Op die mooie zonnige herfstdag landde er een grote bonte specht op de boom naast onze woonkamer. Voordat ik mijn camera in de aanslag had, vloog de specht alweer weg en streek neer in het land met kerstbomen van de buurman. Ik sloop naar buiten. Gelukkig lukte het me om, goed verstopt achter een struik, enkele foto’s van de vogel te maken. De specht roffelde gretig op een restant van een stam, waar tot voor kort nog een kerstboom had gestaan.

Nadat de specht uiteindelijk verdwenen was, bleef ik nog even staan om een paar foto’s te maken van de koolmezen die weer dichterbij durfden te komen, naarmate ik daar langer stil bleef staan. Ik kan daar zo van genieten van het gedrag van de vogeltjes, die zich niets van mij leken aan te trekken terwijl ze van tak naar tak fladderden.

Op een gegeven moment zag ik een vogel landden in een kerstboom, ver bij mijn vandaan. Kijkend door de zoeker werd mijn vermoeden bevestigd: het was een koperwiek. Ondanks dat ik een 600 mm lens had, moest ik de foto’s flink inzoomen om de vogel dichterbij te krijgen. Op de tweede foto is te zien dat de koperwiek een dennennaald in zijn snavel heeft.

Even later zag ik een groene specht scharrelen tussen het groen. Als hij zich niet had bewogen, had ik hem waarschijnlijk niet opgemerkt. Gelukkig besloot hij even stil te zitten in het zonnetje, maar helaas bleef zijn kop in de schaduw. Tja, je kunt niet alles hebben. De specht was druk bezig met het zoeken naar mieren en hun larven tussen het mos. Met zijn lange, kleverige tong peuterde hij ze uit de nestgangen, waarna zijn snavel besmeurd was met zwarte aarde.

Als laatste kreeg ik nog een gaai voor de lens. Ik stond daar, helemaal in mijn element, te genieten van al de gevleugelde vrienden om me heen. Dat is het mooie van zonnig weer: de vogels laten zich dan veel beter fotograferen dan wanneer het donker of grijs is. Het zachte namiddaglicht maakt alles net even levendiger.