In een eerder bericht schreef ik over het nieuwe mussenhotel. Ik had niet echt verwacht dat er dit seizoen nog bewoners zouden komen, maar tot mijn verrassing is het toch gelukt! Alleen zijn het geen mussen die hun intrek hebben genomen, maar wespen. 😉

Na overleg met mijn man en mijn zoon besloten we het wespennest te laten zitten. We hebben genoeg ruimte in de tuin en er spelen geen kleine kinderen in de buurt van het nest.

Wespen zijn namelijk ook hele nuttige dieren en een essentieel onderdeel in het ecosysteem. Ze spelen een belangrijke rol in de natuur doordat ze jagen op insecten zoals muggen, rupsen en bladluizen, wat helpt bij het natuurlijk bestrijden van plagen. Daarnaast dragen sommige wespensoorten bij aan de bestuiving van bloemen, al is dit in mindere mate dan bijen. Ook fungeren ze als opruimers door dode dieren, wat helpt bij het schoonhouden van de omgeving. Zonder wespen zouden ecosystemen én landbouw veel meer last hebben van insectenplagen.

Hun opdringerige gedrag in de nazomer komt vooral doordat hun kolonie dan uit elkaar valt en ze op zoek gaan naar zoetigheid, niet omdat ze van nature agressief zijn tegenover mensen.

Terwijl ik de wespen stond te fotograferen landde er een eindje verderop een jonge koolmees in de boom. Koolmezen eten o.a. wespen en bijen en dan met name de larven. Koolmezen plunderen soms wespennesten om bij de larven te komen, vooral in het broedseizoen als ze veel eiwitten nodig hebben voor hun jongen. Bij het verorberen van een volwassen wesp met angel pakken koolmezen dit slim aan. Ze grijpen de wesp en verwijderen vaak eerst de angel en het achterlijf. Daarna eten ze het kopje en het borststuk op, het gedeelte waar de meeste eiwitten in zitten.

Tijdens mijn verblijf op Texel rijd ik steevast meerdere keren naar Wagejot. In een eerder bericht liet ik al een fotoserie van de grote stern zien. Ook de kluut is in Wagejot goed vertegenwoordigd.

Het blijft een vertederend tafereel: een kluutjong dat met volle overgave zijn voedsel bij elkaar scharrelt, afgewisseld met wat onhandige vliegoefeningen.

De ouder houdt de jongen vanop een afstand in de gaten, maar schuift af en toe wat dichterbij om zeker te zijn dat alles in orde is.

Op de onderstaande foto’s is goed te zien hoe de kluut met zijn opgewipte snavel door het slik roert op zoek naar voedsel.

Tijdens ons verblijf op Texel maakte ik een stop bij de molen. Ik was benieuwd naar het resultaat van de restauratie van het naastgelegen gemaal Het Noorden, die in 2024 is uitgevoerd. Toen we in oktober vorig jaar een paar dagen op Texel verbleven, heb ik een aantal foto’s gemaakt van de restauratiewerkzaamheden. Die serie is te bekijken in dit bericht op mijn weblog.

In 1979/1980 voerde Rijkswaterstaat de verhoging van de dijken op Texel uit tot Deltahoogte. In dat kader werd de sluis bij gemaal Het Noorden gesloten en het gedeelte aan de Waddenzeezijde verwijderd. Ongeveer een halve kilometer verderop werd gemaal Krassekeet gebouwd, dat sindsdien de waterafvoer verzorgt. Vanwege de historische waarde van het oude gemaal in combinatie met de molen is dit unieke uitwateringscomplex in ere hersteld. Het vormt een belangrijk stuk cultuurhistorisch erfgoed op Texel. Op de website van Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier is een interessant artikel te vinden over de geschiedenis, aanleg en afsluiting van het gemaal. Inclusief oude foto’s die een mooi beeld geven van hoe het er vroeger uitzag.

Na de fotosessie bij de gerenoveerde sluis ben ik de Waddendijk opgelopen. Precies op dat moment kwam de ‘Schoolbus’ aanrijden. Boven op de dijk graasden schapen met hun lammetjes. Eén van de lammetjes viel direct op: het was opvallend klein en had een grappige tekening op zijn snuitje.

Over de Waddenzee schoof een regenbui langzaam voorbij, als een grijze sluier over het water.

Met mijn camera en de 150-600 mm zoomlens maak ik regelmatig een rondje door de tuin. Vooral als ik bezig ben met het uitproberen van nieuwe instellingen op de camera, is dat een mooie manier om te oefenen en tegelijkertijd te ontdekken wat er allemaal leeft in de tuin.

Het fotograferen van vogels blijft daarbij altijd een mooie uitdaging. Onze vaste bezoekers, zoals een badderende merel en een ekster op het dak, mogen daarbij natuurlijk niet ontbreken.

