Omdat ik op een landweggetje noodgedwongen achter een melkauto moest wachten  keek ik naar het weiland rechts van mijn auto. In het weiland ontwaarde ik twee bruine hoopjes. Ik vermoedde dat het twee hazen waren, maar zeker wist ik het niet. Ik parkeerde mijn auto in de berm en pakte mijn Nikon bridgecamera met sterke zoom.

Door de camera zag ik inderdaad twee hazen weggedoken in het gras. Na een paar seconden koos een van de hazen het hazenpad om vervolgens een flink eind verderop te blijven zitten. De bridgecamera had wel moeite met het scherpstellen op de wegrennende haas.

De andere haas was wat minder een angsthaas en bleef liggen. Ik liep een eindje het weiland in en kon de haas zo van dichterbij vastleggen.

Na een paar minuten kwam de boer op de tractor aanrijden. Hij stapte op mij toe met de vraag wat ik voor bijzonders aan het fotograferen was.  Ik vertelde over mijn ontdekking van de hazen. Deze boer keek daar niet echt van op, hij vertelde dat ze bijna dagelijks vanuit de woonkamer reeën en hazen zien langskomen. De man vond het wel gezellig dat hij wat praat had. Al snel kwam de vraag hoe ik heette, want ik kwam hem bekend voor. Ik vertelde wie ik was en vooral wie mijn zussen waren, want ik had het vermoeden dat hij mijn zussen en hun partners wel zou kennen. Ze wonen namelijk allemaal in dezelfde polder. En dat was inderdaad het geval. Al met al hebben we daar nog een hele tijd staan praten over allerlei onderwerpen. Van boer zijn tot verpleegkundige, van studerende kinderen tot opvolging op de boerderij en van regelgeving tot imago. Het was een onverwachte en leuke ontmoeting.