Sinds het begin van de intelligente lockdown vanwege de corona-crisis hadden we onze zoon niet meer in levende lijve gezien. Sterker nog het was de eerste keer dat we zijn verjaardag op 20 maart niet samen konden vieren. Afhankelijk van zijn toekomstplannen zal dat misschien wel vaker gebeuren maar vooralsnog heb ik dit jaar een lijfelijke knuffel wel gemist. Voor dit logje heb ik enkele foto’s ingescand uit de periode dat hij een mannetje van 2 jaar oud was.
Onze zoon studeert aan de VU in Amsterdam en woont daar op de campus. Dat betekent dat hij dagelijks te maken heeft met een gang vol met huisgenoten die onmogelijk anderhalve meter afstand van elkaar kunnen houden. Ze hebben om die reden met elkaar afgesproken dat ze niet naar het thuisfront reizen en dat het thuisfront niet bij hen op visite gaat. Na een periode van 6 weken ontstond er zowel bij onze zoon als bij ons de behoefte om elkaar een keer te ontmoeten. Daarvoor hadden we een creatieve oplossing voor bedacht, we ontmoetten elkaar in het Amsterdamse Bos.
Het was die dag prachtig weer. Voor Amsterdamse begrippen was het gelukkig niet druk. We besloten een wandeling te maken rond de roeibaan. Ik had mijn handzame Nikon meegenomen, zo kon ik toch enkele plaatjes schieten tijdens de wandeling. Vanwege het stralende weer was het licht wel hard, maar dat neem ik maar even op de koop toe.
Het was een feest om elkaar weer in het echt te zien. Het was daarbij wel wennen dat we elkaar geen knuffel konden geven.
Het Amsterdamse Bos is (inter-)nationaal bekend om de roeiwedstrijden die worden gehouden op de Bosbaan. In 1934 werd begonnen met het graven van deze roeibaan in het kader van de Werkverschaffing. Op 6 mei 1937 werd de eerste roeiwedstrijd gehouden op de toen 2200 meter lange en 72 meter brede baan. De Bosbaan vormde hiermee een alternatief voor de rivier de Amstel, waar tot dan toe roeiwedstrijden werden gehouden. In 1963 werd de baan verbreed tot 92 meter. In 1977 vonden hier de Wereldkampioenschappen roeien plaats. Nieuwe eisen voor een internationale wedstrijdbaan maakte in 2001 een verdere verbreding tot 118 meter noodzakelijk. In 2014 werden de Wereldkampioenschappen roeien wederom op de Bosbaan georganiseerd. Vlak naast de Bosbaan is het Olympisch Trainingscentrum van de KNRB gevestigd. De roeivereniging Okeanos heeft de Bosbaan als thuishaven. Bron is deze site.
We genoten van de wandeling, we vonden het daar verrassend mooi. Een gedeelte in het Amsterdamse Bos was zo te zien net opnieuw aangelegd. In dat gedeelte stonden een aantal kunstobjecten in de vorm van enorme stoelen op een steiger. Onze zoon had al verteld dat het Amsterdamse Bos 3 keer zo groot is dan Central Park in New York. Jaarlijks komen 6 miljoen bezoekers er ontspannen, sporten of een evenement bezoeken. In die paar uur dat wij er hebben gewandeld hebben we maar een fractie gezien van dit immense park.
Een bezoek aan onze zoon is op deze manier zeker voor herhaling vatbaar.
Schrijven met Licht 
Ohhh wat fijn voor je, Jetske !!
Het valt ook niet mee in deze tijd… maar wat een leuk foto’s. 😃
Lieve groetjes 🤗
LikeLiked by 1 person
Mooi! Ik kan me voorstellen dat jullie over en weer intussen hunkerden naar het weerzien. Leuk om dat op deze manier op te lossen. Zo vang je twee vliegen in één klap, behalve dat je weer eens fijn kunt bijpraten, werd het ook nog een mooie fotokuier. Niet alleen die fotogenieke bruggetjes, maar vooral ook de fuut met dat jonkie heeft je weer een erg leuke foto opgeleverd.
En ik maar denken dat in Amerika ècht alles groter was … 😉
LikeLiked by 1 person
Ja, daar ben ik mede in opgegroeid op de mooie zondagen, fietsen huren en fietsen maar, later na de scheiding, kreeg mijn vader een hond, elke zondag vroege wandelingen in het Bos… en de roeibaan, zo vaak geweest, dat was meestal waar bij begonnen. En de geitenboerderij, zijn jullie daar nog geweest? 😉
Het elkaar ontmoeten, dat is echt een crime, mis mijn ouders, mis mijn dochter, en ja ook hier, heb de verjaardag van mijn kleinzoon al moeten missen, 9 april, en over 3 dagen 6 mei is mijn dochter jarig, ook alweer 28… en ook geen knuffels of even langs gaan 😦
Dus ik snap je, en wat een leuke foto’s ook van vroeger!
X
LikeLiked by 1 person
Ondanks het gemis van lijfelijk contact hebben jullie, gezien de foto’s toch wel een erg leuke ontmoeting gehad.
LikeLiked by 1 person
Heerlijk zo’n dagje, en gezellig, fijn om elkaar weer eens echt te zien. Maar wat een raar toeval! Gisteren had ik mijn dochter in Amsterdam aan de telefoon, ook al heel lang niet gezien. Ik wilde wel weer eens iets afspreken, zij stelde voor om naar het Amsterdamse bos te gaan. Het is daar zo heerlijk rustig zei ze.
LikeLiked by 1 person
Als alle dochters en zonen dat voorstel doen dan wordt het er wel druk. 😜
LikeLiked by 1 person
Haha ja die bal moest wel even ingekopt worden 😄
LikeLike
Goh…wat is ie groot geworden…hopelijk leest hij niet de commentaren.
En leuk om de Bosbaan terug te zien, manlief roeide er vroeger wedstrijden !!
Goede oplossing zo…helaas zijn de stranden hier afgesloten, dus geen afspraak met de kleinkinderen !!
LikeLiked by 1 person
ahhhhhhhhhhhhhhhhhh wat jammer dat je hem dan niet even kunt vastpakken hé,
maar ja jij weet als geen ander hoe ernstig de gevolgen kunnen zijn..
heerlijk om elkaar toch op afstand dan weer te kunnen zien
LikeLiked by 1 person
Pingback: Halsbandparkiet in het Amsterdamse Bos | Schrijven met Licht
prachtige serie en verhaal, Jetske, leuk met foto’s toen je zoon 2 jaar was.
toch ook heel leuk dat je elkaar weer gezien hebt, interessant stukje wat je er bij schrijft.
LikeLiked by 1 person