De Deltagoot is in 1980 in gebruik genomen als proeftuin voor de stormvloedkering in Zeeland. Door water in grote golven tussen de betonnen wanden te laten bulderen, werd de kracht van de pijlers getest. Ook de constructies van bijvoorbeeld olieplatforms en windmolens in zee zijn er getest. Tot 2015 is de goot gebruikt. Het is de laatste plek in het Waterloopbos waar waterstaatkundige proeven zijn gedaan. Op deze site kun je historische foto’s en filmpjes zien van de Deltagoot. De functie van deze oude Deltagoot werd overgenomen door een nieuwe testgoot in Delft, bij het instituut Deltares. Zie dit filmpje op YouTube.
In 2015 werd de Deltagoot cadeau gedaan aan Natuurmonumenten. Natuurmonumenten besloot er een kunstwerk van te maken. Via de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed (RCE) kwam Natuurmonumenten bij Atelier de Lyon | RAAAF terecht. De betonnen bak van 240 meter lang werd uitgegraven. Delen van de wand zijn uitgezaagd en er dwars op de wand teruggezet. Door het uitgraven is er ook water rondom de goot gekomen. Dat geeft een fraaie weerspiegeling van de betonnen delen. Zodat het geheel nog imposanter lijkt.
Op het water dreef een dun laagje alg wat helaas de weerspiegeling van het kunstwerk verhinderde. Door de jaren heen zijn de betonelementen steeds meer begroeid door planten en (korst)mossen. Het viel mij op dat het beton op meerdere plekken beschadigd was. Dat in tegenstelling tot een aantal jaren geleden wat bevestigd werd door mijn eerdere fotoserie.
Misschien is het betonrot. Betonrot begint meestal aan de buitenkant, doordat weersomstandigheden als regen en vorst kleine scheurtjes in de constructie veroorzaken. Vocht dringt via deze scheuren het beton binnen en bereikt het wapeningsstaal. Het roest dat vervolgens op de wapening ontstaat, zorgt voor druk tegen het beton. Van binnenuit ontstaan nieuwe scheurtjes die niet alleen het beton, maar ook het bindmiddel of cement beschadigen. Het oppervlak van de constructie wordt als het ware uit elkaar gedrukt en door het betonrot brokkelt het beton langzaam af.
In een van de betondelen was een ‘venster’ in het beton gemaakt waardoor men zicht heeft op het wapeningsstaal.
Moeder en dochter waren bezig met een fotoshoot van de hond. Moeder moest de hond in positie brengen en dochterlief maakte de foto’s. Dierenfotografie is een vak apart, dat concludeerde ik toen ik de beide dames zo bezig zag.
In 2022 maakte ik deze serie van de Deltagoot.
Schrijven met Licht 
Ik zie alweer een reden om nog eens naar het Waterloopbos te gaan. Ik was in 2019 zwaar onder de indruk van de Deltagoot. Toen was het een prachtig strak geheel met gave weerspiegelingen. Zoals de natuur er nu bezit van neemt, als ware het onderdeel van de Ecokathedraal, wordt het toch ook wel weer lekker fotogeniek. Mooie serie!
LikeLiked by 1 person
Ik dacht al dat je dit wel kan bekoren. De Deltagoot is voor jou wel te belopen. Het nieuwe restaurant zit halverwege dus we kunnen zelfs na pakweg 50 meter een tussenstop maken. 😃
LikeLiked by 1 person
We moeten het maar weer eens op het lijstje van nog te zoeken locaties zetten. 🙂
LikeLiked by 1 person
👍😃
LikeLiked by 1 person
Deze deltagoot is een uniek object om mooie foto’s te maken. Kunstig, zo durf ik het gerust noemen. Vooral door het lijnenspel.
LikeLiked by 1 person
Ik ben ook iedere keer weer onder de indruk van dit immense kunstwerk.
Zijn jullie toen ook bij de Deltagoot geweest?
LikeLike
Nee, die hebben we helaas toen niet gezien…
LikeLiked by 1 person
Prachtig lijnenspel en ook mooi het weinige groen en kleine plantjes. Hel fotogeniek!
LikeLiked by 1 person
Het is een el dorado voor de fotograaf die van industrieel erfgoed en/of van lijnenspel houdt.
LikeLike
Mooi hoor die deltagoot. Ze hadden daar in de buurt toch ook een windtunnel? Geen idee of dit nu ook een kunstwerk is.
LikeLiked by 1 person
Dat zei me zo even niets, maar ChatGPT gaf uitkomst:
Ja, in het Waterloopbos was er inderdaad een soort windtunnel, maar het had een andere functie dan de meeste windtunnels. Het Waterloopbos in de Noordoostpolder werd vroeger gebruikt als testgebied voor het Waterloopkundig Laboratorium, waar ingenieurs schaalmodellen van havens, rivieren en dijken bouwden om waterstromen en golven na te bootsen. Een van de constructies daar was een speciaal bassin, waarin wind over het water werd geblazen om de invloed van wind op watergolven te simuleren. Dit werd gedaan om modellen van havens en kusten te testen op de effecten van golven en wind.
Dus hoewel er geen traditionele windtunnel was zoals voor vliegtuigen, waren er faciliteiten die vergelijkbaar werk deden door wind en water te combineren voor tests. Na de sluiting in de jaren ‘90 is het gebied een natuurgebied geworden en een plek voor kunst en erfgoed, met veel van de oude constructies nog steeds zichtbaar.
LikeLiked by 1 person
Ook leuk om te fotograferen, toch?
Dank voor de uitgebreide informatie.
LikeLiked by 1 person
Ook een mooie plek om foto’s te maken en het nieuwe restaurant is open.
Ik had ook al gezien dat het beton begroeid is met mossen en dat het al flink beschadigd is.
LikeLiked by 1 person
De mossen is wel de bedoeling zoals vermeld op het informatiebord, maar met het beschadigde beton zullen ze vast niet blij zijn.
LikeLiked by 1 person
Dat is een apart gebouw, monument. Het geeft me een naar gevoel omdat ik het vergelijk met het Holocaustmonument, daar kan je tussen lopen en hier werd ik mee gezogen in de foto om tussen die muren te lopen. Straf Jetske. Heel interessant.
LikeLiked by 1 person
Interessant om te lezen hoe een ieder het op z’n eigen manier ervaart.
LikeLiked by 1 person