Vorige week maakte ik een wandeling in natuurgebied de Lettelberterpetten. Het werd geen grote wandeling, want ik ging linea recta naar de vogelkijkhut.
Vogels
Fochteloërveen
Op 11 juli reed ik met de auto met de fiets achterop naar natuurgebied het Fochteloërveen. Nadat de laatste bui was weggetrokken stapte ik op de fiets.
Een aantal vogelaars ‘wezen’ mij de weg naar de grauwe klauwier. Het paartje was druk met het voeren van hun jongen.
Ik hoopte dat ik het veenhooibeestje zou zien vliegen. Helaas is dat niet gelukt. Desondanks heb ik wel genoten en andere mooie flora en fauna gefotografeerd. Een schorpioenvlieg, een zweefvlieg, stijve ogentroost en een oranje zandoogje.
Zwarte sterns
Nadat we de boerenzwaluwen en hun jongen hadden vastgelegd volgden we het pad naar vogelkijkhut, Blaustirns. Blaustirns is Fries voor zwarte sterns. We hoopten op die dag de zwarte sterns te zien. Er waren meer fotografen in de vogelkijkhut maar er was nog voldoende ruimte voor meer mensen op anderhalve meter afstand van elkaar.
Vanuit de kijkhut hadden we zicht over een bijna rimpelloos wateroppervlakte.
Op de paaltjes voor de vogelkijkhut gingen regelmatig zwarte sterns zitten. Links zit een mannetje en rechts een vrouwtje.
Andere zwarte sterns scheerden over het wateroppervlakte op zoek naar voedsel. Het rustige wateroppervlak werkte als een spiegel en dat was wel een bijzonder gezicht.
Om de snel vliegende sterns vast te kunnen leggen koos ik voor de spiegelreflex met een 70-200 mm objectief in plaats van de bridgecamera met sterke zoom. Het is jammer dat 200 mm hier dan tekort schiet om de sterns voldoende dichtbij te halen. De andere fotografen hadden objectieven waarbij ze de vliegende vogels wel dichtbij konden halen. Die fotografen liepen dan weer tegen het probleem aan dat hun autofocus het niet altijd kon bijhouden.
De lucht werd steeds dreigender…
Na lang wachten kwam er eindelijk een jong op een paaltje zitten.
Hier hadden we op gewacht. Een jong wordt dan namelijk gevoerd door een ouder…
En wat we hadden gehoopt gebeurde inderdaad. Het jong kreeg een lekker hapje. Jammer genoeg had ik te ver ingezoomd en kreeg ik de ouder niet helemaal op de foto.
Jongen van boerenzwaluwen
Onlangs ging ik samen met Jan naar vogelkijkhut Blaustirns aan De Leijen. Jan was vooruit gelopen en was al druk aan het fotograferen toen ik mij bij hem voegde.
In een boompje naast het pad naar de kijkhut zaten jongen van boerenzwaluwen.
Twee jongen zaten binnen een mooie afstand van mijn camera. Als de ouders niet op zoek waren naar voedsel voor de jongen bleven ze in de buurt van de jongen.
Waterhoen met jongen
Toen ik in de kijkhut zat te spotten naar het ijsvogeltje viel het me op dat er in het water regelmatig flinke rimpelingen waren te zien.
Ik ging er vanuit dat grote vissen vanuit de diepte naar het oppervlakte kwamen. Ik ging er er zonder meer vanuit gegaan dat het een diepe plas was…
Totdat ik inzoomde op twee nijlganzen. Toen zag ik pas dat die nijlganzen konden staan in het water. Zo zie je maar weer, schijn bedriegt. Daarmee had ik naar mijn idee ook meteen een verklaring voor die heftige rimpelingen in het water, die vissen hadden amper ruimte om te zwemmen.
Terwijl ik mijn blik over het water liet glijden en wachtte op de terugkeer van de ijsvogel hoorde ik het gepiep van een watervogel. Ik ging er vanuit dat het een meerkoet zou zijn, maar al snel werd het duidelijk dat het een waterhoen was. De waterhoen scharrelde met de jongen langs de oever aan de voet van de kijkhut. Ze bleven in de beschutting van de begroeiing en creëerden zo geen fotogeniek plekje. Toch kregen ze een plekje op mijn weblog, omdat het voor mij een niet alledaagse waarneming is.
Bergeenden met jongen
Tussen de oude en nieuwe Waddendijk hield zich ook een paartje bergeenden op met negen jongen. En ook hier zie je dat er altijd eentje de laatste is…
Kluten en bergeenden kunnen het schijnbaar prima met elkaar vinden. Ze scharrelden mooi samen in het slik.
