De afgelopen week hadden we hier regelmatig sneeuwbuien. Tussendoor waren er mooie opklaringen met aangenaam weer. Het toeval wil dat ik net in deze week 5 dagen moest werken. Ik heb wel een paar dagdelen thuisgewerkt. Tijdens de pauze kon ik een aantal foto’s maken van tuinvogels in de sneeuw. Die series komen de komende dagen hier voorbij. Vanochtend ben ik een half uur eerder van huis gegaan zodat ik foto’s van het besneeuwde landschap kon maken voordat de zon de sneeuw zou doen smelten.

Ik had geluk. De zon klom achter de wolkenband omhoog en dat ging gepaard met mooie zonnestralen.

In deze tijd van het jaar wordt ons dorp overspoeld door kauwen. Omdat kauwen uit Noord- en Oost-Europa hier overwinteren is het aantal in ons land drie tot vijf keer zo hoog als in het broedseizoen. Ik ben dol op vogels, maar er zijn een aantal soorten waar ik niet zo veel mee heb en daar hoort een groep kauwen ook bij. Ik vind met name het geluid naargeestig.

Hoe kunstig Escher het ook heeft getekend, vogels vliegen in werkelijkheid wat minder geordend. 😉

Een merel plofte neer op de voedertafel. De mussen stoven alle kanten op.

Het wegvliegen is meestal de eerste reactie van vogels als er een nieuwkomer aanschuift aan de dis.

Binnen een minuut kwamen de huismussen een voor een weer terug. De merel reageerde aanvankelijk nog dreigend op hun terugkeer.

Toen de mussen daar niet op reageerden en gewoon bleven zitten, ging de merel door met het eten.

Als vogels zoals de merel en de ekster te inhalig en dominant gedrag vertonen dan plaats ik het kapje over de voederplank. De kleine vogels kunnen dan in alle rust eten.

En de merel mag aan de zijkant zijn portie bij elkaar scharrelen.

Op een mooie dag zette ik een ekster in het zonnetje.

Een ekster moet natuurlijk ook eten, maar het nadeel is dat deze zoveel tegelijk wegkaapt. Daar hadden een heleboel kleine vogeltjes lange tijd plezier van kunnen hebben.

Een groepje kraaien scharrelde op het gras in de voortuin. Wat daar viel te halen is me niet duidelijk geworden. Op die plek strooi ik namelijk geen vogelzaad.

Eksters en kraaien staan niet op mijn lijstje met favoriete vogels, maar een portretje ervan is nooit weg.

Na de eerste fotoserie van het schaatsplezier reed ik door naar de volgende plek waar werd geschaatst. Ook daar was het gezellig.

De gezelligheid werd vergroot door een paar ondernemende mannen die koek en zopie aan de man brachten en waar je ook nog de schaatsen kon laten slijpen.

Een paar waaghalzen gingen wat verder dan verstandig was. Onder het bruggetje lag helemaal geen ijs. Ze vonden zelf ook al snel dat het niet verantwoord was en keerden al snel weerom.

Tot zover eerst het schaatsfestijn. Nu hopen op een volgende vorstperiode.

Schaatsplezier en dat is het. Schaatsen op natuurijs doet wat met mensen. Het is een koorts wat je niet kunt onderdrukken met Paracetamol. Mensen hebben contact met elkaar. Ze maken een praatje, ze vragen elkaar om advies en ze lenen elkaars stoel…

Dankzij de telefoon wordt dit plezier direct gedeeld op social media. Dat heeft een zuigende werking. De rij auto’s groeide gestaag.

Afgelopen week hadden we een serieus wintertje. Jammer dat het maar zo kort was. Op donderdagochtend kon ik een paar uur vrij nemen om een fotoserie te maken van schaatsers voordat de dooi zijn intrede zou doen. Daarvoor reed ik naar De Weerribben. Ik was niet de eerste…

Op en rond het ijs was het een gezellige drukte. Sommige schaatsers deden voorzichtig hun eerste slagen, anderen gingen voortvarend te werk. Dat zijn de schaatsers die wekelijks op de kunstijsbaan in Thialf schaatsen.

