Na onze wandeling door de Slufter reden we naar het strand bij de vuurtoren. Een dag eerder hadden mijn man en onze zoon daar een zeehond zien zwemmen. Dat bijzondere moment wilden de overige gezinsleden natuurlijk ook graag meemaken. Het was nog steeds prachtig weer; de lucht was zo intens blauw dat het bijna onwerkelijk leek.

We wandelden over het brede strand richting de Noordzee. Enkele honden renden vrolijk door het ondiepe water. Een zeehond hadden we nog niet gespot, maar de hoop hielden we levend. Even verderop stond een meisje geconcentreerd schelpjes in de zee te gooien. Ze ging helemaal op in haar spel.

We hielden de zee nauwlettend in de gaten ondertussen genietend van de geur van de zee en weidse uitzicht. Hoewel het even duurde, was de spanning en het enthousiasme groot toen er uiteindelijk een zeehond zijn kop boven het water uitstak. Wat een prachtig moment om er samen van te genieten! De zeehonden zwommen ver uit de kust, wat het lastig maakte om ze goed te bekijken. Ondanks mijn 600 mm telelens kon ik ze niet dichterbij in beeld brengen. Toch was het bijzonder om deze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien, dobberend in de golven en af en toe even boven water komend. Volgens mij was het een grijze zeehond, ook wel kegelrob genoemd vanwege zijn kenmerkende kegelvormige neus.

Na de wandeling en het zien van de zeehonden keerden de andere gezinsleden terug naar het huisje. We spraken af elkaar later weer te treffen in de haven van Oudeschild. Zelf besloot ik door te wandelen naar de Eierlandse Dam, in de hoop daar nog een paar bijzondere waarnemingen te doen.