In dit bericht schreef ik over de fotosessie bij het nestkastje met jongen van de bonte vliegenvanger.

Terwijl ik mijn telelens had gericht op het kastje aan de perenboom verscheen er plotseling een heggenmus in beeld. Dat was een leuke verrassing.

De heggenmus trok zich niets van mij aan en scharrelde vlakbij mooi zijn kostje bij elkaar. De heggenmus, die overigens geen familie is van de huismus en ringmus, vloog richting de coniferenhaag in onze tuin. Daar had dit vogeltje vast z’n nestje met jongen.

Omdat de heggenmus meestal in het verborgene leeft ben ik blij met ieder moment dat deze zich even mooi laat zien. En dan ook nog op een tak met een rupsje in de snavel.

Vanachter de rode bessen keek de heggenmus naar de camera. Ik heb het vogeltje overigens niet kunnen betrappen op het ‘stelen’ van een rode bes.

Wordt vervolgd.

Vandaag volgt deel 2 van de bonte vliegenvangers die hun jongen voeren. Het nestkastje hangt in onze tuin aan een perenboom naast een sloot. Aan de overkant van de sloot is het perceel met kerstbomen van de buren. Dat is ook het gebied waar de bonte vliegenvanger voornamelijk het voedsel verzamelde. Nog even voor degenen die het nog niet wisten… wij wonen in Overijssel en het perceel aan de andere kant van de sloot is Fryslân.

Even een paar rustmomenten voor de hardwerkende ouders.

Er werd volop voedsel aangesleept voor de jongen. De jongen waren al zo groot dat de ouden er amper bij pasten. Wat er ingaat moet er ook weer uit, er werden dus vele poepjes naar buiten gevlogen.

Als een ouder wat te lang wegbleef kwam er een jong in de opening kijken waar de ouder toch bleef.

Op een bepaald moment kwam de ouder aangevlogen met voedsel. Het jong wat in de opening zat sperde de snavel wijd open om het lekker hapje te ontvangen. Kennelijk was dit hapje niet voor dit jong bedoeld. De ouder probeerde om langs het jong te komen, maar dat lukte niet. De ouder fladderde voor de opening, maar het jong bleef hardnekkig zitten. De ouder ging boven op het kastje zitten, maar ook dat gaf geen uitkomst. Uiteindelijk gaf de ouder het op en stopte het voedsel dan toch maar in de keel van het bedelend jong.

De wegen van de bonte vliegenvanger zijn lastig te doorgronden. Toen ik dit bericht schreef was ik er bijna van overtuigd dat ze een nest hadden in een nestkastje aan de perenboom vlak naast het huis. Een paar dagen later nadat ik het bericht had geplaatst was het mannetje verdwenen uit zijn territorium. We moesten het stellen zonder zijn mooie zangpartij binnen het orkest van tuinvogels.

Vorige week tipte mijn man dat er bonte vliegenvangers in en uit het nestkastje gingen vlakbij de kippenren. Met de telelens op statief stelde ik mij verdekt op tussen het groen.

Op dat moment wist ik nog niet hoe het was gesteld met de vorderingen binnenin het kastje. Al snel bleek dat de ouden bezig waren met het voeren van de jongen. Ondanks dat ik de belichting op +1 had gezet had ik teveel last van de schaduwen en het tegenlicht. Eén foto uit die serie is door de keuring gekomen, een foto van een vlieg in de snavel van de bonte vliegenvanger. Daaraan dankt hij dus zijn naam…

Bij de volgende serie heb ik de belichting nog meer in de + gezet. Daar is onderstaande serie uit voorgekomen. Wat overigens opvallend is dat dit mannetje dezelfde bruin/witte kleur heeft dan het vrouwtje. Het mannetje wat ik op 22 mei liet zien was zwart/wit gekleurd.

Wordt vervolgd.

Ik had al twee avonden tevergeefs gewacht op een mooie zonsondergang. Een dicht wolkendek gooide steeds roet in het eten. Tot de laatste avond van ons verblijf in Gaasterland…

❤️

Met foto’s van de zonsondergang sluit ik de fotoserie over ons familieweekend in Gaasterland af.

