Aan het einde van de zondagochtend badderden de mussen in onze voortuin alsof hun leven ervan afhing. Ze plensden, fladderden en schudden het water alle kanten op. Ik kon het niet laten om er een fotoserie van te maken.

Tegen het begin van de middag brak de lucht open. De zon liet zich zien en kleurde de hemel helderblauw. Om te voorkomen dat ik mij opnieuw zou beperken tot een fotoserie vanachter het raam, besloot ik in de auto te stappen en naar Giethoorn te rijden voor een wandeling en nieuwe foto’s. Halverwege de rit tussen onze woonplaats en Giethoorn reed ik ineens de mist in. Ik stopte even om een foto te maken van de voormalige watertoren in Thij, die half verscholen stond in de nevel.

Even heb ik overwogen om terug te keren, maar uiteindelijk ben ik toch doorgereden naar Giethoorn. Dan maar een wandeling in de mist. Giethoorn werd ooit landelijk bekend door de film De Fanfare van Bert Haanstra. Aan die film herinneren nog altijd enkele monumenten in het dorp. Zo is er een monument ter ere van Haanstra, als ode aan zijn werk en zijn betekenis voor de Nederlandse filmgeschiedenis. Ook Café De Fanfare bestaat nog steeds en vormt een tastbare verbinding met dat verleden. Daarnaast staat het beeld van Albert Mol, die in de film een memorabele rol vertolkte.

Die nevel gaf het dorp een ingetogen, bijna tijdloze sfeer. Tijdens de kerstdagen had zich een mooi ijsvloer gevormd in de Dorpsgracht. Omdat de vorst niet heeft doorgezet, mocht er na een tijdelijk vaarverbod weer worden gevaren. Dat resulteerde in een gracht vol losgeslagen ijsschotsen, langzaam voortgeduwd door het waterverkeer. Mocht het op korte termijn opnieuw serieus gaan vriezen, dan is dat natuurlijk funest voor de schaatsliefhebbers, het ijs krijgt geen kans meer om egaal aan te groeien.