We hebben genoten in dit mooie vakantiehuis met een enorme tuin en vrij uitzicht. Op dit kleinschalige park zijn een aantal paarden, hangbuikzwijntjes en een sauna aanwezig.
Op het terrein scharrelden vele merels op zoek naar wormen voor hun jongen. Na het avondeten buiten stond een zilvermeeuw te wachten of er nog een kruimeltje was overgebleven.
In het eerste weekend was het een gezellig huis vol, onze kinderen en andere familieleden kwamen ons vergezellen.
De komende tijd laat ik foto’s zien die ik maakte tijdens ons verblijf op Texel.
Voor de tweede keer binnen één week werden we wederom met een aantal fotografen verwacht op de Dwarsgracht. Deze keer gingen we een avondrondvaart maken.
De boot lag al klaar. Bij vertrek moesten we bijna plat in de boot vanwege het lage bruggetje. Dat gaf al gelijk hilarische taferelen.
Als eerste voeren we naar de achtertuin van onze schipper en zijn vrouw. Daar zagen we o.a. moeraskartelblad, echte koekoeksbloem, een witte variant van de koekoeksbloem en ratelaar.
Onze schipper had voor deze avondrondvaart een andere route gekozen dan de rondvaart in de ochtend. Het was adembenemend mooi!
De Wieden, Dwarsgracht en het riet zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het kan dan ook niet anders dan dat daar ook de rietgors is te vinden.
Zo nu en dan werden we gadegeslagen door reeën. Dat duurde nooit lang, want het leek ze toch veiliger om weg te springen.
Schipper, Jan zorgde ervoor dat we op tijd waren voor de zonsondergang op het Gieterse Meer. Het was een prachtige ervaring.
Tijdens het blauwe uurtje voeren we via Jonen terug naar de Dwarsgracht. Daar wachtte een breed lachende gastvrouw ons op. De fantastische avond werd afgesloten met koffie en wat lekkers.
Vanaf de pier met de veerdienst tussen Holwerd en Ameland reden we naar het dorpje Wierum. Zie Google Maps.
We namen de trap over de Waddendijk. Halverwege de trap staat een monument wat herinnert aan de scheepsramp in 1893 waarbij 22 vissers omkwamen.
Vanaf de hoge dijk hadden we mooi zicht op de kerk.
Met een kleine klimpartij passeerden we het hek. Achter dit hek graasden de schapen met hun lammetjes.
Bij de vloedlijn scharrelde een lammetje. Toen het kleine ding bij de vloedlijn ons in de gaten kreeg rende het snel naar de moeder.
We hadden geluk dat het eb was. Ik vind het Wad dan mooier dan bij vloed. De bruine verhoginkjes zijn geen stenen zoals ik aanvankelijk dacht. Het zijn hoopjes slik, getuige de rechter foto.
Evenals bij Paesens-Moddergat heb je ook bij Wierum een halfvergane palenrij. Deze palenrij is een zogenaamde rijsdam. Rijsdammen zijn gemaakt van rijshout. Rijshout is een benaming voor een mix aan boshout. Die mix kwam nauwkeurig tot stand met een percentage aan boomsoorten. In Friesland ging het daarbij het meest om Essen. Tegenwoordig wordt naaldhout in de rijsdammen toegepast. Bron is deze site.
In de verte ligt de kwelder van Wierum. Het unieke kwelderlandschap aan de Waddenkust in het noorden van Fryslân wordt bedreigd. Daarmee dreigt een bijzonder cultuurhistorisch en natuurlandschap voor vogels, mensen en diverse planten en dieren te verdwijnen. Een plek met een karakteristieke biodiversiteit en een prachtig recreatie- en wandelgebied.
De combinatie van het zakken van de bodem, de hogere golven en de stormen van de laatste jaren maken dat de kwelder steeds meer wegspoelt. Voordat de maatregelen voor de dijkverzwaring worden gerealiseerd is het voor een werkgroep primair van belang dat voor het komende stormseizoen Rijkswaterstaat de rijsdam (bescherming vanuit het noorden) en de strekdam (bescherming vanuit het westen) vernieuwt. De werkgroepleden onderstrepen de urgentie van dit voornemen en dringen aan op concretisering van de plannen. Een tweede doelstelling is een bewandelbare pier voor een prachtige waddenbeleving. Zie deze site en deze site.
