Tijdens mijn vakantie heb ik een tocht gemaakt naar het uiterste puntje van ons land. Althans zo voelde het. Ik was door een fotovriendin getipt over een zeehondenkijkwand bij Punt van Reide en dat leek me een leuk uitstapje. De auto parkeerde ik bij het bezoekerscentrum en koos voor de langste route. Dat was een wandeling over de dijk met uitzicht op de Ems, richting Duitsland.

Kijkend naar het binnenland zag ik in de verte de kijkwand staan. Het was nog een hele wandeling en ik vroeg me af of ik daar op tijd zou zijn. Op de site had ik namelijk gelezen dat anderhalf uur voor hoog water het geschiktste tijdstip is om de zeehonden te zien. Met behulp van de getijdentabel en reistijd had ik het allemaal keurig uitgerekend. Maar ik had onderweg meerdere stops gemaakt zodat ik ongemerkt in tijdnood was gekomen.

Toen ik echter bij de kijkwand aankwam zag ik dat er nog genoeg zeehonden waren te bezichtigen. Boven verwachting zelfs.

In de wand bovenop de dijk zijn op verschillende hoogtes kijkgaten aangebracht. Van klein tot groot kan zo zonder verstoring naar de zeehonden kijken.