In het perceel naast onze tuin staan kerstbomen. Tussen die bomen scharrelen veel vogels rond. Vanuit onze tuin kan ik ze fotograferen, zeker als ik enigszins verdekt opgesteld zit achter een boom of struik.

Op de linkerfoto zie je een jonge koolmees. Dat is te herkennen aan de zachtgele kleur en de donkerbruine ‘pet’, en aan de bredere snavel in vergelijking met volwassen exemplaren. Op de rechterfoto staat een witte kwikstaart, die druk bezig is voedsel te verzamelen voor zijn jongen.

Terwijl ik daar stond, landde op nog geen anderhalve meter van mij vandaan een boomkruiper op een boomstam. De vogel was waarschijnlijk net zo verrast als ik, want hij vloog vrijwel direct weer weg. Ik had net genoeg tijd om één foto te maken. Deze is niet van de beste kwaliteit, maar het is toch een mooie waarneming.

Even later kwam er vanuit het naastgelegen perceel een grote bonte specht aanvliegen. Ik was benieuwd waar hij naartoe zou gaan. Tot mijn geluk landde hij op de stam van de knotwilg in onze tuin. Helaas bleef hij grotendeels schuin achter de stam zitten, waardoor ik hem maar beperkt kon zien en fotograferen.

De mooiste waarneming van de dag was toch wel de tjiftjaf. Dit vogeltje landde op het prikkeldraad naast onze tuin en bleef lang genoeg zitten om een aardige fotoserie te kunnen maken. Het decor van hoog gras maakte het plaatje compleet.

Na het uitzwaaien van de familieleden, die met de Bruuzer een tochtje maakten naar de zeehonden, stapte ik in de auto en reed naar Wagejot. In dit natuurgebied bevindt zich een kolonie van grote sterns. En tussen de grote sterns broeden kokmeeuwen.

Terwijl ik daar een tijdje stond te genieten, kwamen er drie jongens op de fiets aan. Ze hadden een verrekijker op statief en camera’s bij zich. Mooi om te zien hoe deze jonge gasten zo geïnteresseerd zijn in de natuur – dat stemt hoopvol voor de toekomst.

In en rond de kolonie was het een drukte van jewelste. Het gekrijs was oorverdovend en overal werd gevoerd. De oudervogels vlogen af en aan om hun hongerige jongen van een visje te voorzien. Op foto 2 is te zien hoe een van de vogels een poepje laat vallen. De grote stern op foto 4 lijkt mij een jong exemplaar.

Wagejot was tot 2022 een van de grootste en belangrijkste broedplaatsen voor grote sterns in Nederland, met duizenden broedparen. In 2022 leidde een uitbraak van vogelgriep tot een dramatische sterfte, waardoor vrijwel het hele broedseizoen verloren ging. In 2023 herstelde de populatie zich deels, maar het aantal broedparen in Wagejot bleef fors lager dan in de jaren voor de vogelgriep.

In 2025 broeden er op Texel meer dan 7.400 paar grote sterns, verdeeld over Wagejot en Utopia. Dit aantal is een duidelijke stijging ten opzichte van de voorgaande jaren. Wagejot is samen met Utopia opnieuw een van de belangrijkste broedlocaties voor deze soort in Nederland geworden. De populatie is dus hersteld van de sterke terugval door vogelgriep in 2022 en 2023. Dat is goed nieuws!

Op de tweede dag van onze vakantie maakte een groep familieleden een tocht met de Bruuzer naar de zeehonden. Voor sommigen was het een vertrouwde belevenis – zij hadden de tocht al eens eerder gemaakt – terwijl het voor anderen een eerste kennismaking was met deze bijzondere ervaring. Zelf sloeg ik ook deze keer over. Een tocht met de Bruuzer betekent namelijk dat je geen camera kunt meenemen, en voor mij is fotograferen juist een essentieel onderdeel van zulke uitstapjes.

Terwijl de familieleden zich klaarmaakten voor de tocht, wandelde ik naar het havenhoofd van Oudeschild. Daar genoot ik in alle rust van het uitzicht over zee en de boten die één voor één de haven binnenvoeren. Misschien ga ik op een mooie dag zelf nog eens weer naar de Razende Bol, om de zeehonden te zien. Maar dan wel met een gewone boot, zodat ik mijn camera met telelens mee kan nemen en de ervaring op mijn manier kan vastleggen.

Na een tijdje wachten zag ik de Bruuzer het havengat uitvaren. De familie zwaaide enthousiast – de stemming zat er duidelijk goed in. Later hoorde ik dat het een pittige tocht was geweest. Ze kregen onderweg een stevige regenbui over zich heen, waarbij de druppels door de snelheid van zo’n 70 kilometer per uur aanvoelden als speldenprikken. Bovendien stond er flink wat wind, en bij het punt waar de Waddenzee overgaat in de Noordzee zorgde de golfslag voor een onstuimige ervaring. Ik was dus blij dat ik niet mee was.

