Na de fotosessie bij het monument ‘De Schaatser’ reden Jan en ik door het centrum van Sint Jansklooster. Voorbij het dorpje sloegen we linksaf richting Beltschutsloot. In de buurt van Beltschutsloot zagen we veel schaatsers op het ijs. Ik parkeerde de auto aan de kant zodat we daar foto’s konden nemen. Het eerste wat opviel waren de klompen. In deze streek is het niet ongebruikelijk om op klompen te lopen. Bij natuurijs worden de schaatsen ondergebonden en de klompen blijven achter op de oever…

Het ijs was op die bewuste vrijdag nog helemaal niet betrouwbaar. Toch trokken velen zich daar niets van aan en gingen het ijs op. Schaatsen op ondergelopen land is nog tot daaraan toe, maar deze foto’s zijn gemaakt bij een doorgaande diepe vaart.

Natuurijs geeft een vorm van gekte. Vanochtend sprak ik erover met iemand die al bijna haar hele leven aan het water woont. Als er een paar schaatsers (red. waaghalzen) zich op het ijs wagen dan denken anderen dat het vertrouwd is. En zo krijg je het zogenaamde sneeuwbaleffect. Een enkeling heeft Ice Spikes (ijspriemen) om de nek hangen. Als men door het ijs zakt en men heeft nog de tegenwoordigheid van geest dan kan men met behulp van deze priemen uit het wak komen.

Groot was de verontwaardiging van Jan en mij toen we mensen met kleine kinderen op het ijs zagen. Dat een volwassene onverantwoord gedrag heeft dat is tot daaraan toe, maar dat ze ook de kinderen daarin meeslepen dat vind ik absurd. Ook dat kwam ter sprake in het gesprek wat ik vanochtend had. Zij ventileerde dezelfde verontwaardiging. Zij heeft mensen daar wel op aangesproken, maar dan werd er niet naar haar geluisterd. Jammer!

En dan nu het verhaal van de ‘Verloren schaatsen’ zoals de titel aangeeft. Er kwamen drie mannen aan schaatsen. Een van de mannen kwam te vallen. De buiteling heb ik niet kunnen fotograferen, maar wel het moment dat de man beduusd op het ijs zat. Wat was er nu gebeurd? Hij was zijn beide schaatsen verloren en die lagen naast elkaar pakweg zes meter terug. De schaatsen waren finaal onder de schoenen vandaan geknapt. Bijzonder is dat het met beide schaatsen tegelijk gebeurde. Dan mag je ook wel beduusd kijken. Er zat voor deze mannen niets anders op dan weer terug te gaan naar de auto. Een geluk bij een ongeluk was dat ze nog maar net aan hun tocht waren begonnen en dat de auto dichtbij stond. Een typisch voorbeeld van materiaalmoeheid…

Voor Jan en mij was het mooi geweest. Na deze laatste stop stapten we in de auto om terug te rijden naar huis daar waar de houtkachel brandde en de koffie wachtte.