De ouders pasten goed op hun kleintjes. Toen ik een paar dagen later daar weer was, waren er nog steeds negen jongen. Het lukte niet om bij het ver inzoomen ze alle negen tegelijk op de foto te krijgen, daarom doen we hieronder een groepje van vijf jongen.
Als ik uit de auto stapte en de ouders mij in het vizier kregen loodsten ze steevast de jongen naar een plek verder bij mij vandaan.
De kluut op Texel
De Kluut broedt vrijwel overal in het Waddengebied, vooral in de nabijheid van ondiepe brakke plasjes binnendijks. In de kolonie van grote sterns op Texel was de kluut dan ook te vinden.
‘De kluut wijst met z’n snavel naar z’n snuut’, luidt het ezelsbruggetje. Deze kromme snavel beweegt een kluut door een laagje fijn slib. Zodra een kluut een ongewerveld diertje als een garnaaltje tussen zijn snavel voelt, klapt hij zijn snavel dicht.
Ze wisselen het foerageren af met een moment van poetsen en een moment van rust. Dit gebeurt zittend of staand waarbij ze één poot hebben opgetrokken.
Een jonge kluut in ruste.
In onderstaande serie kun je zien tot hoe ver de kluut met zijn lange poten wegzakt in het slib. De vogel moest zelfs zijn vleugels even gebruiken om in evenwicht te blijven. Als de kluut uit het slib stapt zie je dat hij tot zijn ‘knieën’ was weggezakt. Ik zat hier verstopt achter de zuring, daarom lukt het om deze fotoserie te maken met de Canon zoomlens van 70 – 200 mm.
Kolonie grote sterns op Texel
Tussen de oude en nieuwe waddendijk op Texel zat een kolonie grote sterns. Deze kolonie zat op loopafstand van ons vakantiehuis. Met de camera’s mee nam ik er regelmatig een kijkje. Het waren er verschrikkelijk veel, wellicht wel duizenden. Het was een indrukwekkend gezicht en een oorverdovend lawaai. Zie deze site voor meer informatie over de grote stern op Texel.
Van tijd tot tijd vloog er een grote groep sterns op. Het ziet er voor ons ongeordend uit. Het is een wonder dat ze niet tegen elkaar aanvliegen.
IJsvogel
Mijn lievelingsvogel is de ijsvogel. Het was al enige jaren geleden dat ik een ijsvogel heb vastgelegd. Een vriendin, een (natuur)fotografe vertelde mij dat ze een ijsvogel had gefotografeerd. Ze liet mij de prachtige foto zien. Ze had de ijsvogel kunnen vangen met een visje in de snavel. Ze legde uit waar de locatie was en zo ging ik op stap naar een, voor mij onbekend, natuurgebied in de provincie Groningen.
Na een prachtige wandeling kwam ik uit bij een vogelkijkhut. Toen ik goed en wel in de hut was werd ik door een fotograaf gewezen op een ijsvogel. De ijsvogel zat op een tak dichtbij de kijkhut. Dat was wel heel erg treffen.
Grauwe klauwier in de herkansing
In deze post plaatste ik foto’s van de grauwe klauwier. Het plekje die de klauwier toen had gekozen en de lichtomstandigheden werkten toen niet mee voor een goede fotoserie. Een paar weken later ging ik in de herkansing. Toen ik met de fiets op de plek aankwam trof ik daar een natuurfotograaf. Hij tipte mij over de uitkijkpost van dit vogeltje. Als ik dat plekje in de gaten hield dan was er een grote kans dat ik de grauwe klauwier goed in beeld zou krijgen.
Ik koos een strategische plek. Het mannetje kwam al snel in beeld, maar koos een aantal keren een minder gunstig plekje dan de plek die de fotograaf had aangewezen. Op onderstaande foto’s laat het mannetje zich wel mooi van achteren bekijken.
Even later koos het mannetje een plekje binnen een omlijsting van takken. Ook niet verkeerd.
Vervolgens landde de grauwe klauwier op een tak van een klein boompje. Met deze plek was ik ook tevreden. Het vogeltje zat mooi in het zonnetje alle kanten op te kijken.
Tenslotte koos het mannetje zijn vaste uitkijkpost. Op dat plekje liet hij zijn zang horen. Even later keek hij met zijn zwarte masker recht in de camera en tenslotte bleef hij poseren terwijl hij een smakelijk hapje had bemachtigd.