Nadat we volop hadden genoten van het uitzicht werd het tijd om huiswaarts te keren.
Voor wie geïnteresseerd is hoe het landschap er van bovenaf uitziet heb ik onderstaand filmpje geplaatst.
Op een zonnige middag zag ik een blauwtje vliegen rond de klimhortensia bij onze voordeur.
Ik haalde snel de camera met macro-objectief van binnen. Het blauwtje fladderde gelukkig nog in de buurt en streek weer neer op een blad van de klimhortensia.
Met hulp van Obsidentify weet ik dat het een boomblauwtje was.
Na de fotoserie bij de beelden van de twee vrouwen die ‘Wachten op hoog water’ reden we naar de pier met de veerdienst tussen Holwerd en Ameland.
Op de pier was een groep kayakers bezig met de voorbereiding voor een tocht op de Waddenzee. Het waren instructeurs met hun leerlingen. Een van de instructeurs zag ons foto’s maken en vroeg of we de foto’s naar hen wilden mailen. Dat hebben we gedaan en ze waren er zeer content mee.
Terwijl Jan zijn benen wat rust gunde wandelde ik over de pier richting de palenrijen. Al wandelend kreeg ik een vliegende kluut en een lepelaar in vlucht voor de lens. Op het Wad foerageerden bonte strandlopers.
Deze palenrijen oftewel rijsdammen zijn een kenmerkend beeld langs de Friese en Groningse kust. De functie van rijsdammen was om land uit zee te winnen. Voor meer informatie verwijs ik naar deze site. Op de site van Harry Feenstra vind je oude kaarten en foto’s hoe het ooit was. Zie deze site. De rijsdammen zijn van cultuurhistorische waarde en vallen onder het buitendijks erfgoed. Bij werkzaamheden buitendijks moet er dan ook rekening worden gehouden met dit erfgoed.
Tijdens een fotokuier met Jan zijn we op mijn verzoek naar Het Wad geweest. Ik werd een tijdje geleden getipt over twee beelden van vrouwen die bij Holwerd op de Waddendijk staan. Op de eerste foto kijken we naar de pier met de veerdienst naar Ameland. Op de tweede foto zien we in de verte de beelden staan. Dat deze twee vrouwen wachten op hoog water dat leerde ik daar ter plekke…
‘Wachten op hoog water’ is een beeld van Jan Ketelaar dat bestaat uit twee, van metaal gelaste, vrouwen van vijf meter hoog. Een volle vrouw en een dunne vrouw. Ze kijken uit over zee. Het beeld gaat over de zoektocht naar balans en uitwisseling. De volle vrouw werd in december 2018 geïnstalleerd, bijna de afsluiting van het jaar dat Leeuwarden de Culturele Hoofdstad van Europa was. Het beeld bij Holwerd is onderdeel van Sense of Place, een project van landschapskunst in het Friese waddengebied, bedacht en georganiseerd door Joop Mulder, de recent overleden oprichter van Oerol.
Jan Ketelaar is een kunstenaar uit Friesland. In 2002 studeerde hij af aan de Academie Minerva, beeldhouwen interdisciplinair. Onder de naam Potzenmakerij Ketelaar maakt hij zogenaamde potzen: serieuze grappen. Jan Ketelaar exposeerde o.a. in Portugal, Bremen en New York. Hij trok met zijn metershoge beelden, “de staat van Nederland”, verschillende malen per heftruck door Nederland. In 2014 werd in Leeuwarden zijn koninklijk hek, in de vorm van een bank bestaande uit lindebladeren, geplaatst rondom de 1e koningslinde in Nederland. Hij is voornamelijk beeldhouwer maar schrijft en publiceert ook gedichten. In 2008 en in 2012 stond hij in de finale NK Poetry Slam. In 2014 kwam zijn eerste bundel uit: ‘Van een man die dacht, ik wil niet meer denken’. Daarnaast organiseert hij als potzenmaker literaire en culturele bijeenkomsten en is hij plannenmaker. Als bron heb ik de site van ‘Sence of place’ gebruikt. Op die site is tevens een filmpje te zien waarbij het beeld van de dunne vrouw wordt geplaatst.
