Vorig weekend waren we te gast bij vrienden die op vakantie waren in Giethoorn. Voor de zekerheid had ik mijn handzame Nikon bridgecamera meegenomen. Lopend over trilveen, struinend langs het riet zag ik sprinkhaantjes zitten en vooral wegspringen. Ik haalde mijn Nikon uit de tas en ging op jacht…

De moerassprinkhaan is een van de grootste veldsprinkhanen van ons land. Met name de vrouwtjes zijn fors met 3,5 cm en ruim een centimeter groter dan de mannetjes. De sprinkhanen zijn bont gekleurd. Ze hebben een groengele basiskleur. De achterpoten hebben een gele ring onder een zwarte knie. De onderkant van de dijen is rood. Op de vleugel loopt een geelwitte streep. De vrouwtjes zijn meer variabel. Ze kunnen een rode of roze basiskleur hebben.

Sprinkhanen maken geluid zodat mannetjes en vrouwtjes elkaar vinden. De moerassprinkhaan schopt daarvoor met zijn achterpoot naar achteren langs de vleugel. Het zijn luide trage tikken; tik … tik … tik. Het doet sterk denken aan het getik van schrikdraad.

Als je het geluid eenmaal herkent dan is het niet te missen. Ook de beweging van de achterpoot om het getik te produceren is dan goed te zien.

In de zon zijn ze niet echt mooi om te fotograferen. De zon weerkaatst flink op de gladde sprinkhaan. Bij onderstaande foto heb ik mijn eigen schaduw gebruikt. Voor prachtige foto’s van de moerassprinkhaan verwijs ik naar de site van Paul van Hoof.

En later op de middag hebben we heerlijk gevaren.