In de vroege ochtend in de Lindevallei lieten twee mannen een bootje te water. We wisselden een paar woorden.

Veel tijd gunde ik mij niet voor het gesprek, ik wilde eerst door naar de zonsopkomst bij de grote plas. Na de fotosessie aan het water en bij kijkhut De Catskieker reed ik terug.

De mannen hadden inmiddels de boot in het water. Ik had nu tijd om wat langer met hen te praten. Deze mannen bleken bestrijders van de grote waternavel. De grote waternavel is een invasieve exoot. Als deze niet op tijd wordt verwijderd dan groeit de Linde dicht. In 2021 had men het bijna zover laten komen. Ik maakte daar een serie over, zie dit bericht. In dat jaar werd de woekerende waterplant met groot materieel verwijderd. Om het dichtgroeien zoals in 2021 te voorkomen wordt het nu voortijdig bestreden door mannen in een bootje. Ze struinen de Linde af op zoek naar de waternavel. De plukken waternavel harken ze weg en nemen het mee in hun bootje.

Toen het bootje uit het zicht was verdwenen boog ik mij over de berijpte planten op de oever van de Linde. Er kwam een wandelaar aan. Hij stopte om een praatje te maken. We waren het er over eens dat het een prachtige ochtend was.

De man wandelde iedere dag, weer of geen weer. Meestal was hij al voor dag en dauw op pad. Hij liet foto’s zien op z’n telefoon van de zonsopkomst van die ochtend. Hij vertelde dat hij vanaf april een pelgrimstocht gaat lopen, vanaf Waddenherberg The Friezinn naar Santiago de Compostela. We praatten nog een tijdje door over de diepere betekenis van het leven. Daarna scheidden onze wegen…

Voor mij werd het de hoogste tijd om naar huis te gaan, want tegen koffietijd zou mijn fotomaatje op de stoep staan…