Na de lunchpauze gingen de drie generaties mannen weer aan het werk. Errie maaide het laatste stukje rietland. De jongens zetten de bosjes rechtop tot schoven, zodat de wind er beter doorheen kan waaien en het riet sneller zal drogen. Voor Jan was het zwaar om over het tapijt van mos te lopen, gelukkig kon hij tussendoor even zitten en bijkomen op zijn klapstoel.

In de verste hoek van het perceel ging het mis: één wiel zakte volledig weg. Deze hoek van het land bleek anders te lopen dan hij had verwacht. Om de rietmaaier weer vlot te trekken, werd Klaas Jan gebeld. Dat bleek een flinke klus, want zulke machines zijn bijzonder zwaar.

Met tegenlicht kleurt het riet zilver, terwijl het met de zon in de rug een gouden gloed krijgt. Het ‘zilver’ en ‘goud’ zeggen echter niets over de verdiensten in de rietteelt. Dit ambacht vraagt om passie, want rijk word je er niet van. Naast de enorme tijdsinvestering vergt het vak ook forse investeringen in machines, die bovendien zwaar worden belast en regelmatig gerepareerd moeten worden. Wanneer je alle kosten en inspanningen meetelt, kunnen mannen zoals Klaas Jan elders gemakkelijk het dubbele verdienen.

Terwijl zijn oom aan het maaien was en de jongens aan het opzetten ging Klaas Jan verder met het uitkammen van het riet. Zodra de bak voldoende gevuld was, bond hij de bos stevig samen met touw. Daarna werkte hij de kopse kant netjes bij met een snit en bracht hij de bos naar de rand van het perceel. Na een periode van drogen brengt hij de bossen naar zijn huis. In de maanden april, mei bindt hij deze dikke bossen riet op tot kleinere, handzame bosjes. Het riet wordt daarna verkocht aan een riethandelaar of rechtstreeks aan een rietdekker.

De serie in het rietland wordt nog één keer vervolgd en dan gaan we ver terug in de tijd...

Ik neem jullie graag weer mee naar die prachtige dag in het rietland. Telkens wanneer ik daar ben, komen de mooie herinneringen naar boven van de tijd dat ik als kind met mijn vader meeging. Vooral mijn reukzin helpt me daarbij: de geur van de kragge en het watermunt doet me denken aan die bijzondere momenten.

We hadden al een kleine fotosessie en wat gesprekjes achter de rug toen Klaas Jan arriveerde in het rietland. Hij kwam terug van boodschappen halen. De jongens wilden al pauzeren, maar Klaas Jan vond het nog te vroeg voor de lunchpauze, dus gingen ze nog even door met hun werkzaamheden. Rhena vond het prima; zij pakte haar eigen rustmomenten wel.

De liefde voor het riet zit in het bloed en wordt vaak van generatie op generatie doorgegeven. Dit is te zien in de manier waarop Klaas Jan met het riet bezig is. Ook bij zijn zoon lijkt deze passie al door de aderen te stromen.

Jan had vanuit zijn stoel mooi zicht op de drukke werkzaamheden. Door flink in te zoomen, kon hij er dichtbij komen zonder dat het hem extra energie kostte.

En toen was het toch eindelijk tijd voor de lunchpauze. Er werd alle tijd genomen voor de lunch en om gezellig bij te praten. Na de pauze knuffelde een van de jongens nog snel even met Rhena voordat de plicht hem weer riep.

We wandelden naar het achterste deel van het rietperceel, waar nog een stukje gemaaid moest worden. Als gasten waren we daar erg blij mee, want zo konden we ook dat proces vastleggen. Die serie komt de volgende keer aan bod.

Ik richtte mijn camera op het restant van een windmolen aan de overkant van de Roomsloot. De wind kreeg steeds meer grip op het water, waardoor het dunne ijs, in combinatie met de zon, snel begon te smelten.”

Vrijdag gingen Jan en ik naar het rietland van mijn neef. Het was prachtig weer en het was voorjaarsvakantie, waardoor het er gezellig druk was. Bij aankomst werden we hartelijk verwelkomd door mijn zus en twee jongens waarvan er één haar kleinzoon is. Ook, de inmiddels tien jaar oude, Rhena was weer van de partij.