Op internet vond ik in het Friesch Dagblad een artikel over de kunstenaar Jan Ketelaar. Een indrukwekkend verhaal over zijn levensloop. ‘Hij was ‘ongeschikt’ voor werk, nooit hield hij dat langer dan drie maanden vol. Totdat Jan Ketelaar kunstenaar werd. Zijn kunstwerk ‘Wachten op hoog water’ nam hem zelfs tien jaar in beslag’….
Voor degene die meer wil weten over het Wad, kan met de auto of op de fiets een route volgen langs de Friese waddenkust. De tweedelige route (west en oost) voert langs verschillende Sense of Place-projecten, maar ook andere bezienswaardigheden en weetjes komen aan bod. Van de hoogste terp tot het nieuwste gemaal en van slikwerker tot aardappelboer; ontdek al toerend de mooiste verhalen van het Wad. Bron is deze site.
Dit jaar werd het nestkastje voor de mezen bezet door huismussen. Het jong was al zo groot dat hij in de opening wachtte op de voeding.
Als Ma Mus arriveerde werd het voedsel gretig ontvangen.
Op een keer kwam Ma Mus met een meikever aan. Dat paste niet in het bekkie van de kleine. Ze droop af met meikever en al.
Na lang aarzelen was daar dan eindelijk het moment dat het jong het nestkastje verliet.
Het jong landde in de vijgenboom naast het nestkastje. Het jong is nauwelijks te onderscheiden van de ouder. Alleen aan de brede gele snavel is te zien dat het een bedelend jong is.
Nadat nummer 1 was uitgevlogen nam jong nummer 2 de plek in de opening over.
Ma Mus zat alweer klaar om ook dit jong wat lekkers te brengen.
Een paar uren na de eerste vloog ook nummer 2 uit het nest.
De eerste stop van dit jong was in de appelboom. Daar zat hij verscholen tussen de bladeren.
Ma Mus liet zich duidelijk horen. Misschien dat ze haar jongen op die manier waarschuwde voor de fotograaf. Het kan best zijn dat al eerder op de ochtend andere jongen zijn uitgevlogen, toen was ik namelijk niet thuis. Pa Mus heb ik overigens in dit hele verhaal niet gezien.
Aan het einde van de dag heb ik de inhoud van het nestkastje geïnspecteerd. Ik heb het oude nest eruit gehaald en de kamer schoongemaakt voor de volgende gasten…
Tijdens de open dag en ons bezoek aan gemaal A. F. Stroïnk stelde Jan voor om ook naar molen De Wicher te gaan. Dat vond ik een goed idee.
De Wicher in Kalenberg is de enige spinnekop in Overijssel. Het is nog een ‘jonkie’ met 1982 als geboortejaar. Op dezelfde plek stond overigens tot 1943 ook al een zelfde type molen. Die is midden in de Tweede Wereldoorlog gesloopt en het duurde bijna 40 jaar eer er weer een nieuwe spinnekop in de Weerribben verscheen. In dit waterrijke gebied vervullen poldermolens een belangrijke rol bij de waterhuishouding. De Wicher verwerkt 480 m3 water per uur in de Boonspolder.
Tijdens een rukwind in 2018 verloor de molen een wiek. Omdat de molen zwaarder beschadigd was dan men dacht liet het kostbare herstel een aantal jaren op zich wachten. Gelukkig staat de De Wicher er weer in volle glorie bij.
De molenaar vertelde ons allerlei details over de molen. Als we het echte binnenwerk wilden zien dan moesten we naar boven klimmen. Dat leek ons beiden niet zo’n goed idee…
Na de rondgang om en in het Stroïnkgemaal tijdens de open dag reden we naar buurtschap Nederland. Daar nuttigden we de lunch op een picknickbank. Na de lunch maakte ik vanaf de brug een fotoserie van roeiers in de Roomsloot.
