

Wat verder opvalt op Texel zijn de weilanden vol met schapen. Texel is de gemeente met het grootste aantal schapen, ongeveer 24.000. In het voorjaar zijn de schapen vergezeld van lammetjes.

Deze foto’s van de schapen en lammetjes zijn gemaakt in het Hoge Berg-gebied. De weilanden worden hier omringd door tuinwallen oftewel tuunwallen. Deze tuunwallen zijn in dit gebied bewaard gebleven omdat dit gebied werd aangewezen als landschapsreservaat. De tuunwallen zijn als perceelafscheidingen beschermd verklaard. Er worden zelfs nieuwe exemplaren aangelegd. Tuinwallen zijn namelijk niet alleen handig en mooi; ook hebben ze een hoge natuurwaarde. Bron is deze site.

Een lammetje was met een stokje aan het spelen. Een koddig gezicht.

Na de onderbreking door de fotoseries van de sneeuw ga ik vandaag weer verder met de fotoseries die ik maakte tijdens ons verblijf op Texel. Een paar weken geleden waren we een halve week op Texel. We hebben het prima getroffen met het weer. Op de eerste dag maakten we een wandeling door de haven van Oudeschild.

Terwijl we uitkeken over De Waddenzee kwam er net een boot terug van een zeehondentocht. Even later voer de supersnelle Bruuzer de haven uit op weg naar de zeehonden op het eiland de Razende Bol.

We wandelen verder door de haven.

We bewonderden de nieuwe foto van fotograaf Richard Heerschap op de trap.

Volgens Obsidentify zou dit een Pontische meeuw zijn. Het zou best kunnen…

Na mijn fotosessies in de sneeuw op landgoed De Eese, bij de Hunebedden en in Darp was ik tegen koffietijd weer thuis. Eenmaal thuis wilde ik nog een fotoserie maken van tuinvogels voordat de zon de sneeuw had doen smelten. Ik strooide voer bovenop de sneeuw. De tuinvogels deden zich al snel tegoed aan het voer op de smeltende sneeuw.

Speciaal voor de vinkjes strooide ik voer op de grond. Een mannetje en vrouwtje vink hadden het voer snel ontdekt. Het maakt de mussen niet uit waar het voer wordt gestrooid of opgehangen, zij eten aan iedere dis.

Na de wandeling door het besneeuwde landschap bij de Hunebedden reed ik via een andere weg weer naar huis. Toen ik over de Van Helomaweg reed richting Darp zag ik aan de oostkant een prachtig besneeuwd landschap. Ik besloot nog een stop te maken. De zon had hier nog geen vat gekregen op de sneeuw.

Aan de andere kant van de weg zag ik een klein paadje in een dichtbegroeid bos. Er lag veel sneeuw en ook hier waren de zonnestralen nog niet doorgedrongen. Ik was nog niet eerder in dit bos geweest. Zie Google Maps.

De jonge boompjes waren kromgebogen door de sneeuw en hingen als een toegangspoort over het pad. Zonder verdere toelichting neem ik jullie mee in dit feeërieke landschap.

Op vrijdag 10 maart had het bijna de hele dag gesneeuwd. De volgende dag was het landschap bedekt door een deken van sneeuw onder een strakblauwe lucht. Ik ben vroeg op stap gegaan voordat de zon de sneeuw zou doen smelten. Als eerste reed ik naar landgoed De Eese, zie deze serie. Vanaf De Eese ben ik doorgereden naar de Hunebedden in Havelte. Zie Google Maps.

Als eerste fotografeerde ik Hunebed D53, het twee na grootste hunebed van Nederland.

Jong en oud genoten van het door sneeuw bedekt landschap. Alle mensen waren goed te spreken.
Sommige mensen wisselden een paar zinnen uit, anderen bleven uitgebreider staan praten. Bijzonder om te zien wat een besneeuwd landschap in combinatie met zon doet met mensen.

Ik wandelde verder naar Hunebed D54.

De temperatuur lag drie graden onder nul, maar door de zon en het windstille weer voelde het aangenaam aan.

Hoog in deze halfdode boom zat een roodborstje.

De sleetjes konden eindelijk tevoorschijn gehaald worden. Er was veel plezier en er werden heel veel foto’s en filmpjes gemaakt.

Nog een laatste beklimming en toen ben ik terug gewandeld naar de auto.

Maar de sneeuwpret was nog niet ten einde, wordt vervolgd.

De series van Texel ga ik een aantal dagen onderbreken voor een actueel onderwerp. Gisteren sneeuwde het een groot gedeelte van de dag. Aan het eind van de middag was het eindelijk gestopt met sneeuwen. Ik maakte toen een flitsrondje door de tuin. Een besneeuwde tuin onder een grijze lucht.

Toen ik vanochtend naar buiten keek zag ik tot mijn verrassing dat het prachtig weer was. Het landschap lag er prachtig bij onder een deken van sneeuw. Ik ben direct op pad gegaan voordat de zon de sneeuw zou laten smelten. Als eerst reed ik naar landgoed De Eese. Zie Google Maps. De opkomende zon zat nog verscholen achter een bomenrij.

Ik heb enorm genoten

Morgen neem ik jullie mee naar de besneeuwde Hunebedden in Havelterberg.

Vanaf de veerboot reden we naar het vakantiehuisje waar mijn zus en zwager verbleven. Na de koffie reden we met z’n vieren naar het strand in De Koog.

Mijn zus en zwager hadden de hond, Nora mee. Nora vond het heerlijk op het strand. Lekker spelen en rennen met andere honden. En daarna lekker rollebollen in het zand.

Ook wij genoten van de strandwandeling. Het was prachtig weer, de mensen waren goed te spreken. Een Chinook-transporthelikopter vloog over. Deze helikopter hebben we tijdens ons verblijf op Texel meerdere keren zien overvliegen. Deze zal wellicht gependeld hebben tussen de marinierskazerne gevestigd op de zuidkant van Texel en het oefenterrein op het naastgelegen eiland Vlieland.