Lesje in riet kammen

Het rietmaai-seizoen is voorbij. Voor 1 mei moet al het riet gemaaid en afgevoerd zijn uit het rietland. Op die laatste dag kwam zijn vrouw samen met de kinderen koffiedrinken in het rietland. Ik was erbij om er van te genieten en er een fotoserie van te maken. Het zijn tenslotte mijn oogappeltjes.

Klaas Jan kamt met een machine het onkruid uit het riet. De kinderen vinden het een leuk werkje om dat met de hand en een kam te doen. Ze werden daarbij begeleid door hun moeder. ‘Je moet onderaan beginnen met kammen net als bij je haar en daarna ga je steeds wat hoger’, zo schetste hun moeder. Moeders zijn heel praktisch en dat blijkt wel weer. 😃

Het dak ging er weer op..

Op 22 februari liet ik hier een fotoserie zien van de stormschade aan het tuinhuis. Het dak werd door storm Eunice opgetild en belandde rechtop achter het tuinhuis. Afgelopen week werd het dak in z’n geheel weer teruggeplaatst op het onderstel.

Voor die operatie was een kraan nodig. Gelukkig gaf de eigenaar van het land achter ons huis toestemming om over zijn land te gaan. De akker was weer begaanbaar en nog niet klaargemaakt voor het volgende maisseizoen.

De mannen overlegden eerst hoe ze het gingen aanpakken. De perenboom achter het tuinhuis had er voor gezorgd dat het dak niet in de sloot is beland. De boom bemoeilijkte echter wel het proces, het dak stond min of meer klem tussen het tuinhuis en de boom.

Ze kwamen tot de conclusie dat het dak verticaal erachter vandaan getild moest worden en dan op het gras zou worden gelegd. Daarna zouden de kraanbanden opnieuw worden gepositioneerd zodat het dak horizontaal op het onderstel kon worden gezet. Eerst moesten de spanbanden en kraanbanden stevig worden bevestigd. Een van de mannen klom daarvoor in de boom.

Toen de banden naar ieders tevredenheid waren vastgemaakt tilde de kraan het dak voorzichtig op. De mannen zorgden ervoor dat het dak de goede koers volgde. Dit vond ik het spannendste deel van de operatie. Het dak ging rakelings langs het vlechtscherm en het kippenhok.

Tot zover ging het goed. Nu de laatste fase van het proces, het plaatsen van het dak en het goed laten aansluiten op het onderstel…

Een halve week later werden de dakgoten en de afvoer weer aangesloten op de nieuwe regenton. De oude regenton was bezweken onder het dak. Aan de binnenkant is de constructie nu zo gemaakt dat het dak er nooit weer kan afwaaien. De dakdekker is geweest om nog een paar gaatjes te dichten. Ik heb zelf het tuinhuis opnieuw gebeitst. Verder heb ik alle ‘rommel’ wat verdekt stond opgesteld achter het tuinhuis naar de stort gebracht. We zijn blij dat het dak er weer opzit en dat het zo is afgelopen. Maar ik ben nog het meest content dat het nieuwe vlechtscherm van wilgentenen het heeft overleefd…

Afscheid van het rietland

Als Klaas even niet zijn vader kan helpen dan houdt hij zich graag bezig met zijn grote vriendin, Rhena. Rhena is een lieverd en ze laat zich dan ook alles weggevallen.

Met Rhena kun je je diepste geheimen delen, ze vertelt niets door…

Toen zijn vader aanstalten maakte om een van de rietmachines te starten was Klaas er als de kippen bij.

Klaas mocht van zijn vader aan het touw trekken om proberen de machine te starten. Na een aantal verwoede pogingen nam zijn vader het van hem over. Klaas moet eerst nog wat meer pannenkoeken eten voordat hij zover is…

Klaas Jan maaide met deze kleinere machine de rand van het rietland kaal. Iedere rietstengel wordt meegepakt. Dat iedere rietstengel telt wordt van vader op zoon doorgegeven zo getuigt onderstaande fotoserie. Klaas toonde zich een volwaardige assistent van zijn vader…

Het verveelde ons nog niet, maar de tijd tikte wel door. Dan was daar toch het moment om afscheid te nemen. De beide rietsnijders zwaaiden ons vrolijk uit. Wat mij betreft is deze gezellige middag voor herhaling vatbaar…

Legaal een vuurtje stoken

Bij het uitkammen van het riet komt veel afval (ruigte) vrij.

Dit afval belandt op een hoop achter de kammachine.

In die hoop ruigte kun je heerlijk liggen en dat had Rhena ook ontdekt.

