Op de ochtend dat ik de vogels telde werd ik aangenaam verrast door een bijzondere verschijning op de voedertafel. Al snel had ik in de gaten dat het een appelvink was. Deze prachtige vogel had ik nog nooit eerder in onze tuin gezien en ook elders was ik hem nog niet tegengekomen. De appelvink heeft een opvallend verenkleed met warme aardetinten en subtiele kleurcontrasten. Vooral de diepblauwe, gekrulde toppen van een deel van de slagpennen zijn een prachtig detail.

Op de bovenstaande foto en in de reeks hieronder is het mannetje te zien. Tijdens het eerste uur van mijn observatie gedroeg hij zich als de onbetwiste heerser van de voedertafel. Met zijn krachtige snavel en zelfverzekerde houding hield hij alle andere vogels op afstand – geen enkele durfde in zijn nabijheid te landen.

De appelvink is een schuwe en waakzame vogel die het grootste deel van zijn tijd hoog in de toppen van grote bomen doorbrengt. Door zijn verborgen leefwijze en onopvallende, zachte roep is hij vaak lastig te spotten. Juist daarom is het bijzonder om hem van dichtbij te kunnen observeren. In de onderstaande serie beelden zitten het mannetje en vrouwtje samen op de voedertafel,

Uit onderzoek is gebleken dat de appelvink met zijn krachtige snavel een drukkracht van maar liefst 50 kilogram kan uitoefenen. Dit stelt hem in staat om met gemak harde zaden en pitten te kraken. In de onderstaande beelden is te zien hoe het vrouwtje moeiteloos een zonnebloempit kraakt.

Toen de appelvink even later wat meer tolerantie toonde, durfden ook andere vogeltjes de voedertafel te betreden. Op de eerste foto zit hij samen met een gewone vink. De appelvink oogt met zijn gedrongen bouw en krachtige snavel aanzienlijk robuuster dan de sierlijke, slankere vink.

Aan de zijkant van ons huis, vlak bij het grote raam van de woonkamer, staat een voederhuisje. Tot mijn verrassing durfde een vrouwtje appelvink het aan om ook daar neer te strijken en de zonnebloempitten te kraken.

Later op de dag brak de bewolking open en verscheen er een bescheiden zonnetje. Het zonlicht weerspiegelde in het oog van de appelvink liet het befaamde puntje oplichten.

Tot slot nog een frontale close-up.