Met deze fotoserie sluit ik 2024 af.

Bedankt voor jullie bezoek, likes en reacties op dit weblog. Jullie betrokkenheid vind ik waardevol en houdt dit platform levendig. Ik hoop dat we in het nieuwe jaar opnieuw samen mogen optrekken in deze wereld van woord en beeld, vol inspiratie en verbinding. Laten we elkaar blijven verrassen, inspireren en ondersteunen. Op naar een mooi en creatief nieuwjaar!

Ik wens jullie allen een gezegend en kleurrijk 2025 toe. ❤️

De een na laatste fotoserie van onze herfstvakantie op Texel is gemaakt in de haven van Oudeschild.

Er stond maar weinig wind, wat zorgde voor prachtige weerspiegelingen van de schepen in het rustige water.

Een foto van onze kinderen. Zus en broer: een band die niemand kan doorbreken. Ze hebben dagelijks contact, delen lief en leed en ondersteunen elkaar in alles wat ze doen. Natuurlijk ‘vinden ze wel eens dingen’ van elkaar, maar dat heeft geen gevolgen voor hun relatie. Het is prachtig om te zien hoe mooi hun verbinding is en hoe ze elkaar blijven versterken.

Vandaag zet ik de wintertaling in de schijnwerpers. De foto’s zijn gemaakt op twee verschillende momenten in het vogelrijke natuurgebied Wagejot op Texel.

Wintertalingen zijn kleine eenden die voornamelijk in open gebieden met een moerassig karakter leven. In de winter verblijven ze in grote groepen in Nederland. Als broedvogel heeft de wintertaling het echter moeilijk; de aantallen zijn afgenomen door verdroging en veranderingen in hun leefgebieden. De Waddeneilanden vormen een belangrijk overwinteringsgebied voor deze soort. In de winter zijn wintertalingen soms in grote groepen op open water te zien. De wintertaling is een algemene broedvogel in het holarctische gebied. Vooral in Finland, met zijn vele meren, komen enorme aantallen voor, gevolgd door Zweden en Noorwegen. Ook in Rusland is de soort wijdverspreid en talrijk.

Wintertalingen zoeken hun voedsel door het wateroppervlak te filteren en door te grondelen. Tijdens het broedseizoen geven ze de voorkeur aan dierlijk voedsel, zoals wormen, insecten en kleine kreeftachtigen. In de winter bestaat hun dieet voornamelijk uit zaden van waterplanten, grassen en landbouwgewassen.

Een vrouwtje wintertaling foerageerde behoedzaam door het slik en liet daarbij een duidelijk spoor achter. Omdat de wintertaling vaak grondelt in de bovenste slijklaag, is deze soort bijzonder kwetsbaar voor botulisme.

Een mannetje wintertaling samen met scholeksters. Deze combinatie laat duidelijk zien hoe klein de wintertaling eigenlijk is in vergelijking met andere eenden. Het subtiele, sierlijke uiterlijk van het mannetje wintertaling is in contrast met het zwart-witte verenkleed en de stevige bouw van de scholeksters.

Tot slot een vrouwtje wintertaling, rustend in het zachte zonlicht. Haar subtiele, bruin gestreepte verenkleed biedt perfecte camouflage in de natuurlijke omgeving. In het zonnetje komt haar fijne tekening mooi tot zijn recht.

Na een heerlijke uitstap naar Parijs en waardevolle, warme kerstdagen met familie, pak ik de draad weer op bij ons verblijf op Texel. In mijn archief wachten nog een paar fotoseries om hier met jullie te delen. Een bijzonder moment dat ik graag wil uitlichten, vond plaats bij Wagejot, waar ik een watersnip rustig in het water zag staan.

De watersnip is een middelgrote steltloper met een opvallend lange, rechte snavel. Tegenwoordig is de watersnip een wat zeldzamere verschijning en staat hij op de Rode Lijst van bedreigde soorten. Tijdens de vogeltrek is er echter een kans om deze bijzondere vogel te spotten, vooral in het noorden van Nederland. Het dieet van de watersnip bestaat uit insecten, waterkevers, wormen, slakken en zaden van waterplanten. Ze zoeken hun voedsel voornamelijk in modderige poelen en ondiep water. Door met hun poten lichte, trappelende bewegingen te maken, verstoren ze het water, waardoor prooien gemakkelijker zichtbaar en toegankelijk worden. Dit karakteristieke gedrag is op de derde en vierde foto mooi te zien.

