Op de tweede dag van onze vakantie maakte een groep familieleden een tocht met de Bruuzer naar de zeehonden. Voor sommigen was het een vertrouwde belevenis – zij hadden de tocht al eens eerder gemaakt – terwijl het voor anderen een eerste kennismaking was met deze bijzondere ervaring. Zelf sloeg ik ook deze keer over. Een tocht met de Bruuzer betekent namelijk dat je geen camera kunt meenemen, en voor mij is fotograferen juist een essentieel onderdeel van zulke uitstapjes.

Terwijl de familieleden zich klaarmaakten voor de tocht, wandelde ik naar het havenhoofd van Oudeschild. Daar genoot ik in alle rust van het uitzicht over zee en de boten die één voor één de haven binnenvoeren. Misschien ga ik op een mooie dag zelf nog eens weer naar de Razende Bol, om de zeehonden te zien. Maar dan wel met een gewone boot, zodat ik mijn camera met telelens mee kan nemen en de ervaring op mijn manier kan vastleggen.

Na een tijdje wachten zag ik de Bruuzer het havengat uitvaren. De familie zwaaide enthousiast – de stemming zat er duidelijk goed in. Later hoorde ik dat het een pittige tocht was geweest. Ze kregen onderweg een stevige regenbui over zich heen, waarbij de druppels door de snelheid van zo’n 70 kilometer per uur aanvoelden als speldenprikken. Bovendien stond er flink wat wind, en bij het punt waar de Waddenzee overgaat in de Noordzee zorgde de golfslag voor een onstuimige ervaring. Ik was dus blij dat ik niet mee was.