Het is vandaag 50 jaar geleden dat onze ‘grote’ broer, Jan verongelukte tijdens het spelen in het zand. Net als vandaag was het toen ook Biddag voor Gewas en Arbeid. Het is een gebeurtenis die we levenslang met ons meedragen…

Van de ene op het andere moment was ons gezin ontwricht. Wat het voor mijn ouders heeft betekend dat is hier niet in een paar woorden te beschrijven. Mijn zus toen 8 jaar en ik als 6-jarig meisje moesten verder zonder onze lieve grote broer.

Het leven ging door, de zon kwam op en de zon ging weer onder. We gingen ‘gewoon’ door met eten en drinken, met slapen, met opstaan, met spelen en met naar school gaan. Op onderstaande foto sta ik als 6-jarig meisje te wachten op de juffrouw, die mij iedere dag achterop de fiets meenam naar de kleuterschool.

Een jaar later was er grote vreugde, ons zusje werd geboren. Nog altijd heb ik respect voor onze ouders, ze zijn niet bij de pakken gaan neerzitten. Ze hebben ons in liefde opgevoed. Er was ruimte voor verdriet, maar ook zeker voor vreugde en humor. Ze hebben uiteraard geworsteld met hun geloof maar raakten hun geloof niet kwijt. Ze kregen kracht naar kruis, Hij droogde hun tranen…