Na een tijdje hield de watersnip het voor gezien en stapte hij rustig de oever op. Op die foto is goed te zien waarom de watersnip zo goed kan vertrouwen op zijn uitstekende schutkleur. Deze vogel vliegt vaak pas op wanneer je hem van dichtbij benadert. Met een hees “etsj” slaat hij al zigzaggend op de vlucht, een typische en opvallende vluchtstijl die hem helpt om aan gevaar te ontsnappen.

Vanaf de vuurtoren op Texel reed ik over de Lancasterdijk richting Oudeschild. Zie Google Maps. Daar zag ik vanuit de auto dat een aalscholver een grote buit had gevangen. Ik zette snel de auto aan de kant van de weg en stapte uit om er foto’s van te maken. Ik was wel benieuwd hoe de aalscholver deze platvis zou wegwerken.

Een aalscholver heeft een indrukwekkend vermogen om grote prooien door te slikken m.b.v een goed gecoördineerd combinatie van anatomie en gedrag. Dat maakt het mogelijk om prooien door te slikken die breder zijn dan de diameter van hun nek.

De aalscholver gooit zijn kop naar achteren en gebruikt zwaartekracht om de vis in de juiste positie te brengen. Door de kop eerst in te slikken, voorkomt de aalscholver dat de schubben of vinnen van de vis blijven haken in de slokdarm.

De slokdarm van de aalscholver is zeer elastisch en kan zich sterk uitrekken om grote prooien te accommoderen. De spieren in de keel en slokdarm trekken ritmisch samen (peristaltiek) om de vis naar beneden te duwen. Aalscholvers strekken vaak hun nek recht omhoog tijdens het doorslikken, zodat de vis gemakkelijker naar beneden kan glijden. De krachtige spieren in de slokdarm zorgen ervoor dat de vis, zelfs als deze groot of glibberig is, niet terugglijdt en soepel richting de maag beweegt.

Aalscholvers kunnen tijdens het doorslikken hun ademhaling kort onderbreken, wat nodig is omdat de slokdarm vlak naast de luchtpijp ligt. Eenmaal in de maag wordt de vis verteerd door sterke maagzuren. Harde onderdelen zoals graten worden later uitgebraakt in de vorm van een braakbal.

Na deze weldadige maaltijd was het tijd om een plekje te zoeken om de vleugels te drogen.

Na de wandeling en de observatie van de zeehonden keerden de andere gezinsleden terug naar het huisje. We spraken af elkaar later weer te treffen in de haven van Oudeschild. Zelf besloot ik door te wandelen naar de Eierlandse Dam in de hoop daar nog een paar bijzondere waarnemingen te doen.

Op het strand lag een opvallende kwal, die door ObsIdentify werd geïdentificeerd als een bloemkoolkwal, ook wel zeepaddenstoel genoemd. De kleur kan variëren van geel en bruin tot blauw en groen. In tegenstelling tot veel andere kwallen heeft deze soort geen tentakels en is ze ongevaarlijk voor mensen. De bloemkoolkwal leeft in de Middellandse Zee, het noordoostelijke deel van de Atlantische Oceaan, het Kanaal en de Noordzee.

Volop genietend van de rust en de weidsheid wandelde ik langs de vloedlijn richting de dam. Een vlucht vogels was in aantocht; ik was net op tijd om de camera erop te richten. Kijkend door de telelens ontdekte ik dat het eidereenden waren.

Bij de dam waren meerdere fotografen druk in de weer met hun telelenzen. Tussen al deze bedrijvigheid viel de vrouw op die heel stil op een grote steen zat. Ze ging volledig op in de omgeving.

Er scharrelde een groepje paarse strandlopers op zoek naar voedsel tussen de algen en stenen. Deze strandlopers, met hun kenmerkende grijsbruine verenkleed en subtiele paarse gloed, vormen een mooi contrast met de ruige rotsblokken. Behalve deze fascinerende strandlopers bewonderde ik ook het unieke habitat van de Eierlandse Dam. Met een beetje fantasie voelde het alsof ik me aan een woeste rotskust in Noorwegen bevond.

De zilvermeeuw is een veel voorkomende vogel op de dam.

Als verrassing kwam er een steenloper vanachter een rotsblok tevoorschijn. De steenloper bleef staan en keek recht in de lens. Het was een moment waarop de vogel zijn natuurlijke nieuwsgierigheid toonde en mijn camera bewust observeerde. Na deze korte pauze draaide hij zich om en ging door met het zoeken naar voedsel.