Klaas Jan schuift met z’n kammachine iedere keer een stukje op en maakt daar een nieuwe bult met ruigte. De vorige bult steekt hij dan in de brand.

Dat het verbranden van ruigte in het rietland is toegestaan dat heeft Jan beschreven op zijn weblog in dit bericht.

Terwijl Klaas Jan de bult gecontroleerd laat branden brengt hij ondertussen een bos riet naar de kar.

Met behulp van een vork dooft Klaas Jan het vuur aan de randen om zo te voorkomen dat het vuur zich verder verspreid dan noodzakelijk is.

Onder toeziend oog van zijn vader mag Klaas helpen bij het stoken. Van een vuurtje stoken gaat menig jongenshart sneller van kloppen…

Wegdromen in het rietland

We blijven nog even in het rietland van Klaas Jan.

Tussen het fotograferen door was er regelmatig een moment van rust. Jan had daarvoor een mooi plekje gevonden. Ook Klaas Jan pauzeerde regelmatig. Schijnbaar vinden we het alle drie wel gezellig en zinvol om bij te praten.

Rhena, die van jongs af aan meegaat naar het rietland, heeft een leeftijd bereikt waarop ze het rustig aandoet.

Terwijl Jan nog wat langer bleef zitten wandelde ik alvast verder het rietland in .

Op de linker foto is aan de horizon de toren van de Grote kerk van Blokzijl te zien.

Klaas mag dan wel ‘aangesteld’ zijn als aspirant rietteler, hij mag het op z’n jonge leeftijd nog rustig aandoen. Hoe ouder hij wordt hoe meer hij zal kunnen helpen. Nu is het nog vooral spelen en wegdromen…

‘Kijk tante Jetske, het lijkt net een trap’ en hij wees naar de wolken. Voor mij was dat een déjà vu. Toen ik als klein meisje met mijn vader mee ging naar het rietland lag ik ook regelmatig weg te dromen terwijl ik naar de wolken keek. Waardevol dat ook Klaas daar van kan genieten…

Een pannenkoek in het rietland

Het was lunchtijd in het rietland. Nadat ik mijn broodje had verorberd was ik al snel weer in de benen om een foto te maken van een spiegelgladde Roomsloot.

Klaas had van zijn moeder een koude pannenkoek meegekregen en zo te zien ging dat er goed in.

Toen ik op de computer deze foto zag met Klaas in zijn blauwe overall en met het gele broodtrommeltje dacht ik gelijk aan de aan de Oekraïense vlag. Vanuit de hele wereld komen er steunbetuigingen voor Oekraïne door het tonen van deze twee kleuren. Er is niet echt een betekenis voor deze twee kleuren, maar volgens veel Oekraïners staat het geel voor de uitgestrekte graanvelden en het blauw voor de hemel. Omdat Oekraïne de graanschuur van Europa is, is het maar zeer de vraag hoe het straks is gesteld met onze graanvoorraad…

Wordt vervolgd.

Naar het rietland

Na het bezoek aan Gerjanne en de kinderen en de fotosessie bij de lammetjes vervolgden Jan en ik onze reis. We reden naar het rietland van Klaas Jan. Dit rietland ligt bij het buurtschap Muggenbeet onder de rook van Blokzijl.

Op de zaterdagen gaat Klaas de hele dag met zijn vader mee naar het rietland. Door omstandigheden ging Klaas deze keer wat later op de ochtend. Het trof mooi dat hij met ons kon meerijden en zo hoefde Gerjanne hem niet te brengen.

Klaas rende voor ons uit en koos voor de langste weg naar zijn vader. Ik dacht dat hij niet via het natte weiland wilde. Ik koos voor de kortste weg en stak het weiland schuin over. Ik had laarzen aan dus de plassen waren geen probleem.

Al snel bleek dat ik Klaas had moeten volgen, want hij wist de weg. Ik stuitte namelijk op een sloot en moest alsnog omlopen. Jan was mij gevolgd, zij het wel op enige afstand. Ook Jan moest helaas een stukje terug lopen. Voor Jan was dit extra vervelend omdat hij door de MS weinig kracht heeft in z’n benen. Halverwege de tocht was er een gelegenheid waar hij even kon zitten om bij te komen van deze zware wandeling.

Klaas was blij dat hij zijn vader én Rhena weer zag.

We arriveerden tegen lunchtijd. Dat kwam mooi uit. Klaas Jan zette de machine stil, zo konden we in alle rust bijpraten en onze lunch nuttigen.

Een tegenlichtopname van het ‘geschoren’ rietveld.

