In Koelevaartsveen fotografeerde ik de groenpootruiter en de kleine plevier. Ik zat daarbij op een boomstammetje.
Of het nu kwam door mijn lage standpunt of door mijn schutkleur weet ik niet, maar niet ver bij mij vandaan landde een boompieper. Dit vogeltje nam een uitgebreid bad aan de rand van de plas.
Doordat ik op het stammetje zat en mijn ellenbogen kon laten steunen op mijn knieën besloot ik er een filmpje van te maken. Omdat ik pal op de wind zat heb ik het geluid gedempt.
Naast dit fietspad in Dwingelderveld sta ik regelmatig te genieten van de de zang van de veldleeuwerik.
Vanuit de vegetatie vliegt de veldleeuwerik plotseling al zingend omhoog. Dat opstijgen gaat best snel. Het is dan de kunst om de vogel door de zoeker in beeld te krijgen.
Als de veldleeuwerik weer op de grond landt dan zie je hoe goed ze gecamoufleerd zijn. Als ik deze niet had zien landen dan had ik deze vast niet gezien. Deze veldleeuwerik zette even zijn kuifje omhoog.
Op een vroege ochtend stond ik weer in alle rust om mij heen te kijken. Plotseling zie ik vlak bij mij een vogeltje rondscharrelen. Ook op onderstaande foto zie je hoe onopvallend ze tussen de begroeiing scharrelen.
Nu ik vaker in het veld ben zie ik nu beter het verschil tussen de piepers en een veldleeuwerik. Het werd mij al snel duidelijk dat dit een veldleeuwerik was.
Het was wel heel bijzonder dat dit vogeltje zich niets van mij aantrok en rustig doorging met het gescharrel.
Vorig weekend fietste ik even na 7 uur in Dwingelderveld. Het was even slikken toen de wekker zo vroeg af ging op mijn vrije dag, maar toen ik eenmaal in het veld was, had ik er geen spijt van.
Ochtendstond heeft goud in de mond. Met de opkomende zon en doordat het nog wat heiig was kreeg het landschap een wat mysterieuze sfeer.
Op een bepaald moment hoorde ik dit vogelgeluid. Ik had dit geluid nog niet eerder bewust opgemerkt. Ik had geluk dat er net iemand aan kwam wandelen die kennis van zaken had. Hij zag mij zoekend rondkijken en hij vertelde mij dat het de roep van een draaihals was. “De draaihals hoor je wel, maar je ziet hem niet hoor…”, vulde hij nog aan en de man wandelde verder. Ik zag echter in de verte een vogel zitten op de plek waar de roep vandaan kwam…
Met de Nikon bridgecamera moest ik flink inzoomen om de vogel in beeld te krijgen. Door de zoeker zag ik dat het de draaihals was. Ik kende deze vogel namelijk van foto’s op Twitter gemaakt door echte vogelaars.
Even later vloog de draaihals in een struik dichterbij het pad. De draaihals zat toen wel veel dichterbij, maar bleef goed verstopt tussen de takken. Meer dan onderstaande beeld kon ik er niet uitslepen.
De draaihals behoort tot de spechtenfamilie. De draaihals staat op de rode lijst als ernstig bedreigd. Ook al zijn de foto’s niet van topkwaliteit, ik ben wel blij met deze waarneming. En zo heb ik weer wat geleerd dankzij de passerende wandelaar.
In deze periode van het jaar bloeien de appelbomen volop. De perenbomen zijn inmiddels uitgebloeid.
Bij de bloesem van de fruitbomen vinden de tuinvogels voedsel voor hun zelf en voor hun hongerige grut.
Ik heb een fotoserie gemaakt waarbij de mussen en de koolmezen op zoek zijn naar een lekker hapje tussen de bloesem.
Nadat ik naar mijn idee lang genoeg had gezworven over de Dwingelderheide fietste ik weer richting mijn thuisbasis. Bij een uitkijkpunt stonden mensen met een verrekijker te kijken naar…
Ze wezen mij op een kraanvogel. Een paartje kraanvogels heeft in dat gebied een nest. Ik had geluk dat de kraanvogel net zijn/haar haar benen strekte, zo was hij/zij beter in beeld dan wanneer de kraanvogel op het nest zou zitten. Het mannetje en het vrouwtje hebben hetzelfde uiterlijk, alleen is het mannetje wat groter. Ik kan dus niet zeggen of ik nu naar het mannetje of het vrouwtje stond te kijken.
Kraanvogels broeden in uitgestrekte moerasbossen en veengebieden. Hun nest bouwen ze het liefst op een rustige plek omgeven door kniediep water. Dat beschermt de nesten tegen vossen en andere roofdieren. Ook leven er in natte gebieden veel insecten, het voedsel voor jonge kraanvogels.
Meestal leggen de vogels twee eieren. Beide vogels broeden om beurten. Terwijl de ene broedt, foerageert en waakt de andere kraanvogel. De kraanvogels zijn zeer behoedzaam en vallen in de broedtijd nauwelijks op, ondanks hun grootte. Na een maand broeden, komen de eieren uit.
Er broeden op dit moment 7 paartjes in Dwingelderveld. Vorig jaar broedde een paartje op dezelfde plek als nu. Ze hadden toen 1 jong. Helaas is het jong gesneuveld. Men vermoedt dat het gegrepen is door een vos.
Het nest van de kraanvogels is ver verwijderd van het uitkijkpunt. Dat is tegen de verstoring een prima plek. Met mijn bridgecamera met 60x zoom heb ik er niet meer van kunnen maken dan deze fotoserie.
