We gaan nog een keer terug naar onze vakantie in de Achterhoek. Op een vroege ochtend, toen alle campinggasten nog op één oor lagen, maakte ik een fotoserie van grondmist.

Achter de camping bevindt zich een paardensportcentrum. Op de foto zijn de hekken van dit centrum te zien. Dit paardensportcentrum behoort tot de grootste van Nederland.

In een weekend tijdens ons verblijf op de camping was er een paardenconcours. Op een middag ging ik een kijkje nemen bij dit evenement.

Nadat ik voldoende had gezien van het springen ging ik een kijkje nemen ‘achter de schermen’. Ik wist wel dat er met paardensport veel geld gemoeid is, maar dit overtrof zelfs mijn verwachtingen. Naderhand heb ik op internet eens opgezocht wat de aanschaf en het onderhouden van één ‘doodgewoon’ paard kost. Niet dat ik plannen in die richting heb hoor. Als kind was ik wel een paardenmeisje en heb ook les gehad in de manege in Kuinre. Daar is het ook bij gebleven.

Na al die pracht en praal ben ik verder gefietst. Zelfs het hekwerk om de akkers in de buurt van het paardensportcentrum waren speciaal voor deze gelegenheid gebeitst. Ik heb voornamelijk genoten van de bloemetjes in de berm.

We waren gebleven bij de vogelkijkhut, de Twitterhut nabij Scheerwolde.

Met de 150-600 mm lens zoomde ik in op de kieviten en ganzen. Naast deze soorten waren er ook veel smienten en meerkoeten aanwezig.

Plotseling was er grote onrust. De kieviten, meerkoeten en smienten gingen op de vleugels. De oorzaak was een sperwer. De ganzen bleven staan, zij zijn een maatje te groot. Toen het gevaar was geweken keerden de vogels weer terug.

Achter de oeverzwaluwwand stond een zilverreiger op de oever. Ik was niet zozeer geïnteresseerd in de zilverreiger, maar wel in de steltlopers die daar voor liepen. Volgens Obsidentify zou het gaan om groenpootruiters en zwarte ruiters. Toen ik zocht op internet naar een bevestiging van de namen steltlopers kwam ik op een site terecht met een leerzaam filmpje waarin 15 steltlopers voorkomen.

Na de wandeling door het Woldlakebos stapte ik in de auto om weg naar mijn volgende doel, maar niet voordat ik onderstaande foto had gemaakt. De bewolking nam steeds verder toe. Het was de vraag of ik het wel droog zou houden.

Mijn volgende doel was vogelkijkhut, de Twitterhut. Ik stond goed en wel in de hut toen een jonge knobbelzwaan begon aan de start…

Er waren genoeg vogels op het water, maar ze zaten wel allemaal ver weg. Met de 150-600 mm Sigma zoomde ik in op de watervogels. Dat is voor de volgende keer.

Vorige week zondag was ik in het Woldlakebos. Het was een relatief warme zonnige middag. Er vlogen tientallen libellen. Die serie liet ik hier zien.

Op een gegeven moment zag ik iets wegspringen. Het bleek een moerassprinkhaan. Deze moest natuurlijk wel even met het macro-objectief benaderd worden. Nadat de sprinkhaan drie keer voor mijn voeten was weggesprongen bleef deze wonderwel zitten. Ik mocht er steeds dichterbij komen en zelfs nog wat hinderlijke sprietjes verwijderen…

Een week geleden hadden we zomerse en warme herfstdagen. Op een zondagmiddag ging ik naar het Woldlakebos.

Tot mijn verbazing vlogen er nog vele heidelibellen. De meeste libellen waren tot op de draad versleten.

Op mooie dagen vliegen sommige soorten libellen wel door tot in november.

Het op naam brengen van de vier meest voorkomende heidelibellen blijf ik een kunst vinden. Ik heb mij er deze keer ook maar niet aan gewaagd. Zelfs Obsidentify komt er vaak niet uit.

Terwijl ik op de oever stond vloog er een paardenbijter heel onrustig boven het water. Tegen beter weten in richtte ik mijn 100 mm macrolens op de libel. Het objectief had ik op autofocus gezet. Ook dat was een uitzondering, want bij dit objectief moet ik altijd handmatig scherpstellen. Wonder boven wonder heb ik er toch nog een redelijke foto uit kunnen slepen. Ook de paardenbijter vloog op ‘zijn laatste vleugels’.

