Tijdens de zomervakantie in het noorden van ons land reed ik naar de Noordkaap – het noordelijkste puntje van het vaste land van Nederland. Onderweg maakte ik een korte stop bij de Waddendijk om het spel van zon en wolken vast te leggen.

Nadat ik mijn auto had geparkeerd, raakte ik in gesprek met een bewoner uit de omgeving. Hij was net terug van een tocht over het Wad. De man, inmiddels ver in de zeventig en met twee kunstknieën, vertelde dat hij nog bijna dagelijks het Wad opging. Zijn professionele uitrusting verried zijn ervaring en liefde voor het gebied. Ik vond het jammer dat ik te laat was om hem al lopend op het Wad te fotograferen.

Na ons afscheid vervolgde ik mijn weg. Bij het hek las ik op het informatiebord dat de Wellington R3202 hier tijdens de Tweede Wereldoorlog is neergestort. Over de top van de Waddendijk liep ik tussen de schapen naar de markering en het monument.

Als eerste richt ik mijn aandacht op het oorlogsmonument. Het Wellingtonmonument is opgericht ter nagedachtenis aan de voltallige bemanning van de Wellington R3202, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in de Noordzee is neergestort en daar door ontberingen is omgekomen. Persoonlijk vind ik het jammer dat het monument tegenwoordig wordt omgeven door een weinig fraai hekwerk — het haalt iets weg van de serene uitstraling van deze bijzondere plek.

Het noordelijkste punt van het Nederlandse vasteland wordt gemarkeerd door een kunstwerk van René de Boer uit Usquert, getiteld De Hemelpoort (ook wel Poort Kaap Noord genoemd). Deze imposante stalen poort, 2,5 meter hoog, heeft door weer en wind een roestbruine gloed gekregen. Het kunstwerk symboliseert de ontmoeting tussen hemel en aarde en is uitgegroeid tot een herkenningspunt en icoon van de regio. De naam Noordkaap ontstond bij de plaatsing van het kunstwerk in 2002, als knipoog naar het beroemde noordelijke punt in Noorwegen.

Vanaf de Noordkaap heb je een weids uitzicht over de Waddenzee. Hier heersen vooral stilte, wind en leegte. Toen ik afdaalde naar de kustlijn, keken een paar schapen me wat argwanend aan. Even later renden ze me in een drafje voorbij, alsof ze duidelijk wilden maken dat ik te gast was in hun domein.

Vanaf het noordelijkste puntje maakte ik een foto van de Eemshaven. Tot mijn verbazing stonden er opvallend veel auto’s langs de toegangsweg. Toen ik terugwandelde richting mijn auto, kwam ik een groep mensen tegen die Engels spraken. De twee achterste vrouwen, die met elkaar Nederlands spraken, vroeg ik of er iets bijzonders aan de hand was. Zij vertelden dat zij daar samen met nabestaanden waren van de omgekomen bemanningsleden van de Wellington. Deze maand was het precies 85 jaar geleden dat het toestel verongelukte. Ter nagedachtenis legden de nabestaanden een krans bij het inmiddels tien jaar oude monument. Zie ook de website van Oorlogsgravenstichting.

Vanaf dit punt aan de Waddenzee heb je ook uitzicht op het Duitse eiland Borkum. In de verte zag ik een veerboot die koers zette naar het eiland.

Nog één laatste foto van het prachtige uitzicht, en toen werd het tijd om de terugreis naar de camping te aanvaarden.