Jan en ik waren ruim bepakt met onze fototassen, tassen met lunch en een klapstoel. Mijn zus moedigde de jongens aan om ons te helpen dragen, waardoor ze hen meteen leerde om anderen een handje te helpen.

Elk jaar krijgt Klaas Jan hulp van zijn familieleden. Een van zijn vaste helpers is zijn oom, die hier bezig is met het machinaal uitkammen van de ruigte (onkruid) uit het riet.

Jan en Aafje zijn al ruim 18 jaar met ons bevriend en kennen daardoor ook veel van onze naaste familieleden. Hoewel Jan en mijn zus Anna elkaar nog recent op mijn verjaardag spraken, vonden ze toch nog genoeg om bij te praten.

Voor de jongens zijn er genoeg klusjes te doen in het rietland en ze vinden het nog leuk ook. Zo kunnen ze bijvoorbeeld de uitgekamde ruigte op een bult gooien. Tussendoor zijn ze aan het ravotten, nemen ze regelmatig een pauze en ontdekken ze spelenderwijs de natuur. Zoals het vinden van een schedel…

De ruigte wordt ter plekke verbrand, maar er blijft altijd een hoopje bewaard voor Rhena. Ze geniet ervan om erin te liggen en te slapen. De kinderen komen regelmatig even met haar knuffelen en Rhena vindt het allemaal prima.

Wordt vervolgd.

We hebben een week met grote temperatuurverschillen achter de rug. Op woensdag 19 februari fotografeerde ik schaatsers op het natuurijs in de Weerribben. Een koolmees stond op die ochtend op de drinkschaal naast bevroren water. Ik nam deze foto voordat mijn man zijn dagelijkse ochtendronde had voltooid: het voorzien van de kippen en tuinvogels van vers, warm water.

Twee dagen later werd een datum-warmterecord gebroken. Op 21 februari was het in De Bilt nog nooit zo warm geweest. De temperatuur steeg daar naar 17,9 graden, waarmee het oude record van 16,9 graden uit 2021 werd overtroffen. En juist op deze mooie dag gingen Jan en ik op pad. We begonnen bij ons thuis met koffie en iets lekkers. Daarbij hadden we uitzicht op onze voortuin. Daar ging een mus in bad.

In de namiddag kon ik een boomkruiper fotograferen terwijl hij op de stam in de voortuin zat. Wanneer een boomkruiper stilzit, is hij bijna niet te zien, maar zodra hij in beweging komt kruipt hij zo snel omhoog dat het een uitdaging is om hem vast te leggen.

Op het moment van schrijven is het een grijze dag met lichte regen. Vanuit de woonkamer maakte ik een fotoserie van een Turkse tortel, die sinds kort onze voedertafel heeft ontdekt. Halverwege de middag werd het droog, dat was voor mij het moment om de computer af te sluiten en buiten de ramen te wassen. Gisteren kreeg ik daar namelijk klachten over… 😉

De foto’s die ik maakte tijdens de fotokuier met Jan volgen later.

Vandaag neem ik jullie weer mee naar onze wandeling op het Uffelter Binnenveld.

In het Uffelter Binnenveld zijn op veel plekken nog sporen uit de Tweede Wereldoorlog zichtbaar, zoals resten van bunkers en loopgraven. De bunkers speelden een rol in de verdediging van het door de Duitsers aangelegde vliegveld op de Havelterberg. De vele nog steeds herkenbare loopgraven werden destijds gegraven door dwangarbeiders.

Enkele dagen voor de komst van de geallieerde troepen bliezen de Duitsers in april 1945 de
hele Fliegerhorst Havelte op en ook de bunkers op het Binnenveld. Brokstukken bleven liggen. De ontstane gaten liepen vol met water en de natuur kreeg vrij spel. Dit heeft geleid tot een uniek landschap, gekenmerkt door oneffenheden, onnatuurlijke vormen en mysterieuze waterplassen. De vegetatie rukt steeds verder op en samen met de deels ingestorte gangen vormt het gebied een ideale leefomgeving voor kikkers en salamanders. Bovendien dienen de overgebleven bunkers nu als broedplaatsen.

Het Uffelter Binnenveld is een uniek en gevarieerd natuurgebied. Dit heideveld werd eeuwen geleden volledig omringd door landbouwgrond, wat de naam ‘binnenveld’ verklaart. De afwisselende hoogteverschillen en onverwachte doorkijkjes zorgen voor een boeiende en steeds weer verrassende wandelervaring. 