Vorige week stond er een fotokuier bij mijn fotomaatje op het programma. Jan stelde voor om een kijkje te nemen op de begraafplaats met de witte klokkenstoel van Nes. Al van verre is de voormalige watertoren van Nes te zien. In 2015 en 2016 is de watertoren omgebouwd tot een hotel met 2 zeer luxe suites. Zoals op deze site is te zien is het uitzicht fenomenaal.

De begraafplaats ligt ten zuidoosten van het dorp op een hooggelegen terp. De terp, waarop de klokkenstoel staat, is een overblijfsel van het Nesserklooster. Dit klooster is rond 1243 door de Ridderlijke Duitsche Orde gesticht. De kloosterlingen zijn erg belangrijk geweest voor Nes en omgeving. Het klooster had er vele gronden in eigendom. Het klooster is aan het begin van de 17e eeuw verdwenen. De kloosterkerk is wel langer blijven bestaan. Toen ook de kerk in verval raakte, is ook deze afgebroken. De terp was oorspronkelijk veel groter, maar is na 1850 grotendeels afgegraven.

De klokkenstoel is een baken tussen de grafstenen. In de klokkenstoel hangt een luidklok uit 1950 met een onder-diameter van 90 cm. De tekst op de kok luidt:

‘oer de deaden, goeden en kweaden, bidt myn brounzen lûd foar ’t lêst: jow har, God, de iivge rêst‘

‘over de doden, goeden en kwaden, bidt mijn bronzen geluid voor het laatst: geef hen, God, de eeuwige rust’

We maakten een rondgang langs de, veelal stokoude graven. De onderstaande tekst is door mijzelf geschreven.

De natuur ontfermt zich over de grafstenen. De korstmossen nemen de tekst op de grafstenen voorzichtig over. Onder hun langzame maar gestage groei vervagen de namen en data, als een stille herinnering aan de vergankelijkheid van het leven. Het graf wordt een symbool van vergetelheid, een plaats waar de herinneringen aan de overledenen langzaam vervagen. En na een eeuw is de dierbare geworden tot een mens wat het ooit was. Langzaam vergeten, evenals het graf…

Tijdens onze vakantie in de Achterhoek maakten we een fietstocht in de omgeving van Winterswijk. We fietsten door het prachtige gebied ‘t Woold. Aan het begin van het Wooldse natuurgebied ‘De Baekendelle’ ligt aan de Slingebeek de uit 1652 stammende, prachtig gerestaureerde en volop draaiende waterkorenmolen van Berenschot. 

Kunstenaar Piet Mondriaan (woonachtig in Winterswijk vanaf 1880) zou op deze plek ‘Watermölle an de baeke’ hebben geschilderd of schetsen daarvoor hebben gemaakt.

Wij maken een rondje langs en in de watermolen.

Tijdens onze vakantie in de Achterhoek was ik naar Haaksbergerveen gereden om daar de bloeiende heide te fotograferen. De heide was daar niet waar ik op gehoopt had en die foto’s blijven dan ook in het archief. Vanaf de heide reed ik via allerlei weggetjes weer richting de camping. Ik passeerde een brug en zag vanuit de auto dat het de moeite waard was om daar te parkeren. Deze beek stroomt vanuit het oosten ons land binnen. In Duitsland heet de beek de Ahauser Aa. Het was op Google Maps even goed zoeken op welke brug ik nu had gestaan. Het was alweer een tijdje geleden en ik wist niet meer waar ik overal langs was gereden. Ook zijn op Google Maps onderstaande stapstenen nog niet te zien.

Ik wandelde over de rechteroever richting het huis in de verte. Over dit traject heeft de beek een spannend verval, daar wilde ik wel enkele foto’s van maken.

De Buurser Beek slingert door de Achterhoek. Ergens ten zuiden van Diepenheim gaat de Buurser Beek over in de Schipbeek en komt uiteindelijk bij Deventer in de IJssel uit.

In de verte doemde een mooi optrekje op. Het lijkt me niet verkeerd om daar te wonen. Bij het onbegaanbaar bruggetje ben ik omgekeerd. Na deze wandeling heb ik mijn tocht vervolgd en kwam toen uit bij de Oostendorper Watermolen. Deze fotoserie heb ik hier een paar dagen geleden laten zien.

Tijdens onze vakantie in de Achterhoek bracht ik een bezoek aan de Oostendorper Watermolen in Haaksbergen. De Oostendorper Watermolen is een dubbele watermolen uit 1548 met drie onderslagraderen. De molen werd gebruikt voor olie en koren. Het onderstuk van de molens bestaat uit Bentheimer steen, het bovenste gedeelte uit vakwerk.

Op deze site staan prachtige foto’s met de watermolen in winterse sferen. Daarnaast staan er foto’s uit vervlogen tijden.