Ik wandelde door de tuin van het resort naar de zonsondergang aan de Egeïsche Zee.
De hele dag was een Duits gezin bezig geweest met het maken van een kunstwerk. Nou ja kunstwerk is een wat groot woord, het is meer spielerei. Ze hadden een geul gegraven waarin het zeewater stroomde. Van het natte zand druppelden ze een burcht. Dit meisje had overdag ook meegeholpen.
Een burcht van druipsteen of beter gezegd van druipzand…
De ondergaande zon schoof iedere dag een stukje verder richting het Griekse eiland Samos.
Dit was het uitzicht op de Egeïsche Zee vanaf ons balkon.
Dagelijks wandelde ik door de tuin naar het strand om te genieten van de ondergaande zon.
Ik heb wel getracht variatie aan te brengen in de series van de zonsondergangen.
Deze keer koos ik voor een laag standpunt. Daarvoor plaatste ik mijn spiegelreflex op een mini tripod statief. Dit handige statief kreeg ik een paar jaar geleden op mijn verjaardag van Jan en Aafje.
Jullie hebben vast gemerkt dat mijn frequentie voor het plaatsen van berichten is afgenomen. Dat heeft zo z’n redenen.
Vorige week ontdekte ik dat een deel van mijn vakantiefoto’s is verdwenen. Bijna de helft van de mappen zijn leeg. Ook in de back-up zijn die mappen leeg. De geheugenkaart was ook al gewist. De computer en de geheugenkaart zijn nu bij de computerzaak om te kijken of ze terug te vinden zijn.
De tweede reden dat ik wat minder blog is, is dat ik ziek ben door Corona. Ondanks het gevaccineerd zijn en het voorzichtige gedrag ben ik toch besmet geraakt. Echt balen. Ik kreeg de vaccinatie tijdens de allereerste ronde. Wellicht dat de immuniteit was afgenomen.
Gelukkig heb ik nog een laptop en kan ik wel bij jullie langskomen en reageren.
Onlangs waren we op vakantie in een resort aan de Egeïsche Zee. Deze keer had ik behalve de Nikon bridgecamera ook de Canon spiegelreflex camera meegenomen. De komende tijd zal ik van deze vakantie een aantal series laten zien.
Op de eerste avond was ik net te laat om de zon onder te zien gaan. Nadat de zon achter de horizon was verdwenen was het ook nog genieten van de roodgekleurde lucht en zee.
Op het resort waar we onze vakantie vierden kwamen ook veel gasten die op doorreis waren. Op een namiddag arriveerde een groep Aziaten die Efeze hadden bezocht. Kenmerkend voor toeristen uit een Aziatisch land is wel het continu fotograferen van zichzelf.
Als ik ze zo bezig zie dan heb ik sterk de indruk dat ze meer bezig zijn met het fotograferen dan met het genieten van de omgeving.
De man nam de meest bijzondere poses aan en de vrouw maar fotograferen. Dit ging zo tijden door.
Na enige tijd verscheen er nog een Aziatische vrouw ten tonele. Zij had haar mobiel op een statief geplaatst. Ze activeerde haar zelfontspanner…
en nam haar positief in. Dan liep ze weer naar haar mobiel, activeerde de zelfontspanner en nam weer haar positie in. Dit herhaalde zich tientallen keren.
In aanvang controleerde de man op de telefoon of de foto’s van hem waren gelukt. Hij leek niet tevreden.
De andere fotograaf werd om hulp gevraagd. Zij mocht nu proberen goede foto’s te maken van de springende man.
En gaat het bij deze mensen nu om het fotograferen of om het genieten, vraag ik me dan af. Nadat ik de verrichtingen van deze toeristen had vastgelegd liep er een klein kereltje door mijn beeld. Geef mij maar zo ‘n spontaan fotomodelletje. Het rood van de ondergaande zon scheen op zijn krullen. Dat vind ik genieten !
Tijdens één van de zonsondergangen aan de Egeïsche Zee trof ik het dat een visser zijn net uitgooide. Dit alles gebeurde binnen het bereik van mijn bridgecamera met 60x zoom.
Nadat het net was uitgegooid zat er voor de visser niets anders op dan geduldig te wachten op zijn vangst. Het resultaat van de visvangst heb ik maar niet afgewacht.
Behalve een fotoserie heb ik ook een filmpje gemaakt van het uitgooien van het net. Terwijl de visser het net uitgooide liet hij de boot doorvaren.
Aan het einde van de middag verliet bijna iedereen het strand. Ik bleef achter met een handjevol mensen en een zwerfhond.
Ik bleef wachten op de zonsondergang. Voor deze zonsondergang sleepte ik mijn strandbed naar de vloedlijn.
Bij het vallen van de avond gooide een visser zijn netten uit.
Aan het einde van een zonsondergang zakt de zon razendsnel achter de horizon. Het is net als met het leven, als je ouder wordt lijkt de tijd steeds sneller te gaan.
Aan de horizon is het Griekse eiland Samos te zien. Nadat de zon was verdwenen pakte ik mijn boeltje bij elkaar en ging ik naar de hotelkamer.
Dat was dus te vroeg. Ik had nog een tijdje op het strand moeten blijven. Nadat de zon was ondergegaan kleurde de lucht namelijk prachtig rood. Gelukkig hadden we een kamer met zeezicht. Vanaf het balkon maakte ik onderstaande foto.
Schrijven met Licht 