Nadat ik enkele foto’s had gemaakt van de opkomende zon boven Dwingelderstroom reed ik door naar Terhorsterzand. Toen ik het natuurgebied betrad trof ik daar een enthousiaste fotograaf die zei dat ik net te laat was voor een spectaculaire zonsopkomst. Ook al stond de zon al ruim boven de horizon, ik heb ook van dat moment volop genoten.

• 

• 

Na de fotosessie bij het eerste ven volgde ik het zandpad langs dit ven in oostelijke richting.

• 

• 

Toen ik op dit punt was aangekomen heb ik meerdere insecten vastgelegd die waren behangen met dauwdruppels. Wat een adembenemende mooie wereld. In een volgend logje kom ik daar op terug.

Na de sessie met de macrolens volgde ik het pad verder naar het oosten. Ik passeerde het bankje waar mijn vriendin en ik de vorige keer hebben gezeten toen ze mij de koffie bracht. Op het bankje zat nu een man. Ik groette de man en liep verder.

Ongeveer vijftig meter verder verliet ik het zandpad om aan de oever van het ven een foto te maken. Toen ik terug wilde keren naar het pad zag ik dat de man ter hoogte van mij op het pad stond. Hij bleef daar langere tijd staan. Zo nu en dan keek hij in mijn richting. Vanaf dat moment veranderde mijn geluksgevoel in een unheimisch gevoel. ‘Waarom blijft de man daar staan. Wat is zijn bedoeling?’ Ik heb mijn mobiel gepakt, een foto gemaakt van de man en deze samen met mijn verhaal naar mijn vrienden gestuurd. Zij wonen niet ver van Terhorsterzand vandaan. Het kon niet anders of de man heeft gezien dat ik bezig was met mijn telefoon. Na een tijdje, wat voor mij een eeuwigheid leek, verdween hij uit het zicht.

Mijn vriendin was zo lief om zo snel mogelijk naar mij toe te komen. Samen hebben we nog een korte wandeling gemaakt en ons samen gestort op de macro-fotografie. Mijn onbevangenheid ten aanzien van uitstapjes in de vroege ochtend in alle eenzaamheid is nu wel even verdwenen. Als vrouw alleen ben je dan toch kwetsbaar.