Vorige week vrijdag was het mooi weer en het was een beetje mistig. Ik reed vroeg in de ochtend naar de Lindevallei. Zie Google Maps. Daar maakte ik de eerste foto tijdens het blauwe uurtje.

Iets verderop parkeerde ik de auto wederom. Ik genoot van het uitzicht. De mist had de contouren in het landschap vervaagd. De harde werkelijkheid was voor even verdwenen.

Ik wandelde verder. Mijn volgende doel was kijkhut de Catskieker. Het landschap ziet er na een nachtje vorst heel anders uit. Ochtenddauw parelde op bladeren en grassprieten. De palen waren behangen met spinnenwebben met dauwdruppels. Aan de horizon ontvouwde zich een zacht schouwspel. De opkomende zon wierp haar licht over het water. Steeds hoger en hoger klimmend trachtte ze de deken van bewolking te doorbreken.

Vogelkijkhut de Catskieker was mijn verste punt. Toen ik terugreed werd mijn blik getrokken door het gouden licht van de opkomende zon op het hek en op de boom in herfsttooi.

Ik zoomde in op de dobberende vogels, waarbij de ganzen in de meerderheid waren. Maar ook diverse eendensoorten waren goed vertegenwoordigd. Ieder kwartier rijdt er op dit traject een trein langs. Lang hoefde ik dan ook niet te wachten om een trein inclusief weerspiegeling te fotograferen.

De vier foto’s hierboven zijn richting het noordwesten. Daar had het blauw aan de lucht de overhand. In het zuidoosten was het nog mistig. Dat gaf een mysterieus beeld in sepia uitvoering.