Op een vrije dag ben ik vroeg in de ochtend naar De Weerribben gereden om foto’s te maken. Toen ik naast de auto stond hoorde ik het geluid van de snor. De snor dankt zijn naam aan de snorrende zang. Het gezang is prima te horen, maar de snor zien is een tweede. Op een bepaald moment vloog de snor naar een andere plek in het riet en toen kreeg ik de vogel in het vizier. De foto is niet geweldig, maar vanwege de waarneming laat ik deze hier toch zien.

Niet veel later fotografeerde ik een torenvalk en een koereiger. De koereiger, een van de zeldzamere reigersoorten, wordt steeds vaker gezien in ons land.

Wat later op de ochtend maakte ik een fotoserie van deze jagende kiekendief.

Mooie zonnige dagen worden afgewisseld met bewolkte en/of buiige dagen. Op dagen dat het weer niet echt meewerkt strooien we nog vogelvoer op de voederplaats. Meneer en mevrouw Vink maakten daar dankbaar gebruik van.

Op een mooie dag is kan ik zo genieten van de vogels in de tuin. De drang om te paren en te nestelen is dan volop aanwezig.

Met de camera maak ik dan graag een rondje door de tuin. Nu de hoogstamfruitbomen nog niet volop in blad zitten, zijn de vogels tussen de bloesem beter te zien. In volgorde: pimpelmees, vink, koolmees, spreeuwen, pimpelmees en bonte vliegenvanger.

Na de fotosessie in het plasdrasgebied, Surhuizemermieden reden we naar onze volgende bestemming. Daar hoopten we de ijsvogel te zien. Na overleg kwamen Jan en ik erachter dat we daar niet veel tijd konden doorbrengen. Twee minuten voor de gestelde eindtijd kwam het mannetje aanvliegen. Hij streek neer op een perfecte plek. Wat een geluk!

Door een foto uit deze serie werd mijn interesse gewekt en zocht ik op internet naar meer informatie over de ogen van de ijsvogel.

Net als bij mensen bestaat het netvlies van vogels uit staafjes en kegeltjes. Staafjes dienen om licht en donker te onderscheiden en door de kegeltjes worden kleuren en details gezien. Dagactieve vogels hebben meer kegeltjes. Nachtactieve vogels hebben juist meer staafjes, zij kunnen weinig tot geen kleur onderscheiden. Nachtvogels compenseren dit door een beter gehoor. 

Vogels hebben verschillende soorten kegeltjes in verschillende samenstellingen. Zo hebben ijsvogels meer rode kegeltjes waardoor de schittering van het water wordt weggenomen. Ze kunnen zo van bovenaf goed in het water kijken. Vogels die veel onder water jagen hebben juist meer blauwe en groene kegels, daardoor kunnen ze onder water de vissen en andere prooien beter zien.

Na een paar minuten vloog het mannetje naar een hek. Vanaf dat punt keek hij steeds in het water of er een visje gevangen kon worden.

Op onderstaande foto heb ik ‘per ongeluk’ het oog met het knipvlies gefotografeerd en zo kom ik op het volgende stukje anatomie…

In tegenstelling tot de mens heeft een vogel drie oogleden. Naast een onderste en bovenste ooglid hebben ze ook een derde ooglid, het zogenaamde knipvlies. Omdat het hoornvlies altijd vochtig en schoon moet zijn, wordt er regelmatig door traanklieren vocht op het hoornvlies ‘gedruppeld’. Het afvegen van dit vocht gebeurt niet door met de oogleden te knipperen, maar door het sluiten van het knipvlies. Dit knipvlies ‘klapt’ vanaf de snavelzijde over de ogen. Het vlies is doorzichtig en daardoor kunnen ze voortdurend hun omgeving in de gaten houden.

Bij de ijsvogel heeft het knipvlies nog een tweede functie. Als de ijsvogel onder water duikt om een vis te vangen beschermt de vogel zijn ogen door het sluiten van het knipvlies.

Vandaag laat ik de laatste serie zien van ons verblijf in Fins Lapland. In ons land is het tijdens deze dagen heerlijk lenteweer, maar dat geldt niet voor Finland. Onze zoon appte een paar dagen geleden dat het in Helsinki 6 graden onder nul was en dat er 10 cm sneeuw was gevallen…

Toen wij op het ijs stonden van de rivier Kemijoki zagen we een groep sneeuwscooters voorbij komen. Zo konden we alvast een beeld krijgen van de tocht die wij een paar dagen later zouden gaan maken.

Bij de brug in Rovaniemi stonden de sneeuwscooters opgesteld.