Vanaf Nederland reden we naar ons volgend doel. Naar het plekje waar ik een paar keer de blauwborst heb gefotografeerd. We moesten even geduld hebben totdat het mooie mannetje zich liet zien. Jan kon zich helemaal uitleven met de camera. Ik hield mezelf gedeisd om de beide mannen niet te storen.
Tot onze grote verrassing kwam het vrouwtje ook tevoorschijn. In al die keren dat ik daar heb gestaan heb ik het vrouwtje namelijk nog nooit gezien. Nu kwam ik wel in actie en fotografeerde het vrouwtje. In vergelijking met het mannetje is het vrouwtje wel wat kleurloos. Alleen bij de keel zit een beetje blauw.
Nu ik een fotoserie van het vrouwtje had gemaakt, fotografeerde ik het mannetje ook nog maar een keer.
Toen we voldoende foto’s hadden gemaakt van de blauwborst vervolgden we onze weg naar ons volgend doel.
Tijdens de Nationale Molen- en Gemalendag op zaterdag 13 mei opende Waterschap Drents Overijsselse Delta de deuren van het gemaal A.F. Stroink in Vollenhove. Met dank aan mijn zus voor de tip die ze appte naar Jan en naar mij. Jan en ik besloten samen te gaan, dat was wel zo makkelijk met het parkeren. Op dezelfde ochtend hadden we een rondvaart in De Wieden. Tijdens die tocht maakte ik onderstaande foto van het gemaal.
Het gemaal Stroïnk regelt het peil op de boezem (waterbergingsgebied) van Noordwest-Overijssel en indirect van de polders in Noordwest-Overijssel, de polder Nijeveen-Kolderveen en het stroomgebied van de Vledder- en Wapserveense Aa. De totale oppervlakte van dit gebied is ruim 50.000 hectare.
Het gemaal is een monumentaal pand en een rijksmonument. In 1918 is een start gemaakt met de bouw van het gemaal A.F. Stroïnk en in 1919 werd de eerste installatie in werking gesteld. De tweede installatie werd in 1920 in gebruik genomen. Op 9 juni van datzelfde jaar was de officiële opening van het stoomgemaal. Het is in 1918 gebouwd met twee pompen en twee rechtopstaande stoommachines. In 1928 is de derde pomp gebouwd. Deze pomp diende aanvankelijk om water dat werd afgelaten van het Meppelerdiep (om Meppel te ontlasten) uit te pompen op de Zuiderzee.
We kwamen binnen in het gedeelte wat oorspronkelijke de ketelruimte was. Nu wordt het gebruikt als werkplaats en magazijn. In deze ruimte is een afzonderlijke unit gebouwd voor kantoorgebruik. Het hoger opgaande gedeelte van het gebouw met de dwarskap herbergt de machine-installaties.
De horizontale schroefpompen worden aangedreven door 2 dieselmotoren en 1 elektromotor. De totale maximale capaciteit van het gemaal bedraagt thans 3200 m3 per minuut. Op deze site kun je alle technische specificaties lezen.
Het stoomgemaal is vernoemd naar dijkgraaf A.F. Stroïnk. Deze dijkgraaf heeft zich hard gemaakt voor het instellen van bemaling van het gebied, waarbij hij ook over de provinciegrens heen heeft gekeken. Hij heeft de inwoners van Drenthe en Noordwest-Overijssel ervan weten te overtuigen dat de invloed van bemaling een positief effect zou hebben.
Naast het gemaal staat een hoogwaterkanon. Door het afvuren van schoten werden inwoners gewaarschuwd voor dreigende overstromingen. De kanonnen werden eeuwenlang gebruikt totdat de Afsluitdijk werd gerealiseerd.
1 seinschot: wanneer het waterpeil van de Zuiderzee met 2,3 meter was gestegen ten opzichte van het normale waterpeil.
2 seinschoten: bij een verdere stijging van 50 centimeter tot een hoogte van 2,8 meter.
3 seinschoten: zodra het water tot aan de kruin van de dijk stond.
Schrijven met Licht 