Een paar weken geleden gingen mijn fotomaatje en ik samen op stap. Dit keer startten we in de Kop van Overijssel. Zoals altijd begonnen we de dag met een kop koffie en iets lekkers erbij. Terwijl ik naar buiten keek, zag ik tot mijn verrassing een sperwer op een paaltje naast onze tuin landen. Ik had net genoeg tijd om één acceptabele foto te maken, voordat hij weer wegvloog.

Na de koffie stapten we in de auto voor een rit langs het IJsselmeer in Gaasterland. Jan heeft de dag prachtig vastgelegd in meerdere fotoseries. Zelf ga ik er, zoals wel vaker, met grote stappen doorheen. 😉

Onze eerste stop was bij het Oudemirderklif. Vanaf de auto is het ruim 300 meter wandelen naar het klif. Voor Jan is dat, ondanks het keurig verharde pad, een flinke afstand. Met behulp van zijn stokken kan hij het gelukkig nog overbruggen, maar hij moet daar wel een goede dag voor hebben. Het was die dag stralend weer. We hebben volop genoten van het weidse uitzicht en de schitteringen van de zon op het water.

Daarna reden we door naar het Mirnserklif. Het mooie van deze plek is dat er niet alleen een restaurant staat, maar dat je er ook helemaal tot aan het water kunt komen. Bovendien ligt er een strandje, waar dankbaar gebruik van wordt gemaakt.

Even later reden we door het dorpje Mirns. Daar viel ons oog op de witte klokkenstoel op de begraafplaats. Hoewel we er al vaker langs zijn gekomen, kan ik me niet herinneren dat we er ooit eerder zijn gestopt. Dit keer besloten we wel een rondgang te maken over de begraafplaats. Jan maakte er op zijn weblog een mooie, informatieve serie over. Zelf beperk ik me tot één oude grafsteen, waarop prachtige patronen van korstmossen te zien zijn.

Onze laatste stop was bij het Reaklif. Vanaf dit punt heb je een werkelijk fenomenaal uitzicht over het IJsselmeer. Blijkbaar is de route die wij reden ook populair bij liefhebbers van oldtimers, want inmiddels zijn we daar al meerdere keren oude brommers en klassieke auto’s tegengekomen.

Terwijl ik een foto maakte richting het zuidoosten, kwam er een oldtimer aangereden. Al snel vermoedde ik dat het een Lada was. De eigenaar vond het prima dat we er een fotoserie van maakten en vertelde enthousiast over de auto en de herkomst. Deze Lada was geïmporteerd uit Oekraïne. In de auto troffen we een orthodox icoon aan, wat roebels én zelfs een lege Vodkafles, details die helemaal bij de sfeer pasten.

Voor mij was de ontmoeting met de Lada een stukje nostalgie, onze ouders hebben namelijk meerdere Lada’s gehad. Ook wij hadden zo’n rol toiletpapier met een gehaakt hoesje eromheen op de hoedenplank staan.

Het was weer een prachtige fotokuier samen. Na deze zonnige dag vermoed ik dat onze volgende tochten een meer herfstachtig karakter zullen krijgen. Maar ook dat heeft zijn charme door de warme herfstkleuren.