Ik wandelde door de tuin van het resort naar de zonsondergang aan de Egeïsche Zee.
De hele dag was een Duits gezin bezig geweest met het maken van een kunstwerk. Nou ja kunstwerk is een wat groot woord, het is meer spielerei. Ze hadden een geul gegraven waarin het zeewater stroomde. Van het natte zand druppelden ze een burcht. Dit meisje had overdag ook meegeholpen.
Een burcht van druipsteen of beter gezegd van druipzand…
De ondergaande zon schoof iedere dag een stukje verder richting het Griekse eiland Samos.
Een van de fotoseries die ik ben kwijtgeraakt is de serie die ik maakte in Efeze (Ephesus). Als inleiding op dit onderwerp heb ik daarom een tweetal foto’s uit het Efeze-archief van 2019 gehaald…
Efeze heeft voor ons een bijzondere betekenis. Het is namelijk een bekende plaats uit de Bijbel. Apostel Paulus bracht meermalen een bezoek aan deze plaats tijdens zijn zendingsreizen. Zie ook deze site. We zijn daar al meerdere keren geweest en ik heb daar dan ook al een meerdere fotoseries van. Toch is het ieder jaar weer anders. De opgravingen gaan door en we zien iedere keer toch weer andere dingen. Dit jaar zijn we bijvoorbeeld voor het eerst in het overdekte Terrassenhuis geweest. Dat was heel mooi en indrukwekkend. Het spijt me dan ook enorm dat die fotoserie is verdwenen…
De foto’s die horen bij het onderwerp, de Europese bidsprinkhaan zaten in een andere map. De inhoud van deze map is dus bewaard gebleven. We wandelden door Efeze toen ik iets zag liggen op het pad. Het leek op een takje totdat….
…het zich bewoog. Ik ging door de knieën hield mijn Nikon met macro-instelling dichtbij het ‘vreemde wezen’. Later op de computer kon ik het beestje determineren als een Europese bidsprinkhaan. Een zwanger vrouwtje. Bidsprinkhanen hebben de typische gewoonte om het voorste potenpaar in rust voor zich uit te houden, waarbij de dij en scheenbeen zijn samengeklapt. Hieraan is het eerste deel van de Nederlandstalige naam bidsprinkhanen te danken.
De benaming, sprinkhaan is misleidend, want het zijn geen echte sprinkhanen. Ze zijn nauwer verwant aan kakkerlakken dan aan rechtvleugeligen waartoe de sprinkhanen behoren. Bidsprinkhanen onderscheiden zich van de rechtvleugeligen doordat ze zonder uitzondering carnivoor; ze staan bekend als vraatzuchtig en kannibalistisch. Het mannetje kan na de voortplanting opgegeten worden door het vrouwtje. Wanneer de eieren ontwikkelen, zwelt het achterlijf van het vrouwtje op en heeft zij extra voedingsstoffen nodig. Bidsprinkhanen hebben altijd een opgerichte lichaamshouding en nooit een kruipende, zoals bij sprinkhanen, kakkerlakken en krekels het geval is. Bron is deze site.
De Europese bidsprinkhaan komt algemeen voor in met name de zuidelijke delen van Europa, rond de Middellandse Zee. Door hun goede camouflage zijn ze echter niet zo eenvoudig te ontdekken. Het is wel bijzonder dat er uitgerekend in Efeze een bidsprinkhaan op ons pad kwam…
Dit was het uitzicht op de Egeïsche Zee vanaf ons balkon.
Dagelijks wandelde ik door de tuin naar het strand om te genieten van de ondergaande zon.
Ik heb wel getracht variatie aan te brengen in de series van de zonsondergangen.
Deze keer koos ik voor een laag standpunt. Daarvoor plaatste ik mijn spiegelreflex op een mini tripod statief. Dit handige statief kreeg ik een paar jaar geleden op mijn verjaardag van Jan en Aafje.
Jullie hebben vast gemerkt dat mijn frequentie voor het plaatsen van berichten is afgenomen. Dat heeft zo z’n redenen.