Een paar weken geleden was ik samen met fotomaatje, Jan op stap in de Weerribben. Een van de stops was bij de Tjasker aan de Hoogeweg. Tot mijn verrassing was de Tjasker weer voorzien van roeden. De laatste keer dat ik daar foto’s maakte was tijdens een zonsopkomst in november 2023. Toen stond de tjasker er zonder roeden kaal bij.

Vroeger stonden er overal in deze regio paaltjaskers om water uit te malen, zodat de turf die lag te drogen in de veenderijen droog bleef. De paaltjasker wordt met behulp van een ketting op de wind getrokken. Op deze site kun je alles lezen over paaltjaskers en boktjaskers.

Toen de turfwinning in het begin van de 20e eeuw stopte, verdwenen de tjaskers uit het landschap. Vanaf de jaren zestig zorgde hun bruikbaarheid in natuurgebieden voor een kleine opleving. Nu niet om de rietlanden droog te houden, maar juist om verdroging in natuurgebieden tegen te gaan en de gronden te vernatten. De tjaskers blijven nu behouden als monument. Op internet vond ik een interessante site met een stukje geschiedenis en oude foto’s van tjaskers in Fryslân en de Kop van Overijssel.

Jan schreef op zijn weblog over de open en dichte roeden. Dit verschil was mij ter plekke niet opgevallen. Toen Jan daar over had geschreven besloot ik op onderzoek uit te gaan. Door in te zoomen op mijn foto’s en door op internet te speuren zag ik dat er per roede twee planken uitneembaar zijn. En zo kun je van een dichte roede een open roede maken. Alle planken zijn genummerd met een Romeinse cijfer zodat iedere plank op de juiste plek teruggeplaatst kan worden. Op deze site kun je meer informatie vinden over deze Tjasker. De meeste foto’s van een Tjasker die op internet staan zijn met open roeden. Op bovengenoemde site zie je een foto uit 2004 gemaakt door Willem Jans van de Tjasker met gesloten roeden.

Tijdens onze gezamenlijke fotokuiers waken we er voor dat we elkaar niet in de weg lopen en dat we niet in elkaars beeld gaan staan. Dat lukt niet altijd en dat leverde dit grappig doorkijkje op. De tegenhanger van onderstaande actie is te zien in dit bericht van Jan. 😉

Nog een laatste foto bij de tjasker voordat we in de auto stappen om onze weg te vervolgen. Op de voorgrond staat het vervenershuisje wat als vakantiewoning kan worden gehuurd. Op de achtergrond staat spinnenkopmolen de Wicher.

Op het nabij gelegen parkeerplaats nuttigden we onze lunch. Na de lunch wandelde ik een eindje het fietspad op om een foto te maken van dit vervenershuisje.

In het vorige bericht schreef ik dat ik iets had gezien wat ik nog nooit eerder had gezien. Het speelde zich af in het weiland waar een grutto met twee jongen liep. Een eindje daar vandaan stonden twee mannetjes grutto’s vlak bij elkaar. Tot zover was er niets aan de hand…

Ze hielden elkaar goed in de gaten. Het volgende moment gingen de staartveren uiteen en de lijven fier overeind. Plotseling vlogen ze tegen elkaar aan. Het was een korte dans in de lucht om dan weer te landden op de grond.

Die luchtdans herhaalde zich vele malen. Tussendoor waren er korte pauzes om op adem te komen. Al met al ging het er heftig aan toe inclusief krabben en pikken. Het ging net zo lang door tot een van de beide er wijselijk vandoor ging.

Toen de eerste dikke druppels in de sloot vielen ben ik niet meer doorgereden naar het natuurgebied ten noorden van Oudega, maar huiswaarts gekeerd naar de familieleden in het weekendverblijf.

Na deze fotoserie reed ik verder richting Oudega. Na een paar honderd meter maakte ik echter al de volgende stop. Ik zag namelijk grutto’s in het luchtruim.

En als ik grutto’s zie vliegen dan moet ik daar met de camera wel bij zijn.

