Op een mooie namiddag maakte ik een wandeling over het Kiersche Wijdepad, nabij Wanneperveen. Daar staan in deze tijd van het jaar velden vol met pinksterbloemen. In eerdere jaren heb ik hier het oranjetipje gefotografeerd, een vlinder die pinksterbloemen als waardplant heeft. Zoals gebruikelijk had ik mijn fototas op wieltjes bij me, de steile toegangsbrug was daardoor wel een uitdaging, maar het lukte.

Hoe ik ook speurde op het veld met pinksterbloemen, er was geen oranjetipje te bekennen. Dus wandelde ik verder, het pad volgend tot ik bij een klein bosperceel kwam. Daar werd ik verrast door tientallen libellen die tussen de bomen heen en weer fladderden. Aan de rand van het bospad streken ze neer in het zonlicht, op de bladeren van bramenstruiken. Toen zag ik het: het waren smaragdlibellen. Ze zijn gemakkelijk te herkennen aan hun metaalachtig groene of bronzen glans – een prachtig gezicht in het zachte namiddaglicht.

Verderop had ik een mooi uitzicht over het water. Plotseling scheerde er een visdief laag over het oppervlak. Tot mijn verrassing zag ik bij het water toch nog een oranjetipje opduiken. Maar lang bleef het niet, al snel fladderde het omhoog en verdween over het struikgewas.

Even later kwam ik opnieuw langs een stukje bos. Daar hoorde ik het gezang van verschillende vogels: een zwartkop, een koolmees, een roodborst, een zanglijster en een vink. Hoe ik ook speurde, het lukte me niet om ze te ontdekken, laat staan om ze op de foto te krijgen. Toch deed dat niets af aan de beleving – ook zonder foto’s van het oranjetipje heb ik volop genoten van deze wandeling door de natuur.