Na onze wandeling door de Slufter reden we naar het strand bij de vuurtoren. Een dag eerder hadden mijn man en onze zoon daar een zeehond zien zwemmen. Dat bijzondere moment wilden de overige gezinsleden natuurlijk ook graag meemaken. Het was nog steeds prachtig weer; de lucht was zo intens blauw dat het bijna onwerkelijk leek.

We wandelden over het brede strand richting de Noordzee. Enkele honden renden vrolijk door het ondiepe water. Een zeehond hadden we nog niet gespot, maar de hoop hielden we levend. Even verderop stond een meisje geconcentreerd schelpjes in de zee te gooien. Ze ging helemaal op in haar spel.

We hielden de zee nauwlettend in de gaten ondertussen genietend van de geur van de zee en weidse uitzicht. Hoewel het even duurde, was de spanning en het enthousiasme groot toen er uiteindelijk een zeehond zijn kop boven het water uitstak. Wat een prachtig moment om er samen van te genieten! De zeehonden zwommen ver uit de kust, wat het lastig maakte om ze goed te bekijken. Ondanks mijn 600 mm telelens kon ik ze niet dichterbij in beeld brengen. Toch was het bijzonder om deze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien, dobberend in de golven en af en toe even boven water komend. Volgens mij was het een grijze zeehond, ook wel kegelrob genoemd vanwege zijn kenmerkende kegelvormige neus.

Na de wandeling en het zien van de zeehonden keerden de andere gezinsleden terug naar het huisje. We spraken af elkaar later weer te treffen in de haven van Oudeschild. Zelf besloot ik door te wandelen naar de Eierlandse Dam, in de hoop daar nog een paar bijzondere waarnemingen te doen.

Op de laatste dag van onze vakantie besloten mijn zoon en ik naar de Slufter te gaan. Het was een prachtige herfstdag, en omdat het herfstvakantie was, wilden we bewust vroeg vertrekken om de drukte voor te zijn. Van tevoren had ik op Waarneming gelezen dat er een kans was om daar de strandleeuwerik te spotten. Het idee om deze bijzondere soort te zien, maakte de wandeling extra speciaal.

De overige gezinsleden zouden zich later bij ons aansluiten. Terwijl mijn zoon en ik al door het gebied liepen, appte hij hen dat ze hun winterjassen gerust in de auto konden laten, zo aangenaam was de temperatuur. De zon scheen volop, en er stond geen wind, waardoor het bijna zomers aanvoelde.

Dit bijzondere kweldergebied staat direct in open verbinding met de Noordzee via een opening in de duinenrij. Hierdoor kan zeewater het gebied binnenstromen tijdens hoogwater en stormen. Dit maakt het een dynamisch landschap waar zout water, zand, en planten een constant veranderend geheel vormen. Ik vind het iedere keer weer een feest om daar te wandelen.

Mijn zoon en ik wandelden langs de zuidkant van het gebied richting de Noordzee. Uiteindelijk kwamen we bij het vogelgebied dat is afgesloten voor bezoekers, een plek waar de natuur ongestoord zijn gang kan gaan. Op die plek foerageerde een groep strandleeuweriken.

Strandleeuweriken worden doorgaans alleen gezien tussen eind september en half april. De aantallen zijn het hoogst van oktober (vooral trekvogels) tot januari. Het aantal overwinteraars varieert fors van jaar op jaar. De overgrote meerderheid verblijft, net als in de trektijd, in de kustgebieden, met name de Waddeneilanden en de Fries-Groningse kust. Ze zoeken daar kwelders, dijken, braakliggende terreinen en akkers met oogstresten op.

De strandleeuwerik kenmerkt zich door een zwart gezichtsmasker en een gele keel en borst met een contrasterende zwarte borstband. Verder heeft deze vogel lichtbruine vleugels en een witte buik wat hem onderscheidt van andere leeuweriken, zoals de veldleeuwerik.

Tijdens onze wandeling in de Slufter deden we nog andere mooie waarnemingen. Zo zagen we een vlucht lepelaars wat in een rap tempo over ons heen vloog. Verder was er een groep kleurrijke bergeenden en smienten die samen foerageerden. Ook tureluurs lieten zich zien, met hun kenmerkende roep. Het was een feest om nog zoveel verschillende vogels in dit bijzondere natuurgebied te zien.

