Tijdens een van mijn zwerftochten door Het Hogeland bracht ik ook een bezoek aan Noordpolderzijl, een tip die ik had gekregen van de campingeigenaar. Op de lange toegangsweg, de Zijlweg hield ik even halt om een foto te maken van een uitgestrekte akker met graan, omlijst door een bloemrijke akkerrand. Zie Google Maps.

Noordpolderzijl staat bekend om het kleinste zeehaventje van Nederland en de bijzondere ligging aan de Waddenzee. Tussen 1980 en 1985 werd de noordelijke zeedijk door het waterschap Ommelanderzeedijk verhoogd tot Deltahoogte. Daarbij moest de oude sluis uit 1811 plaatsmaken voor een nieuw afwateringsgemaal. De dichtgemetselde sluis kreeg echter een nieuwe bestemming: in 1986 werd ze onderdeel van een land art-project, een steenmozaïek ontworpen door J.H. van Loon. Dit kunstwerk symboliseert de voortdurende beweging van eb en vloed en vormt een prachtige verbinding tussen het unieke landschap en de rijke geschiedenis van waterbeheer.

Wanneer je vanaf de parkeerplaats richting de dijk loopt, kom je eerst langs het Zielhoes. Deze voormalige sluiswachterswoning heeft tegenwoordig een nieuwe bestemming als knusse horecagelegenheid.

Even later beklom ik de trap naar de top van de dijk. Boven wachtte een prachtig panorama: het kleine haventje, het uitgestrekte Wad en, verderop aan de horizon, de Waddeneilanden Schiermonnikoog, Rottumeroog, Rottumerplaat en zelfs het Duitse Borkum. De omgeving ademt rust en ruimte – perfect voor een wandeling, een fietstocht of gewoon een korte pauze om te genieten van het unieke landschap met zijn kwelders en de imposante zeedijk.

Het haventje van Noordpolderzijl is getijdengebonden en daardoor alleen bij hoogwater bereikbaar. Ooit was het vooral de uitvalsbasis van garnalenvissers uit Usquert, herkenbaar aan de boten met de lettercode UQ. Tegenwoordig heeft de haven een andere functie: ze wordt gebruikt als aanlegplaats voor passerende schepen, wadlopers en jachten, en vormt het vertrekpunt voor bijzondere wadtochten naar de onbewoonde eilanden.

Nadat ik een tijdje op het verste punt had staan genieten van het weidse uitzicht, wandelde ik terug naar de dijk. Bovenop de dijk staat een bankje met daarop een gedicht in het Gronings van Eli Joachim Lofvers. Dit was zijn favoriete plek. In het gedicht spreekt hij zijn diepe verbondenheid met het Groninger land uit, waarin hij het landschap en de natuur bezingt.

Terug bij de oude sluis maakte ik nog een kleine fotoserie. Op deze site zijn verhalen terug te vinden die Jan Schoonveld vertelde over zijn tijd als sluiswachter van Noordpolderzijl in de jaren zeventig. Daarnaast zijn er oude foto’s te zien die een prachtig beeld geven van vervlogen tijden.