Vorige week ontdekte ik dat een deel van mijn vakantiefoto’s is verdwenen. Bijna de helft van de mappen zijn leeg. Ook in de back-up zijn die mappen leeg. De geheugenkaart was ook al gewist. De computer en de geheugenkaart zijn nu bij de computerzaak om te kijken of ze terug te vinden zijn.
De tweede reden dat ik wat minder blog is, is dat ik ziek ben door Corona. Ondanks het gevaccineerd zijn en het voorzichtige gedrag ben ik toch besmet geraakt. Echt balen. Ik kreeg de vaccinatie tijdens de allereerste ronde. Wellicht dat de immuniteit was afgenomen.
Gelukkig heb ik nog een laptop en kan ik wel bij jullie langskomen en reageren.
Onlangs waren we op vakantie in een resort aan de Egeïsche Zee. Deze keer had ik behalve de Nikon bridgecamera ook de Canon spiegelreflex camera meegenomen. De komende tijd zal ik van deze vakantie een aantal series laten zien.
Op de eerste avond was ik net te laat om de zon onder te zien gaan. Nadat de zon achter de horizon was verdwenen was het ook nog genieten van de roodgekleurde lucht en zee.
Onze vakantie op Texel sluit ik af met een zonsondergang bij de vuurtoren. Zonder verdere tekst nemen we hiermee afscheid van een prachtige week op Texel.
Rondom onze vakantieverblijf op Texel hadden we volop ruimte.
Op een dag stond ik met de camera in de hand uit te kijken over het naastgelegen weiland. In dat weiland zag ik een haas. Omdat ik min of meer verdekt stond opgesteld achter de tuunwal (tuinwal) had de haas mij schijnbaar niet in de gaten. Met mijn Nikon bridgecamera kon ik in alle rust inzoomen op de haas. De haas zat lekker van het gras te smikkelen.
Terwijl de haas wat aan het poetsen was kwam er een grauwe gans in de buurt.
En toen kwam er nog een gans
En toen nog één en voordat de haas het wist werd het gras voor zijn voeten ‘weggemaaid’. Dat is toch wel even sneu.
De haas besloot om zijn heil elders te zoeken.
Hier lijkt het alsof de haas mij recht aankijkt. Toch ging de haas er niet vandoor.
Nog even mooi poseren.
Of er was een moment voor rust of de haas rook toch onheil, hij drukte zich in ieder geval in het gras.
Tijdens onze vakantie op Texel werd ik getipt dat er ter hoogte van Den Hoorn zand opgespoten werd op het strand. Ik besloot daar een kijkje te nemen. Ik nodigde mijn tantezegger uit om met mij mee te gaan.
Op internet las ik dat de zandopspuiting wordt uitgevoerd aan de gehele Noordzeekust. Op deze site van Rijkswaterstaat kun je er alles over lezen. Bescherming van onze kust is geen overbodige luxe. Je ziet aan de duinen dat er door het hoge water hele stukken duin waren weggespoeld.
Terwijl mijn neef een duik nam in de Noordzee maakte ik een fotosessie van de zandopspuiting en de foeragerende meeuwen.
De grote zandsuppletie brengt heel veel levende zeediertjes aan de oppervlakte en is dus voor de meeuwen een echt feestmaal.
Voor de beeldvorming heb ik er ook een filmpje van gemaakt.
Tijdens de vakantieweek op Texel zijn we zegge en schrijve 24 uur met z’n tweeën geweest. Als we kenbaar maken in onze familie dat we een week naar Texel gaan dan wil iedereen langskomen. En eigenlijk vinden we dat ook heel gezellig. En zo kregen we ook bezoek van de oudste zoon van mijn zus. Hij kende Texel alleen van een zeilkamp op de middelbare school en dat is dus heel weinig. We hebben hem de mooie plekjes laten zien en daarbij mocht de Slufter natuurlijk niet ontbreken.
Toen we daar wandelden landde er een tureluur even verderop tussen het groen. Gelukkig had ik mijn Nikon bridgecamera bij de hand…
Het volgende moment kon ik in alle rust inzoomen op de tureluur.
We hebben alle drie genoten van deze wandeling door De Slufter.
Schrijven met Licht 