Bosbaan

Met het bezoek aan onze zoon in het Amsterdamse Bos had ik behalve het weerzien met onze zoon nog een doel voor ogen en wel het vastleggen van de halsbandparkiet. Na de wandeling om de Bosbaan liepen we naar de parkeerplaats. In de bomen op die parkeerplaats hoorden we de parkieten roepen. Met de Nikon in de aanslag liep ik richting de boom waar het geluid vandaan kwam. Toen ik bij die boom was gearriveerd gingen de parkieten er vandoor en streken neer in een volgende boom. En zo ging ‘het spel’ een tijdje door. Net toen ik de moed begon op te geven zag ik iets bewegen in een hoge boom. Het viel niet mee om kijkend door de zoeker de groene parkiet tussen de groene blaadjes te ontdekken. Kunnen jullie de groene vogel tussen de lente-groene blaadjes ontdekken?

Halsbandparkieten zijn afkomstig uit India en Centraal-Afrika. Nadat de eerste halsbandparkieten in de jaren ’60 van de vorige eeuw door de mens zijn losgelaten of ontsnapt uit kooien, bleek de soort zich in Nederland vrij goed te kunnen handhaven.

Het klimaat in Nederland wordt door de wereldwijde temperatuurstijging steeds gunstiger voor de tropische vogelsoort. Tijdens een langdurige koude periode zullen halsbandparkieten doodgaan, maar door het ontbreken daarvan kunnen ze zich steeds makkelijker handhaven.

Aanvankelijk waren ze alleen te zien in Amsterdam en Den Haag, maar de parkiet verspreidt zich de laatste jaren snel in Nederland. Fruittelers zien hun oogsten opgegeten worden door de tropische vogels. In tegenstelling tot schade die door inheemse diersoorten wordt aangericht, kunnen fruittelers geen aanspraak maken op een vergoeding die door een exoot, zoals de halsbandparkiet is aangericht. Het hele verhaal is te lezen op deze site.

Sinds het begin van de intelligente lockdown vanwege de corona-crisis hadden we onze zoon niet meer in levende lijve gezien. Sterker nog het was de eerste keer dat we zijn verjaardag op 20 maart niet samen konden vieren. Afhankelijk van zijn toekomstplannen zal dat misschien wel vaker gebeuren maar vooralsnog heb ik dit jaar een lijfelijke knuffel wel gemist. Voor dit logje heb ik enkele foto’s ingescand uit de periode dat hij een mannetje van 2 jaar oud was.

Onze zoon studeert aan de VU in Amsterdam en woont daar op de campus. Dat betekent dat hij dagelijks te maken heeft met een gang vol met huisgenoten die onmogelijk anderhalve meter afstand van elkaar kunnen houden. Ze hebben om die reden met elkaar afgesproken dat ze niet naar het thuisfront reizen en dat het thuisfront niet bij hen op visite gaat. Na een periode van 6 weken ontstond er zowel bij onze zoon als bij ons de behoefte om elkaar een keer te ontmoeten. Daarvoor hadden we een creatieve oplossing voor bedacht, we ontmoetten elkaar in het Amsterdamse Bos.

Het was die dag prachtig weer. Voor Amsterdamse begrippen was het gelukkig niet druk. We besloten een wandeling te maken rond de roeibaan. Ik had mijn handzame Nikon meegenomen, zo kon ik toch enkele plaatjes schieten tijdens de wandeling. Vanwege het stralende weer was het licht wel hard, maar dat neem ik maar even op de koop toe.

Het was een feest om elkaar weer in het echt te zien. Het was daarbij wel wennen dat we elkaar geen knuffel konden geven.

Het Amsterdamse Bos is (inter-)nationaal bekend om de roeiwedstrijden die worden gehouden op de Bosbaan. In 1934 werd begonnen met het graven van deze roeibaan in het kader van de Werkverschaffing. Op 6 mei 1937 werd de eerste roeiwedstrijd gehouden op de toen 2200 meter lange en 72 meter brede baan. De Bosbaan vormde hiermee een alternatief voor de rivier de Amstel, waar tot dan toe roeiwedstrijden werden gehouden. In 1963 werd de baan verbreed tot 92 meter. In 1977 vonden hier de Wereldkampioenschappen roeien plaats. Nieuwe eisen voor een internationale wedstrijdbaan maakte in 2001 een verdere verbreding tot 118 meter noodzakelijk. In 2014 werden de Wereldkampioenschappen roeien wederom op de Bosbaan georganiseerd. Vlak naast de Bosbaan is het Olympisch Trainingscentrum van de KNRB gevestigd. De roeivereniging Okeanos heeft de Bosbaan als thuishaven. Bron is deze site.

We genoten van de wandeling, we vonden het daar verrassend mooi. Een gedeelte in het Amsterdamse Bos was zo te zien net opnieuw aangelegd. In dat gedeelte stonden een aantal kunstobjecten in de vorm van enorme stoelen op een steiger. Onze zoon had al verteld dat het Amsterdamse Bos 3 keer zo groot is dan Central Park in New York. Jaarlijks komen 6 miljoen bezoekers er ontspannen, sporten of een evenement bezoeken. In die paar uur dat wij er hebben gewandeld hebben we maar een fractie gezien van dit immense park.