Via het sfeervolle Domineespaadje kwamen we weer uit bij de historische Clemenskerk, waar onze auto stond geparkeerd. Voordat ik in de auto stapte maakte ik nog een foto van de prachtige kerk en de lange schaduwen die over het grasveld vielen. De warme gloed van de late middagzon gaf het geheel een bijna schilderachtige uitstraling.

Wie het leuk lijkt om deze route te wandelen kan deze terugvinden op deze pagina van ‘Een eindje om met Het Drentse Landschap’

Vanochtend, net voordat ik naar mijn werk vertrok, kreeg ik een appje van mijn zus: er werd geschaatst aan de Hoogeweg. Snel pakte ik mijn fotospullen en reed naar de Weerribben. Ik had niet verwacht dat het deze winter nog zou lukken om schaatsers op natuurijs te fotograferen. Toen ik daaraan kwam zag ik mijn zus al staan.

Enkele bewoners, tevens kenners en fervente schaatsers hielden deze dagen de ijsdikte nauwlettend in de gaten. De plas waarop werd geschaatst is niet diep, maar toch aanzienlijk dieper dan een ondergelopen weiland. Het was spannend of het ijs vandaag sterk genoeg zou zijn, maar uiteindelijk waagden de eerste schaatsers zich erop, voorzichtig glijdend over het spiegelende ijs.

Ik heb daar lange tijd vanaf de oever genoten van het schaatsplezier. Zodra er geschaatst kan worden op natuurijs, ontstaat er een gezellige sfeer. Iedereen praat met elkaar, helpt elkaar, moedigt elkaar aan, maar waarschuwt elkaar ook. Mensen delen koffie, wisselen schaatstips uit en genieten samen van het winterse tafereel. Het is een moment van saamhorigheid, alsof iedereen even de zorgen vergeet en alleen het plezier telt.

Voor de echte beleving en het geluid heb ik met de telefoon een filmpje gemaakt.

https://videopress.com/v/hePLSUXA?resizeToParent=true&cover=true&preloadContent=metadata&useAverageColor=true

Met een goed gevoel reed ik even later naar mijn werk. Dit heerlijke moment had ik maar mooi meegepakt en vastgelegd.

De afgelopen nachten daalde de temperatuur tot ongeveer -5 graden, wat het landschap een mooi winters sfeertje gaf. Vanochtend, voordat ik naar mijn werk ging, maakte ik een fotoserie tussen De Blesse en Wolvega. De nachtvorst had een dun laagje ijs gevormd op het ondergelopen land. De opkomende zon maakte het plaatje compleet.

In riviertje De Linde lag geen ijs. Toen ik even later onder het viaduct door terugreed, flitste een vogeltje voorbij. De manier van vliegen en de opvallende blauwe en oranje kleuren deden me vermoeden dat het een ijsvogel was. Ik parkeerde mijn auto langs de weg en wachtte geduldig in de hoop dat de ijsvogel zich opnieuw zou laten zien.

Ik had geluk. De ijsvogel vloog nog twee keer voorbij en bleef één keer even zitten. Slechts één foto kon ik van haar maken voordat ze weer wegvloog. Hoewel de foto verre van scherp is, verdient ze toch een plekje op mijn weblog. Nu ik weet dat de ijsvogel daar te vinden is, ga ik zeker terug naar deze plek.

Op een mooie zondagmiddag maakte ik samen met gezinsleden een wandeling door het Uffelter Binnenveld. Dit prachtige natuurgebied ligt vlakbij en toch was ik er nog nooit geweest. Mijn man had de route een week eerder gelopen met de wandelgroep van de kerk en was zo enthousiast dat hij het mij graag wilde laten zien. Ook onze dochter en schoonzoon waren wel te porren voor een zondagmiddagwandeling. We begonnen bij de Clemenskerk in Havelte, waar de vredesvlag wapperde.

Onze gids was vergeten te vermelden dat witte schoenen niet de beste keuze was voor deze route. Al hadden ze dat natuurlijk zelf ook wel kunnen bedenken… 😉 Vooral op dit modderig pad werd dat wel duidelijk!