De reden dat de grutto alarmerend door het luchtruim scheerde was dat mevrouw Grutto met haar jongen in het lange gras scharrelde. Op foto 1 en 4 moet je goed kijken waar de jongen zich bevinden.

De dreigende lucht kwam steeds dichterbij, maar vooralsnog hield ik het droog. Morgen laat ik jullie een fotoserie zien van een gebeurtenis die ik zelf nog nooit eerder had gezien, laat staan gefotografeerd.

Aan het einde van de zondagmiddag gingen bijna alle familieleden weer naar huis. Dat was het moment dat ik even alleen met de camera op stap ging. Een paar dagen eerder tipte de eigenaar mij over een mooi gebied bij de molen ten noordwesten van Oudega. Maar voordat ik daar was stopte ik meermalen vanwege de mooie beelden die ik onderweg tegenkwam.

Tijdens de autorit had ik al een aantal keren een kleine, op elkaar lijkende, gebouwtjes in het landschap zien staan. Een vrolijk uitgedost exemplaar vroeg erom om van dichtbij bekijken. Ik parkeerde mijn auto naast een informatiebord over weidevogels. Zie Google Maps. Dat het een weidevogelgebied was dat werd al snel duidelijk, de lucht zat vol met roepende grutto’s. Prachtig.

Toen ik het huisje van binnen bekeek vermoedde ik dat het ooit een gemaaltje is geweest. Dat vermoeden werd bevestigd op deze site. Op deze site las ik dat dit gemaaltje in 2014 het kleinste stemlokaal van Fryslân is geweest. Het huisje wordt nu gebruikt door kwekerij de Bascule voor de verkoop van bloemen en planten. Tevens kan men daar scharreleieren kopen.

Nadat ik het gebouwtje aan alle kanten had bekeken reed ik de doodlopende Klokhuisdyk op wat eindigt bij een minicamping aan het water. In dat prachtige gebied trof ik een fuut, een haas, een grutto en een witte kwikstaart.

De lucht werd steeds dreigender. Als dat maar goed ging. Gelukkig was ik met de auto.

Wordt vervolgd.

In januari 2022 hebben we alle glas vervangen door HR ++ glas. Ik schreef daarover in dit bericht. Direct nadat het nieuwe glas was gezet heb ik alle kozijnen binnen en buitenom geverfd. Amper een jaar later viel mij op dat de kit op bepaalde plekken beschadigd was. Dat vond ik wel vreemd, maar deed op dat moment niets met dat gegeven. Dit voorjaar zag ik dat het proces van de beschadigde kitranden steeds verder ging. Het leek me wijs om dat toch te melden bij het bedrijf die het glas hadden geplaatst. De mevrouw die ik aan de lijn kreeg vertelde dat het probleem veroorzaakt werd door slakken die kit eten. Dit was verbazingwekkend nieuws, want ik had hier nog nooit over gehoord. Uiteraard ging ik gelijk op zoek op internet naar dit fenomeen en daar las ik dat niet alleen slakken kitranden kunnen beschadigen.

Het vermoeden is dat deze slakken de glaskit aanvreten vanwege de stoffen die erin zitten. Die zouden bevorderlijk zijn voor de opbouw van hun huisje. Daarnaast bleek ook dat de slakken worden aangetrokken te worden door de alcoholachtige geur die vrijkomt wanneer de beglazingskit uithardt. Na dit nieuws inspecteerde ik de kitranden eens goed en toen zag ik pas de vraatsporen. In deze fotoserie lijkt het alsof ik de slakken op heterdaad betrapte, maar dat was niet het geval. Slakken eten namelijk het liefst ’s avonds en ’s nachts wanneer de luchtvochtigheid hoog is en de temperatuur niet te hoog en niet te laag is.

Het is zaak om de beplanting zo ver mogelijk bij de kozijnen weg te houden. Dat gaat in onze tuin niet lukken, want de planten zijn overal. Met name de kitranden die omringd worden door de klimhortensia hebben het zwaar te verduren. De klimhortensia weghalen gaat niet gebeuren. Deze is van grote waarde in onze tuin. De bloemen worden graag bezocht door de insecten en de vogels maken er hun nestjes in.