Wordt vervolgd.

Hoogstambrigade

Twee weken geleden kwam de hoogstambrigade bij ons om de hoogstamfruitbomen te snoeien. ‘s Nachts had het licht gevroren en overdag was het prachtig weer. Het was dus net zo’n dag als vandaag. De Hoogstambrigade Steenwijkerland bestaat uit een groep vrijwilligers die gespecialiseerd zijn in het snoeien van hoogstamfruitbomen. Het materiaal wordt beschikbaar gesteld door Landschap Overijssel.

In onze tuin staan 15 hoogstamfruitbomen. Doordat deze mensen al jaren bij ons komen snoeien staan deze bomen er in de basis keurig bij. Het snoeien van fruitbomen is een vak apart. Deze mensen weten precies wat ze doen en hebben hart voor de zaak. Na hun aankomst begonnen ze eerst met hun rondgang door de tuin. Ze beoordeelden welke bomen er dit jaar aan de beurt waren. Ze overlegden welke takken eraf konden en wat moest blijven staan. Dit alles ging in goed overleg met ons. Ik had mijn wens uitgesproken dat ik graag meer licht in de tuin wilde vanwege de nieuw aangeplante bloemenborders…

Na deze rondgang was er eerst koffie met wat lekkers. Mijn man, de kok in ons huis, had ervoor gezorgd dat precies op dat tijdstip de stroopwafelcake klaar was. Het huis geurde dan ook heerlijk naar deze cake.

Na de koffie gingen ze aan het werk. Met z’n vieren werkten ze keihard. De stapel met takken groeide gestaag. Bij dit werk houden ze in de eerste plaats rekening met hun eigen veiligheid. De ladders zekeren ze aan de boom en ze zagen en knippen met de hand.

En toen was het tijd voor de lunch. Ook hiervoor had mijn man zijn best gedaan. Een van de snoeiers sprak uit dat hij wist hoe de lunch op dit adres zou zijn en had zijn brood maar thuis gelaten…

Na de lunch beklommen ze weer de ladders en snoeiden dat het een lieve lust was. Het weer werkte fantastisch mee en de stemming was dan ook prima. Mijn taak was naast het maken van een fotoserie, om de gesnoeide stammen in stukken te zagen.

Rond een drie uur was het mooi geweest en braken ze de boel op. Nadat we ze hadden uitgezwaaid maakte ik nog enkele foto’s van de takkenbossen achter het huis. Binnen twee dagen had ik al alle takken afgevoerd.

Nestkastjes maken

In de achtertuin krijgen we een nieuwe schutting. Van de planken van de oude schutting maak ik nestkastjes. De planken zijn geïmpregneerd en kunnen nog jaren mee. Het voordeel van gebruikte planken is dat de geur van het impregneren is verdwenen. Onder de veranda heb ik een doe-het-zelf hoekje gemaakt waar ik heerlijk kan klussen.

Eerst heb ik alle plankjes voor de nestkastjes op maat gezaagd. Vervolgens heb ik met een krabber het meeste algengroen verwijderd. Nadien heb ik plankje voor plankje geschuurd.

Na bovenstaande handelingen kwam het leukste werk, het in elkaar schroeven van de nestkastjes. De dakjes werden vastgeniet met stukjes binnenband.

Als laatste heb ik er een vliegopening ingeboord die geschikt is voor koolmezen en pimpelmezen. Ook de randen van de vliegopening moest nestjes worden afgewerkt met een stukje schuurpapier. En toen lagen er elf nestkastjes klaar.

Drie van de nestkastjes waren bestemd voor mijn oogappeltjes, de kleinkinderen van mijn zus en zwager. Zij hebben een grote tuin, maar geen nestkastjes. Klaas was met zijn vader mee naar het riet en kon dus niet zelf het nestkastje halen. Zijn zusjes namen het nestkastje voor hem mee.

De volgende dag kreeg ik al een foto toegestuurd waarop bij Klaas trots zijn nestkastje vastgespijkerd aan een boom laat zien. Hij had er nog wat vogelvoer bijgehangen om de vogeltjes te verwennen zo vertelde hij aan zijn moeder.

Verzilverd riet

Na de fotosessie bij de rietsnijder liepen we terug naar de auto. Voordat we instapten lieten we onze blik dwalen over het riet aan de andere kant van de weg.

Met tegenlicht leek het net of het riet verzilverd was.

Het tegenlicht in combinatie met het verzilverd riet geeft een enigszins surrealistisch beeld.

Het zilverkleurige riet stak mooi af bij het bruin van de lisdodden.