Voorafgaande aan het volgende onderwerp gaan we eerst terug in de tijd. In 2013 maakte ik een wandeling in De Lendevallei. Ik stuitte toen per ongeluk op een kunstwerk. Het informatiebordje gaf aan dat het een ‘Wolvenmonument’ gemaakt en geschonken door Anne Woudwijk aan ‘It Fryske Gea’. Ik schreef daarover in dit bericht op mijn vorige weblog.
Wat ik pas jaren later leerde van mijn fotomaatje is dat het Wolvenmonument uit drie delen bestaat. Er staat een deel in Park Huize Olterterp. Dit deel had Jan in september 2022 gefotografeerd en gepubliceerd dit bericht op zijn weblog. Op Jan z’n verzoek gingen we op onze gezamenlijke fotografiedag naar een ander deel van het Wolvenmonument wat ligt in de Lendevallei. Jan schreef erover in dit bericht. Ik kwam er nu achter dat ik die fotoserie toen niet heb gepubliceerd. Wellicht had ik toen meer onderwerpen dan tijd om ze klaar te maken voor publicatie. Ik laat nu alsnog een aantal foto’s uit 2022 zien.
En dan nu de actualiteit. We gaan naar het derde deel van het monument wat zich bevindt in het Ketliker Skar. In 2022 had ik gezocht naar de exacte locatie van dit monument maar kon het toen niet vinden. Ook had ik aan collega’s gevraagd – die daar in de buurt wonen – of zij de locatie kenden. Zij hadden zelfs nog nooit van het Wolvenmonument gehoord laat staan dat ze mij konden helpen aan de locatie. En zo liet ik het onderwerp een paar jaar rusten totdat dit onderwerp ter sprake kwam met mijn man. Hij ging direct zoeken op internet en hij vond een site met daarop de locatie en de wandelroute die ik moest volgen…
Ik was nog maar net gestart met de wandeling toen ik getrakteerd werd op de zang van een zanglijster en even later op die van de zwartkop. De zanglijster heb ik niet gezien, maar van de zwartkop kon ik één foto maken.
Na een tijdje wandelen zag ik verscholen tussen de bomen een paar grote stenen staan.
Op een van de stenen zijn meerdere wolven afgebeeld die in een kring om elkaar heen lopen. Op de andere steen zie ik twee wolvensnuiten. Dit kunstwerk heeft als titel: ‘Wanneer de maan het landschap verandert, huilen de wolven’. Het is een ode aan de wolf. Dit kunstwerk is gemaakt in 1997 ver voordat de wolf terugkeerde in ons land…
Op de site van Anne Woudwijk is te lezen dat zijn beeldhouwwerk de afgelopen jaren is veranderd van het grote monumentale werk naar het kleinere werk. Deze kleine beeldhouwwerken combineert hij tot een grote installatie. Zo heeft het zware beeldhouwwerk plaats gemaakt voor het symbolisch tekenen in steen.
Na de fotosessie bij het monument keerde ik terug naar de parkeerplaats.
Op de terugreis had ik nog een mooie verrassing, maar daarover de volgende keer.
Schrijven met Licht 
Ah Jetske teveel materiaal en er dan vergeten… Meerdere of allemaal van jullie berichten over het monument heb ik gelezen en zijn bijgebleven. Een mooie vervolmaking van het drieluik. Ja de wolf komt wat dichterbij. Ben benieuwd naar de verrassing….
LikeLiked by 1 person
Leuk Joke dat je het je nog herinnert!
De cirkel is rond.
Anne Woudwijk had toen niet kunnen bevroeden dat de wolf in 2024 een zo’n veelbesproken onderwerp zou worden.
LikeLiked by 1 person
Nee zeker niet…
LikeLiked by 1 person
Heerlijk zo’n boswandeling met een doel. En dan die stenen ontdekken… en nog veel meer, wat we dus morgen zullen lezen. Je maakt het spannend.
LikeLiked by 1 person
Zondag sprak ik een fotograaf die zei dat hij nooit alleen voor een doel ging, maar ook heel blij was met de bijvangst.
Ik deed op deze tocht ook een aantal verrassende ontdekkingen.
Fijne avond.
LikeLiked by 1 person
Je vergeet nog te vertellen, dat we samen ook nog eens geprobeerd hebben om het monument te vinden. Ik kan me herinneren dat het pad erg nat en modderig was die dag. Omdat het daardoor erg zwaar liep, zijn we op een bepaald omgekeerd. Als ik nu je foto’s bekijk, liepen we toen waarschijnlijk wel in de goede richting. Ik herinner me, dat ik het monument in 2003 op dezelfde manier aan de rechterkant in het bos zag staan. En dan rest nu nog de vraag: zou het voor mij ook nog eens te doen zijn om die grote blokken steen uit de Ardennen nog een keer aan te raken? 😉
LikeLiked by 1 person
Nu had ik dit bericht zo goed voorbereid met allerlei verwijzingen en nu was ik toch wat vergeten te schrijven terwijl ik dat wel op mijn netvlies had. Volgens mij waren ze toen bezig met de paden en zijn we op een kruising omgedraaid. Achteraf hadden we dat niet moeten doen want we waren er toen redelijk dichtbij.
Laat ik maar gelijk met een slechte boodschap komen… het lijkt me nu te ver voor jou. Ik heb eerder een locatie gestuurd, dan zou je de afstand kunnen berekenen. Het maakt niet uit vanaf welke kant je komt het is ongeveer even ver.
Als het pad is opgedroogd kun je er wel met de iLark heen.
LikeLiked by 1 person
Dat het nu te ver voor me is, is niet zo moeilijk te bedenken. Maar wie weet … ooit eens … 😉
LikeLiked by 1 person
Heel leuk onderwerp en toen zal men ook niet verwacht hebben dat de wolf zou terugkeren.
LikeLiked by 1 person
Het is voor mij natuurlijk ook gissen wat men er toen van dacht.
Als je kijkt naar de toename van de bevolking en verstedelijking dan verwacht men het niet. Maar aan de andere kant komt er wel steeds meer natuurgebied bij. Het is ten slotte ook gelukt om de otter terug te krijgen.
LikeLiked by 1 person
Voor nu weer een actueel onderwerp ‘de wolf’. Er valt inmiddels veel positiefs maar ook negatiefs over te vertellen helaas. Veel schapenhouders zijn er niet blij met de komst van de wolf en dat snap ik helemaal. Soms gaan we wel te ver in het beschermen van diersoorten. Mooi dat je het derde deel nu toch gevonden hebt.
LikeLiked by 1 person
Van de wolf in ons land gaat men nog heel wat vinden.
Tijdens een fietstocht langs de Steenwijker Aa kwam ik langs schapen die waren aangevallen door een wolf. Het heeft toen veel indruk gemaakt, de doorgebeten hals van de lijdende schapen, de ontreddering van de schapenhouder en de onmacht van de veearts.
LikeLiked by 1 person