Een groep zwanen vlogen meerdere keren over naarstig op zoek naar open water. Normaal gesproken zijn deze trekgaten hun territorium.

Twee mannen stonden naast hun auto zich uit te kleden. Ze waren door het ijs gezakt. Ze waren er tot hun borst ingegaan. Het was gelukkig goed afgelopen en ze konden de lol er wel van inzien. Het was wel meteen het einde van hun schaatspret.

Wordt vervolgd.

Ik was van plan om vandaag de eerste serie van het schaatsen in de Weerribben te laten zien. Die foto’s moet ik echter nog bewerken. Na een dag klussen bij mijn tantezegger vind ik het eigenlijk wel best en vlei ik mij gedoucht en in ochtendjas op de bank.

Ik publiceer daarom vandaag de serie die ik al langere tijd klaar had staan. Deze fotoserie is gemaakt bij de sluis in Blokzijl. Ik begon net met fotograferen bij de sluis toen er een man naar mij toe kwam. Hij vertelde dat er een bijzonder transport de sluis zou passeren…

Er moesten een aantal duwbakken door de sluis. De man vertelde dat de doorgang van de sluis 7 meter is en dat de duwbakken 6 meter breed zijn. Precisiewerk dus. Een sleepboot duwde de bak in de sluis en voer vervolgens weer achteruit om de volgende te halen. De sluisdeuren sloten zich achter de duwbak.

Na het opschutten gingen de sluisdeuren open waar een andere sleepboot wachtte om de duwbak uit de sluis te slepen. Vervolgens werd de combinatie buiten de Kolk gevaren. Op de laatste foto is de oude sluis te zien. Dat is de oude sluis waar de koopmansvrouw staat te zwaaien. Zie dit bericht op mijn weblog.

De duwbak werd buiten Blokzijl afgemeerd. Zie Google Maps. Daarna voer de sleepboot weer terug naar de sluis om de volgende duwbak te halen. De verantwoordelijke directeur stond toe te kijken hoe het proces verliep. Hij vroeg mij om de foto’s op te sturen en dat heb ik in dezelfde week nog geregeld. Hij schreef dat hij er blij mee was. 😉

Na de fotosessie bij Smalle Ee reden we naar It Eilân bij Goeingahuizen. Zie Google Maps.

It Eilân is een van de retentiepolders wat in deze periode van hoog water onder water is gezet. Vanaf de dijk hadden we een mooi weids uitzicht over de wateren. Het laagje ijs afgewisseld met windwakken gaf een extra dimensie aan het geheel. Het weer werkte goed mee. We genoten van de plukken blauwe lucht en de wolkenstraten.

In goed overleg hebben we geen lange wandeling over de dijk gemaakt. Het was sowieso opletten geblazen want de dijk zat vol met gaten en gangen die gemaakt zijn door woelmuizen. De woelmuis is de grootste vijand van de dijken. Tegen het riet zat een smient in afzondering. Een bijzonder gezicht. Toen we weer op de voetgangersbrug liepen richting de auto landde een aalscholver op een dukdalf. Deze bleef zowaar even zitten voor een fotosessie.

Na deze mooie uitstap reden we richting de warme kachel, de koffie de heerlijke kruidkoek door Aafje gebakken.

Afgelopen week stond er een uitstapje gepland samen met mijn fotomaatje, Jan. We waren het er al snel over eens dat we langs een paar ondergelopen retentiepolders zouden gaan kijken. Als eerste reden we naar Smalle Ee. Zie Google Maps.

Je zou haast denken dat ik de afgelopen weken genoeg hoog water had gezien en gefotografeerd. Deze keer was het anders. In deze dagen had de vorst hier en daar een laagje ijs gevormd.

Tot een gladde schaatsvloer gaat het niet komen, maar toch. De bewolking werd steeds dunner en er kwam meer blauw aan de lucht. Het zonnetje gaf het riet een goudgele gloed.