Onze dochter en ik gingen samen op een sneeuwscooter. Vanwege mijn ervaring met gemotoriseerd vervoer op twee wielen en in het bezit van een motorrijbewijs ging ik als eerste aan het stuur. Één gids reed voorop en eentje achteraan. Als een trein volgden we het spoor van de voorste gids. Met een armgebaar gaven we een teken van de voorste gids door naar achteren. Het was dus goed opletten

Onze zoon zat alleen op de sneeuwscooter en reed achter ons. Hij zwaaide voor de foto. Dit was geen officieel teken. 😉

Het eerste traject was over de bevroren rivier. Vanwege het hobbelige ijs was dat een pittig stuk. Ik moest wennen aan wat de beste manier was om te sturen. Na vele kilometers over het ijs gingen we het bos in. Het besneeuwde bos was sprookjesachtig mooi. Jammer dat we niet wat vaker zijn gestopt om daar foto’s van te maken.

Bovenop de berg hielden we pauze. Daar konden we genieten van het uitzicht en was er gelegenheid om foto’s te maken. We werden verwend met warme bessensap en koekjes.

Een van de reisgenoten maakte foto’s van ons drieën.

Op de terugweg maakten we nog een stop voor een fotosessie. Dochterlief zat toen aan het stuur. Ondank dat ze geen enkele ervaring heeft met het rijden op een brommer of scooter deed ze dat prima.

En toen brak de dag aan dat we terug moesten naar huis. Met z’n drieën vlogen we van Rovaniemi naar Helsinki. Op het vliegveld stapten dochter en ik in het vliegtuig naar Amsterdam bracht. Onze zoon bleef achter…

We hebben enorm genoten van deze prachtige reis en waardevol samenzijn. In de weken erna hadden we alle drie last van heimwee ❤️

Vandaag gaan we nog een keer naar de fotosessie in plasdrasgebied, Surhuizemermieden. Een groep kieviten gaf een vliegshow weg.

Er kwam beweging in de grutto’s die kort daarvoor allemaal nog in ruststand verkeerden.

Twee bergeenden zetten de landing in. Op de foto is verder nog een meerkoet, een wintertaling en een tureluur te zien.

Vlak voordat we in de auto zouden stappen om onze weg te vervolgen kwam er een torenvalk aangevlogen. De torenvalk bleef in de lucht hangen binnen het bereik van de 150-600 mm zoom.

Vandaag neem ik jullie voor de een na laatste keer mee naar onze verblijf in Fins Lapland. Na het vertier in Snowman World bracht een taxi ons naar de skischans ten noordoosten van Rovaniemi. Naast de skischans bevindt zich o.a. een skipiste en een langlaufbaan. Langlaufen en schansspringen zijn populaire sporten in Finland.

En ook hier geldt… jong geleerd is oud gedaan.

Op zoek naar informatie over het sporten in Finland las ik dat Finland bekend staat om haar aparte sporten en bijzondere wedstrijden, die ook staan vermeld in de Guinness World Records. Op deze site vind je een aantal voorbeelden. Maar dat even terzijde.

Wij gingen met z’n drieën de brug ‘beklimmen’. Onze dochter liep gedurende ons verblijf in Finland op schoenen van Dr. Martens. Ze heeft geen moment last gehad van glijpartijen. Onze zoon en ik liepen op nieuwe wandelschoenen van Bever. Gek genoeg hadden wij meer last van de gladheid dan onze dochter. Gelukkig bood onze dochter een helpende hand…

Aan het eind van de middag werd er nog druk getraind op de langlaufbaan. Het leek erop dat dit langlaufers op hoog niveau waren.

Vanaf de langlaufbaan wandelden we naar de sauna op de oever van rivier Kemijoki. Zie Google Maps. We hadden de avond daarvoor gereserveerd. Nadat men voldoende was opgewarmd in de sauna kon men afkoelen in een wak in de rivier. Dit is wel wezenlijk anders dan een koud dompelbad in een sauna in ons land. Men mocht niet langer dan een paar seconden in het ijskoude water blijven. Het was wel een bijzondere ervaring.

Het imposante wolkendek was geen beletsel voor Jan en mij om op stap te gaan. Na rijp beraad werd het plasdrasgebied in Surhuizumermieden ons eerste doel. Zie Google Maps.

De grutto’s waren goed vertegenwoordigd in de plas ver bij ons vandaan. Er was weinig activiteit, misschien zijn ze nog aan het bijkomen van de lange vlucht uit het warme zuiden.

We hadden net geopperd om door te rijden toen de grutto’s overgingen tot acties. Een aantal grutto’s verliet de groep en kwamen luid roepend over ons heen.

Ze streken neer in het weiland aan de oostkant van de auto. Aan het opwaaiende verenkleed is te zien dat er aardig wat wind stond.

Twee andere grutto’s waren bij de groep vandaan gevlogen en zochten voedsel in een weiland aan westkant van de auto. Al foeragerend kwamen ze steeds verder onze kant op. Wij stonden naast de auto te fotograferen maar dat leek hen niet te deren.