En opnieuw sloeg het hart van menig vogelaar sneller, want er was een melding binnengekomen van de zeldzame Pallas’ boszanger op Texel.

De Pallas’ boszanger is een piepkleine, zeldzame zangvogel die vooral in Siberië broedt en in Zuidoost-Azië overwintert. In Nederland verschijnt hij slechts sporadisch als dwaalgast, meestal in de herfst. Het is net zo klein als de goudhaan en ook net zo snel. zeer beweeglijk en rusteloos, schiet snel door het bladerdak. Daardoor lastig te zien en vaak verward met de bladkoning. De soort werd in 1811 beschreven door de Pruisische natuuronderzoeker Peter Simon Pallas. Zowel de Nederlandse als Engelse naam verwijzen naar hem.

Het was moeilijk te raden waar de Pallas’ boszanger zich ophield. Een grote groep vogelaars stond naast het gebouw van de KNRM aandachtig naar het struikgewas te turen. Ik voegde me tussen hen, terwijl mijn man intussen een strandwandeling maakte.

Na een halfuurtje hield ik het voor gezien. De Pallas’ boszanger liet zich nog steeds niet zien, dus besloot ik de groep achter me te laten en naar het strand te wandelen. De veerdienst naar Vlieland was vanwege einde seizoen uit de vaart. Ik genoot van de wandeling over het strand. Al snel kwam ik mijn man tegen en wandelden we samen verder.

Toen we terug wandelden naar het pad tussen de duinen, viel mijn oog op een paddenstoel die onderaan de duin in het zand stond, bedekt met een laagje zand op de hoed. Op de linkerfoto heb ik het plekje gemarkeerd met een rood pijltje. Volgens Obsidentify zou het mogelijk de duinfranjehoed kunnen zijn. Maar wie het weet mag het zeggen. De duinfranjehoed is een kleine paddenstoel die vooral in de Nederlandse duinen voorkomt, vaak tussen het helmgras.

Op de parkeerplaats trof ik een mooie spreuk aan. Voordat we in de auto stapten richtte ik mijn camera op de vuurtoren en het omliggende landschap.