Om de broedende kraanvogels niet te verstoren is een gedeelte van het familiepad tijdelijk afgesloten. Daarnaast wordt er een dringend beroep gedaan aan de mensen om niet voorbij de afrastering te komen en de hond goed aangelijnd te houden. Er wordt overigens daar heel vaak gecontroleerd door een medewerker van Natuurmonumenten. Zie ook de site van Natuurmonumenten.
Nadat ik de fotoserie van de vink had gemaakt hoorde ik de zang van de veldleeuwerik. Onder uitbundige klinkende zag klom het vogeltje hoger en hoger. Het lukt me niet om dat vast te leggen. Het zijn de mannetjes die spectaculaire zangvluchten maken. Ze kunnen wel tot meer dan honderd meterr klimmen om vervolgens luid omlaag te vliegen om in de buurt bij het vrouwtje te landen. Een uitzonderlijk record ligt op 56 minuten. Helaas gaat het zeer slecht met de veldleeuwerik. Sinds 1960 namen de aantallen met 95% af. Daarmee is deze soort een van de grootste slachtoffers van de intensieve landbouw en verruiging van de duinen. Bron is deze site van de vogelbescherming. De veldleeuwerik lijkt op de graspieper en ik heb ze dan ook al meerder keren verward. Op deze bewuste dag was het toch echt de veldleeuwerik die ik had vastgelegd. Helaas landde het vogeltje te ver weg om er een acceptabele foto van te maken. Toch laat ik de foto hier wel zien omdat het in dit geval gaat om de waarneming. Ik ga de komende weken vast nog een keer op herhaling…
Even later hoorde ik het kenmerkende geluid van de geelgors. Ik stapte van mijn fiets om te kijken of ik het vogeltje kon ontdekken. Het was even zoeken, maar toen zag ik het vogeltje zitten in een boompje.
Een korte tijd later landde er een geelgors in het gras. Geen fotogeniek plekje, maar dat mag de pret niet drukken. Ik had mijn eerste geelgors van dit seizoen te pakken.
Nadat de geelgors voldoende had geposeerd zocht het een veilig heenkomen tussen het frisse groen.
De spreeuw zet ik nogmaals in het zonnetje. Ik ben iedere keer weer onder de indruk van de kleuren die dan tevoorschijn komen.
Hierboven trof de spreeuw een lege voedertafel. Met het mooie weer en de ontluikende natuur kunnen ze prima hun kostje bij elkaar scharrelen. Om die reden heb ik het bijvoeren drastisch verminderd.
We hebben 10 meter buxushaag staan waar vorig jaar de buxusmot inzat. Hoewel de haag nu prachtig uitloopt heb ik niet de illusie dat de buxusmot is verdwenen…
Nu ik minder bijvoer zie ik de vogels vaker de buxushaag induiken…
Ik hoop dat ze vele rupsjes van de buxusmot vangen. Het zou prachtig zijn als we het op een natuurlijke manier kunnen bestrijden. Daarnaast heb ik de haag ondersteund met voeding en kalk.
Op maandag 11 april besloot ik het Kiersche Wijdepad te volgen. Over deze route had ik gelezen in het blad van Natuurmonumenten. Zie ook deze site.
Ik was nog maar net aan de wandeling begonnen en toen kwam er een torenvalk aangevlogen en die bleef ‘bidden’ in mijn buurt.
Wandel maar met mij mee over het Kiersche Wijdepad. Klik op de foto voor groot formaat.
Het was voor mij de eerste keer dat ik een afstand van 5 kilometer wandelde inclusief twee spiegelreflexcamera’s met zware objectieven. Daarbij droeg ik ook nog een rugtas. Deze combinatie viel mij dan ook vies tegen. Bij iedere kilometer leek het net alsof de fotoapparatuur steeds zwaarder begon te wegen. Er was ook geen mogelijkheid om halverwege een kortere route te nemen, het landschap wordt namelijk doorsneden door watertjes.
Net op het moment dat mijn moraal was gezakt tot een dieptepunt werd ik aangenaam verrast, een graspieper landde op een routepaaltje vlak voor mij.
Dat was het cadeautje en de oppepper wat ik net even nodig had om mij de laatste kilometer door te helpen…
Ik wens jullie allemaal fijne paasdagen toe.
Ze hebben een nest in een populier op het perceel naast onze tuin. We horen ze meerdere keren per dag ‘lachend’ langs vliegen. Met enige regelmaat wordt de perenboom in onze voortuin bezocht…
Maar dat wil niet zeggen dat ze dan eenvoudig zijn te fotograferen. Als ze ook maar enigszins het idee hebben dat ze worden bespied dan draaien ze om de stam heen, uit het zicht.
Op een dag had ik geluk, een vrouwtje, groene specht bleef voorbeeldig zitten. Ze liet mij zelfs nog even de achterkant van haar rode ‘petje’ zien.
Tijdens de regenachtige en koude dagen van de afgelopen week werd er in onze tuin gewoon doorgewerkt door een paartje huismussen. Er werd allerlei tweedehands spul aangesleept om hun appartement in te richten. Vintage noemen ze dat tegenwoordig, dat is hot…
Dit paartje gingen het linker appartement bewonen van het appartementencomplex. Op bovenstaande foto staat het vrouwtje en op de foto hieronder het mannetje. Het leeuwendeel kwam neer op de schouders van het vrouwtje.
Het vrouwtje had al twee keer materiaal aangesleept en naar binnen gebracht, terwijl het mannetje maar bleef dralen.
Eindelijk was het mannetje dan zover dat hij de vlucht naar het appartement ging uitvoeren.
Maar verder dan besluiteloos rondhangen bij de ingang kwam hij niet. Dit mannetje mag wel blij zijn met een voortvarend vrouwtje anders kwam het nooit klaar… 😉
Schrijven met Licht 