Nog een keer naar Elounda op Kreta

Vanwege het noodweer op Kreta hadden we twee dagen ‘opgesloten’ gezeten op onze hotelkamer. Op de tiende dag van onze vakantie konden we er gelukkig weer op uit. Vanwege het instabiele weer leek ons Elounda de beste keuze. We waren er in deze vakantie al een keer geweest maar we vonden het dorpje de moeite waard om daar nog een keer naartoe te gaan. Tijdens de rit naar Elounda stopten we onderweg om te genieten van het prachtige uitzicht….

We maakten een wandeling door de haven. In een gezellig etablissement met uitzicht op de haven dronken we een kopje koffie.

Vanuit de haven zag ik het dak van de kerk. We besloten daar een kijkje te nemen. De deur stond open…

Vanaf Elounda kun je naar het eiland Spinalonga. Op dat eiland verbleven mensen met lepra. We hadden beiden niet echt de drive om die oversteek te maken. We zijn gevoelig voor zeeziekte en met windkracht 5 leek ons dat niet verstandig. Toen ik op de terugweg vanaf de bergen het eiland zag liggen en er foto’s van maakte had ik toch wel een spijtig gevoel. Volgens mij is het een interessant eiland om foto’s te maken.

Over Spinalonga vond ik op internet de volgende informatie… Vanaf het jaar 1202 kwamen de Venetianen naar Kreta en zij bouwden het imposante fort, om de haven van Elounta te beschermen tegen de Turken. Terwijl Kreta in 1669 werd veroverd door de Turken, bleef Spinalonga nog Venetiaans tot 1715, tot de Turken tenslotte ook Spinalonga bezetten.Van 1715 tot 1898 werd het Venetiaanse fort bewoond door Turken. Kreta werd in 1903 een republiek en de regering wilde dat alle Turken het eiland zouden verlaten. Spinalonga werd toen door de regering van Kreta aangewezen als leprakolonie, waar mensen met lepra naartoe verbannen werden en waar zij geisoleerd van de buitenwereld moesten leven. Wegens angst voor de besmettelijkheid van deze ziekte, verlieten de Turken hals over kop het eiland. De leprakolonie op Spinalonga bleef bestaan tot 1957. Bron is deze site.

Elounda op Kreta

Vanuit Nederland hadden we via de touroperator een auto gehuurd voor de gehele vakantieperiode. De huurauto konden we ophalen en weer terugbrengen op het vliegveld in Heraklion. Bijna iedere dag gingen we na het ontbijt op pad met de auto. Mijn man chauffeurde zodat ik foto’s kon maken.

Er waren maar weinig plekken waar we konden stoppen om langere tijd te genieten van het uitzicht of om foto’s te maken. Om toch iets van de omgeving vast te leggen, fotografeerde ik ook via het geopende zijraam of door het voorraam.

Op de tweede vakantiedag maakten we een tocht naar Elounda. Zie Google Maps. Dit plaatsje is bekend geworden doordat de legendarische tv-serie “Who pays the ferryman” daar is opgenomen. De film werd uitgezonden in 1977. Als 13-jarig meisje heb ik die serie toen gevolgd. Wat ik me ervan herinner is dat ik het in die tijd een mooie en spannende serie vond. Het zal vast mee hebben gespeeld dat dit de eerste grote-mensen-serie wat ik toen mocht kijken. Ik kan me eigenlijk niet meer herinneren waar de serie over ging. Wat ik echter nooit meer zal vergeten is de begintune…

Rond de vissersbootjes zwommen veel visjes. Het waren meestal scholen van hetzelfde soort. De geep zwom in zijn eentje. Iemand had een stukje brood in het water gegooid. Het was mooi om te zien zoals de school vissen er omheen zwermde.