Ik heb nu als proef bij één kozijn koperband geplakt op de vensterbank onder het kozijn. Afwachten of dat gaat helpen. Verder is het zaak om voor het slapen een rondje huizenslakken te vangen en ze te verplaatsen naar een schaaltje met kalk elders in de tuin. Een mooi klusje voor mijn man. En aan mij de schone taak om nieuw kit aan te brengen en het geheel opnieuw te verven.

Ook op de zondag in Gaasterland deelde de familie zich op in groepen. Twee mannen gingen naar Workum, naar het Jopie Huisman museum en daarna door naar Hindeloopen. Een groepje ging met het pontje over en dan lopend naar Workum. Een deel bleef op ons terras aan het water. Mijn zus, Anna en ik gingen met twee auto’s naar Workum zodat de wandelaars weer meer terug konden rijden in de auto.

Onderweg naar Workum zagen we vanuit de auto een mooi plaatje. In de uitgestrektheid van het Friese platteland stond een kerk. Dat beeld vroeg om nadere verkenning.

We keerden om en reden naar de kerk. De kerk staat in buurtschap Westhem.
Anna en ik wandelden rond de kerk. Tegen de muur stond een oude schepemmer. Zus, Anna die ook graag fotografeert maakt tegenwoordig ook veel plaatjes met haar telefoon. Ik houd het nog altijd bij mijn oude getrouwe Canon 5D. Een robotmaaier kwam ons tegemoet. Het was even wennen aan het idee dat je dus ook op een begraafplaats een robotmaaier kunt inzetten.

Terwijl we daar wandelden hoorden we in de verte muziek. Omdat we allebei spelen bij een fanfare trok dat meteen onze aandacht. Een bewoner informeerde ons over een groep reünisten die in boten op weg waren naar de kerk. Vanaf de kerk reden we richting de muziek en al snel vonden we de boten met de vrolijke feestgangers.

Met de telefoon maakte ik er een filmpje van. Excuses voor de windruis.

https://videopress.com/v/ZcNl81DU?resizeToParent=true&cover=true&preloadContent=metadata&useAverageColor=true

Vanaf Westhem reden we door naar Workum. In Workum vonden we een parkeerplekje en wandelden naar een haventje en naar het centrum. Onderweg kwamen we langs een kunstgalerij, langs een voormalig smidse, langs de Woeste Leeuwen en langs de Sint Gertrudiskerk. In het centrum liepen we toevallig de twee familieleden tegen het lijf die zojuist het Jopie Huisman museum hadden bezocht. Zij vervolgden hun weg naar Hindeloopen.

Op hetzelfde moment kwamen de familieleden aangelopen die te voet naar Workum waren gegaan. Met elkaar streken we neer op het terras. Terwijl we daar heerlijk zaten met een versnapering werd er vlak naast ons terras stoelen klaargezet. Even later bracht de Fanfare uit Koudum het nummer ‘Where Eagles Soar’ ten gehore. Er was veel publiek. Wij hadden als muziekzussen wederom geluk met dit optreden.

Tijdens het optreden van de fanfare werd de lucht steeds dreigender. En toen barstte de bui los en wat voor bui. De hemelsluizen gingen open en onweer vulde de lucht. Iedereen vluchtte naar binnen. Wij doken het restaurant binnen en wachtten totdat het vertrouwd was om naar de auto’s te gaan. Terwijl wij veilig in het restaurant onze kans afwachten kregen we via de familieapp een berichtje dat er een groep familieleden tijdens dat noodweer op een meer zat. De blijde stemming sloeg meteen om in grote zorgen. Wij als geboren en getogen watermensen weten hoe gevaarlijk dat kan zijn.

Ongeveer drie kwartier later kwam het verlossende berichtje, ze waren weer veilig teruggekeerd bij de accommodatie. Voor de kleinkinderen die ook mee waren in de sloep was het een traumatische ervaring geweest. We zijn dankbaar dat het avontuur goed is afgelopen. Later hoorde ik van mijn collega (die daar woont) dat haar man als brandweerman meerdere keren moest uitrukken vanwege ongelukken op het water.