Het Uffelter Binnenveld behoort tot de oudste natuurgebieden van Het Drentse Landschap. In 1968 kocht rentmeester Dolf Gijtenbeek de eerste 42 hectare van de toenmalige gemeente Havelte. In de daaropvolgende jaren wist de stichting steeds meer ontgonnen percelen rondom dit gebied aan te kopen, waardoor een aaneengesloten natuurgebied kon ontstaan. Inmiddels beheert Het Drentse Landschap bijna 130 hectare in en rond het Uffelter Binnenveld.

Ook deze keer had ik mijn cameratas op wielen bij me, met daarin een camera met groothoeklens en een camera met telelens. Tijdens de wandeling, vooral op de modderige stukken, had ik daar even spijt van. Maar dat veranderde op het moment dat ik een ree in het open veld zag staan, toen kwam de telelens goed van pas. Omdat wij in de beschutting van het bos stonden, schrok het dier niet meteen van ons en kreeg ik de tijd om het te fotograferen.

Een ree heeft een lichtgekleurde vlek – de zogenaamde ‘spiegel’ – op de achterzijde. Bij vrouwtjes heeft deze vlek de vorm van een hart, terwijl je bij mannetjes eerder een boon kunt herkennen. Wat zien jullie erin: een hart of een boon?

Tijdens onze route passeerden we het Eupen Barchien (“open bergje”), een grafheuvel uit de Midden-Bronstijd. Zo’n 3.400 jaar geleden werd deze heuvel opgeworpen voor twee overledenen, die op hun rug in het veld werden neergelegd.

In 1946 was de toen 22-jarige archeoloog Tjalling Waterbolk uit Havelte, samen met medestudent Willem Glasbergen, de eerste die het Eupen Barchien wetenschappelijk onderzocht. Een bijzondere vondst bij de opgraving was een bronzen kokerbeitel, zorgvuldig opgeborgen in een leren foedraal als grafgift. De ontdekking van een bronzen gietvorm in de omgeving wijst erop dat hier bronsgieters woonden, die in staat waren dit soort voorwerpen te vervaardigen.

Onderweg stond ik regelmatig stil om te genieten van het prachtige uitzicht. Het warme bruin van de wintervegetatie, het groen van de dennenbomen en de blauwe lucht vormden een mooie combinatie. De rust en uitgestrektheid van het landschap maakten het plaatje compleet.

Wordt vervolgd.

Deze dagen hebben we grijs en somber weer – wat mij betreft ideaal om aan het werk te zijn. Dit weer leent zich ook om nog een grijze fotoserie te delen die nog in mijn fotoalbum stond. Na publicatie kan deze definitief worden gearchiveerd.

Op de linkerfoto hierboven is molen De Wicher te zien en rechts staat een paaltjasker. Beide bevinden zich aan de Hoogeweg in Nationaal Park Weerribben-Wieden. Het tweeluik hieronder is gemaakt in het dorpje Kalenberg. De huizen aan de overkant van het water liggen aan een fietspad. Vele bewoners parkeren hun auto aan deze kant en steken met een boot de gracht over om thuis te komen.

In een weiland aan de Woldlakeweg stond een grote groep ganzen. Kort nadat ik uitstapte, vlogen ze massaal op.

En verdwenen vervolgens in de mist.

De volgende serie wordt een zonnige serie.

Na de ontmoeting met de Shetlandpony’s in de Jan Durkspolder reden Jan en ik een klein stukje verder over het smalle klinkerweggetje. Op een plek waar de berm iets breder was parkeerde ik de auto opnieuw.

Leunend op het hek observeerden we de honderden brandganzen die zich druk in de lucht en op het water bewogen. De ganzen vlogen voortdurend af en aan, terwijl het water werd doorkruist door het gespetter en geklapper van hun vleugels. Vanaf deze nieuwe positie hadden we ook een ander perspectief op de Amerikaans Windmotor, die we eerder meerdere keren vanuit de vogelkijkhut gefotografeerd hadden.

De foto’s met tegenlicht, zoals in de bovenstaande serie, krijgen een geheel andere dimensie dan de foto die met de zon in de rug is gemaakt, zoals de onderstaande foto. Het gebruik van tegenlicht voegt een unieke sfeer en diepte toe, terwijl het licht van de zon achter de camera zorgt voor een andere beleving.