In deze tijd van het jaar vindt de paringstijd van kikkers plaats, waaronder die van de heikikker. Tijdens deze periode kleuren de mannetjes tijdelijk felblauw onder invloed van hormonen. Dit opvallende kleurverschijnsel duurt slechts enkele dagen en helpt hen om indruk te maken op de vrouwtjes én zich te onderscheiden van andere kikkersoorten. Al jaren koester ik de wens om een blauwgekleurde heikikker vast te leggen op camera.

Een week geleden ging ik naar het Fochteloërveen in de hoop een heikikker te spotten. Op Waarneming had ik gelezen waar ze waren waargenomen. Het was prachtig weer, met een aangename temperatuur en mooie wolkenluchten.

Aan het begin van het zandpad zag ik veel insecten laag bij de grond vliegen. Toen ik de tientallen kleine gaatjes in het zand opmerkte, wist ik dat het zandbijen waren.

Het Fochteloërveen is een van de laatste en best bewaarde hoogveengebieden van Nederland. Het strekt zich uit over ongeveer 2.500 hectare en ligt op de grens van Friesland en Drenthe, tussen Veenhuizen en Appelscha. Dit bijzondere natuurgebied is een belangrijk broedgebied voor zeldzame vogels, zoals de kraanvogel, de blauwe kiekendief en de velduil.

Terwijl ik verder wandelde over het smalle zandpad, besefte ik dat dit paadje helaas niet geschikt zou zijn voor de rolstoel van Jan.

Heikikkers zijn qua geluid goed te onderscheiden van andere kikkersoorten. Ze maken een kenmerkend klokkend geluid, alsof je een fles onder water duwt.

Toen ik op de plek aankwam, was er in eerste instantie geen heikikker te horen of te zien. Maar na een tijdje wachten hoorde ik het typische geluid en verschenen ze één voor één boven water. Helaas zaten ze te ver weg om mooie foto’s te kunnen maken. Op de linker foto heb ik de locatie gemarkeerd met een pijl.

Naast de afstand had ik ook last van hinderlijk tegenlicht. Het was behoorlijk frustrerend: eindelijk had ik ze gevonden, ze waren prachtig blauw gekleurd, en toch lukte het niet om goede foto’s te maken.

Toen ik terugwandelde, landde er vlakbij een graspieper in een boom. Gelukkig had hij een mooi plekje uitgekozen, waardoor ik meerdere foto’s van hem kon maken.

Vanaf het Fochteloërveen ben ik naar Diaconievene gereden, in de hoop daar heikikkers aan te treffen op een beter plekje om te fotograferen. Helaas was er in de verste verte geen heikikker te horen of te zien. Wel zat er naast de vlonder een poelkikker.

Even later sprak ik de boswachter, die me vertelde dat ik nog even geduld moest hebben en dat ik ze daar zeker zou zien. Dus ga ik binnenkort terug, want de aanhouder wint!