Op de eerste avond van onze vakantie besloten we met z’n allen naar het strand te gaan. Dan hadden we in ieder geval die zonsondergang te pakken. De weersvoorspellingen voor de dagen erna waren namelijk niet al te best, dus het was nog maar de vraag of we de zon op de andere avonden zouden zien zakken. We kozen voor het strand bij Paal 17.

De familieleden vermaakten zich prima met het overgooien van een supersonische frisbee.

En ik hield mij voornamelijk bezig met het genieten en het fotograferen van de ondergaande zon.

Toen wij 32 jaar geleden in ons huis trokken, troffen we een klimhortensia aan die door de vorige bewoners tegen de gevel was geplant. Sindsdien hebben we deze prachtige struik met zorg behouden. Jaar na jaar trakteert hij ons op een overvloed aan bloemen – een waar eldorado voor insecten. Ook zijn er door de jaren heen al vele vogelnestjes in deze struik gebouwd.

Deze periode ben ik druk bezig met het lezen van honderden pagina’s uit acht portfolio’s, ter voorbereiding op de assessments van hbo-v-studenten. Toch merk ik dat ik, in plaats van er continu in te duiken, regelmatig iets anders ga doen en dat is opruimen. Dat uitstelgedrag ken ik al sinds de middelbare school. Toen begon ik steevast met het opruimen van mijn huiswerkhoekje op onze gedeelde slaapkamer voordat ik aan mijn huiswerk begon. 😉

Ook nu ben ik aan het opruimen en dit keer is mijn digitale fotoarchief aan de beurt. En zo stuitte ik op de fotoserie van een fotokuier die Jan en ik een tijd geleden maakten in het Waterloopbos. Jan heeft mooie foto’s en filmpjes de afgelopen tijd in verschillende series op zijn weblog gedeeld, voorzien van interessante achtergrondinformatie. Ik houd het hier bij een eenvoudige fotocompilatie.

Het Waterloopbos in de Noordoostpolder is een voormalig testgebied voor waterbouwkundig onderzoek, waar ingenieurs vroeger met schaalmodellen experimenteerden om waterstromen en waterwerken uit binnen- en buitenland te bestuderen. Nu is het een uniek natuurgebied waar de restanten van die experimenten verweven zijn met bos en beken, wat het tot een sfeervolle en leerzame plek maakt om te wandelen.

Enkele schaalmodellen zijn door Natuurmonumenten gerestaureerd en vormen nu bijzondere blikvangers in het landschap. Af en toe worden er demonstraties of rondleidingen gegeven, waarbij je een indruk krijgt van hoe ingenieurs hier vroeger waterstromen nabootsten en onderzochten. Het Waterloopbos laat zo niet alleen de kracht van de natuur zien, maar ook het vernuft van de Nederlandse waterbouwkunde.

De dieren die ik tijdens deze wandeling fotografeerde, kwamen al voorbij in een eerdere fotoserie op mijn weblog. Op de derde foto hieronder is het paartje mandarijneenden te zien, rustig zittend op een muurtje, aan de waterkant.

Dit was in vogelvlucht onze prachtige fotokuier – een sfeervolle ontdekkingstocht langs historie, waterwerken en natuur.

Tijdens ons verblijf op Texel reed ik regelmatig door natuurgebied Waalenburg. Op De Staart maakte ik vaak meerdere stops om te kijken welke vogels er te zien waren. In die week viel het me echter tegen wat betreft de hoeveelheid vogels die ik zag. Het kan zijn dat we al wat verder in het seizoen waren, waardoor sommige vogelsoorten minder actief of al vertrokken zijn. Daarnaast speelt het koudere en donkerdere weer waarschijnlijk ook een rol; vogels zijn dan vaak minder zichtbaar of houden zich schuil om energie te besparen. Toch blijft het een prachtig gebied om te bezoeken, waar je met wat geduld altijd wel bijzondere waarnemingen kunt doen.

De kluut is goed vertegenwoordigd op Texel, zo ook in Waalenburg. In deze tijd van het jaar hebben ze jongen, die al snel zelfstandig leren foerageren. Ze scharrelen door het ondiepe water op zoek naar voedsel, terwijl de ouders op een afstandje de wacht houden. En dat doen ze niet halfslachtig: zodra een andere vogel ook maar in de buurt komt — soms al op tientallen meters afstand — komt een ouder luid alarmerend aangevlogen om de indringer weg te jagen. Ze deinzen er niet voor terug om ook grotere vogels aan te vallen. Felle rakkers dus, met een groot gevoel voor bescherming.