Vanaf de Noordzee is het een flink stuk wandelen naar de trapopgang aan het begin. Op zich is het wandelen geen probleem, maar ik had flink wat fotoapparatuur mee te sjouwen en dat begint met de jaren steeds zwaarder te wegen. Bij elke stap merkte ik hoe mijn schouders en nek er meer onder te lijden kregen. Gelukkig bood mijn lieve schoonzoon aan om het grootste deel van de apparatuur voor me te dragen. Zijn hulp maakte de terugweg een stuk aangenamer en gaf me de ruimte om te genieten van het prachtige landschap om ons heen.

Die dag besloot ik dat het tijd werd om een oplossing te zoeken. Een fototas op wielen leek me ideaal om dit soort momenten in de toekomst te verlichten. Hoe zo’n tas eruitziet, kun je bekijken in dit bericht op de site van mijn fotomaatje. Op deze manier geniet ik van aanzienlijk meer comfort tijdens mijn fotografie-uitstapjes; de tas op wieltjes heeft zijn waarde al ruimschoots bewezen.

Toen we uiteindelijk weer terugkwamen bij de toegangstrap, maakte ik opnieuw een overzichtsfoto. Op deze foto is duidelijk te zien dat het inmiddels een stuk drukker was geworden. Waar het ’s ochtends nog rustig en bijna verlaten aanvoelde, waren nu meer wandelaars en natuurliefhebbers onderweg, genietend van de prachtige dag.

Nadat ik genoeg foto’s had gemaakt van de surfers, besloot ik mijn wandeling langs de vloedlijn voort te zetten. Af en toe bleek ik staan om ge genieten van de mooie lucht, het ritmische geluid van de golven en de zilte geur van de zee.

Tot mijn grote vreugde scharrelde daar een drieteenstrandloper. Deze strandloper is meestal te vinden op stranden, waar hij heen en weer rent in de branding om kleine prooidieren zoals wormen, kreeftjes en andere zeediertjes te zoeken.

De drieteenstrandloper dankt zijn naam aan de drie tenen aan elke poot. Wat ontbreekt, is de achterteen, die veel andere vogels wel hebben. Dit zorgt ervoor dat de drieteenstrandloper gemakkelijk kan rennen op zand en modderige oppervlakken, wat cruciaal is voor zijn voedselzoekgedrag langs de kust.

Ik vind het zo’n koddig gezicht hoe dit vogeltje over het strand rent; ik zou er uren naar kunnen kijken en blijven fotograferen…

Na deze gouden momenten liep ik terug naar de auto. Onderweg appte ik met de andere gezinsleden om te vragen waar ze waren. We spraken af elkaar te ontmoeten op het strand bij De Koog om samen naar de zonsondergang te kijken. Die fotoserie zal nog even moeten wachten, want ik heb besloten om de serie over Texel daarmee in stijl af te sluiten.

Vandaag neem ik jullie weer mee naar onze herfstvakantie op Texel. Inmiddels waren ook onze kinderen gearriveerd, wat het extra gezellig maakte. Na de lunch besloten we ons op te splitsen, zodat iedereen kon genieten van wat hij of zij het leukste vond. De kinderen kozen ervoor om te gaan winkelen in het levendige Den Burg, waar ze ongetwijfeld de vele leuke boetiekjes zouden bezoeken. Mijn man besloot een lange wandeling te maken en te genieten van de rust en de prachtige natuur van het eiland. Zelf pakte ik mijn camera’s en ging naar het strand bij Paal 15.

Het was een stralende dag, eentje om in te lijsten. Overal zag je mensen die volop genoten van het najaarszonnetje en de aangename temperatuur.

Ik wandelde richting de zee, waarbij mijn aandacht werd getrokken door een man die bij de vloedlijn stond te fotograferen. Zijn houding straalde volledige concentratie uit, alsof hij een specifiek moment wilde vastleggen. Ik vroeg me af wat hij door de zoeker van zijn camera zag. Misschien een bijzonder patroon in de golven, een vogel in vlucht, of de reflectie van het zonlicht op het water. Zijn toewijding suggereerde dat hij iets fascinerends waarnam, iets wat de moeite waard was.

Eenmaal bij de vloedlijn zag ik al snel waar zijn aandacht op was gericht: in de branding waren surfers bezig met hun sport. Hun bewegingen volgden het ritme van de golven, terwijl ze zich geconcentreerd en met grote behendigheid op het water manoeuvreerden.

Ik werd gefascineerd door de dynamiek van het tafereel, waarin de kracht van de zee en de technische vaardigheid van de surfers samenkwamen. Het contrast tussen de donkere silhouetten en het wit van de brekende golven vormde een boeiend geheel. (Klik op de foto om te vergroten.)