Mijn vader was vroeger rietteler van beroep, maar vanwege rugklachten kon hij daaruit niet genoeg inkomen genereren. Om toch rond te komen deden mijn ouders er van alles bij. Mijn moeder ventte met koffie en aanverwante artikelen. Ze verkochten ijs aan huis en verhuurden gasflessen. Daarnaast hielden ze geiten voor de zuivel en hadden ze een moestuin. Mijn moeder naaide en breide zoveel mogelijk onze eigen kleding. Luxe was er niet, maar we kwamen niets tekort. We groeiden op in een warm en liefdevol nest.

In 1969 en 1970 sloeg het noodlot toe; binnen vijf maanden verloren mijn ouders twee van hun vier kinderen. Het was een onvoorstelbaar zware periode van rouw en verdriet wat diepe sporen naliet in ons gezin. Maar te midden van dit verlies kwam er in 1971 een nieuw lichtpuntje; onze jongste zusje werd geboren. Haar komst bracht troost en vreugde in een tijd waarin het gemis nog zo voelbaar was.

Een paar jaar later werd mijn moeder aangesteld als brugwachter en trad ze in vaste dienst bij de Provinciale Waterstaat. We verhuisden naar de brugwachterswoning, anderhalve kilometer verderop. Niet alleen mijn moeder bediende de brug, maar vooral mijn vader nam deze taak op zich. Ook wij als kinderen droegen ons steentje bij; iets wat in die tijd nog gewoon kon.

Vanaf dat moment was er ook een stabiel inkomen, wat financiële ruimte gaf. Maar door het verlies van hun kinderen hechtten mijn ouders geen waarde aan materiële zaken. Ook in deze periode van meer financiële stabiliteit leefden we eenvoudig, zonder luxe. Ons zusje en broertje, die ons zo vroeg waren ontvallen, bleven in onze gedachten altijd met ons meewandelen. Ondanks of juist dankzij, was er in ons gezin veel ruimte voor humor en werd er veel gelachen.

De liefde voor het riet zat bij mijn vader in zijn bloed. Naast zijn werk als brugwachter bleef hij dit ambacht met passie uitoefenen. Omdat het riet in de winter wordt geoogst en het in die periode rustig was op het water, kon hij beide taken goed combineren.

Begin jaren tachtig kochten mijn vriend (nu mijn man) en ik een spiegelreflexcamera. De liefde voor fotografie zat er toen al in. In 1984 maakte ik een fotoreportage van mijn vader in het rietland. Hij was toen 62 jaar en wist het zware werk nog altijd vol te houden. Mijn vader was ontzettend blij met deze fotoserie en toonde het album met trots aan familie en vrienden.

Als al het riet geoogst was, bleef het eerst een tijd drogen in het rietland. Daarna werden de bossen riet naar ons huis gebracht en opgeslagen op een perceel vlak naast de brug. Het was zwaar werk, maar iedereen droeg zijn steentje bij. Ook mijn moeder stond haar mannetje en hielp een handje mee.

In de zomer liet mijn vader water op het rietland lopen om het jonge riet te laten groeien. Daarvoor werden de duikers opengezet. Hij zorgde ervoor dat de watertoevoer ongehinderd kon plaatsvinden door watergangen uit te graven en waar nodig nieuwe buizen te plaatsen. Dit was zwaar handwerk, waarbij hij gebruikmaakte van een walmes.

De dikke bossen riet werden thuis opgebonden tot kleine bosjes met een omtrek van 46 cm. Als bindmateriaal werd twijg gebruikt, wat echt een vaardigheid vereiste. Als kind heb ik dat ook geleerd. In die tijd werd het riet van de grond afgepakt en stond de stootplank laag, wat betekende dat de rietbinders in een slechte houding werkten. De kleine bosjes werden per vier samengebonden tot een pak. In dit YouTube filmpje van Afanja kun je bij 15:17 minuten dit proces mooi zien.

Als er voldoende riet was opgebonden kwam de riethandelaar langs om ze op te halen. De pakken riet werden met een transportband op een vrachtauto geladen. De riethandelaar verkocht het riet aan dakdekkers.

Een paar jaar later werd het werk voor de rietbinders vergemakkelijkt doordat het riet op een verhoogd rek gelegd kon worden. Ook de stootplank werd op de juiste hoogte aangepast. Mijn vader stond langs een doorgaande weg het riet te binden, wat betekende dat er vaak veel mensen (toeristen) stopten om een praatje te maken. Dit vond hij helemaal niet erg, want mijn vader was een sociale en belangstellende man die graag met anderen in gesprek was. De linker foto is tijdens zo’n moment genomen door een beroepsfotograaf.

Op de rechterfoto staat mijn vader bij zijn brug. Ook daar had hij altijd veel aanloop. Mijn vader overleed in 1997 op 75-jarige leeftijd aan kanker. Helaas hebben onze kinderen hem nooit gekend, wat ik heel jammer vind. Ze kennen wel de verhalen en hebben daardoor waardering voor hun opa en oma en dat is ontzettend waardevol.