Op weg in Giethoorn

Onlangs werden we uitgenodigd door vrienden om een ochtend bij hen door te brengen in een vakantiehuis in Giethoorn. Zoals met zoveel huizen in Giethoorn is dit huis niet per auto bereikbaar. We parkeerden onze auto nabij ´t Achterhuus en wandelden de 400 meter naar de vakantiewoning.

Ondanks dat de weersverwachtingen niet zo goed waren was het een prachtige ochtend. Doordat we vroeg waren was het nog rustig in Giethoorn. De route naar het huis voert over kleine paadjes, over oevers van kleine slootjes en langs andere vakantiehuizen. Het voelt altijd net alsof je bij andere mensen over het erf loopt.

De ruime vakantiewoning heeft een prachtige ligging.

Vanaf het terras kijk je uit op het Bovenwiede.

Twee jaar geleden zat er vlakbij het vakantiehuis een kleine karekiet. Ik heb daar toen vanaf het balkon een fotoserie van gemaakt. Zie dit bericht. Jammer genoeg had de kleine karekiet dit jaar geen plekje gekozen in het rietveldje voor het vakantiehuis. Een rietgors had daar wel zijn zangpost, regelmatig was de rietgors al zingen te zien terwijl hij aan de langste rietstengel hing.

We nuttigden de koffie met wat lekkers op het terras voor het huis, uit de wind.

Plotseling kwam er een luidruchtig groepje vogels aangevlogen. Ze streken neer in een boompje naast het terras. Het waren jonge koolmeesjes. Ik had mijn camera met telelens gelukkig binnen handbereik.

Hoewel ze zichzelf al wel moeten redden vinden ze het ook makkelijk dat de ouder hen zo nu en dan wat toestoppen.

In de volgende serie stappen we in de boot.

Zangvogels in de Onnerpolder

In de vorige serie schreef ik over mijn ontmoeting met de hermelijn in de Onnerpolder. Vandaag beginnen we aan de wandeling. Ik laat jullie eerst een paar overzichtsfoto’s zien van dit prachtige gebied aan het Zuidlaardermeer.

Het eerste vogeltje wat ik fotografeerde was de gele kwikstaart. Tijdens mijn wandeling heb ik verder een rietgors, een kneu, een rietzanger en een graspieper vastgelegd.

Wordt vervolgd.

Fochteloërveen

Op 11 juli reed ik met de auto met de fiets achterop naar natuurgebied het Fochteloërveen. Nadat de laatste bui was weggetrokken stapte ik op de fiets.

Een aantal vogelaars ‘wezen’ mij de weg naar de grauwe klauwier. Het paartje was druk met het voeren van hun jongen.

Bij dit ven hoorde ik een vogel roepen. Na speuren ontdekte ik het vogeltje, het was een rietgors.

Tijdens mijn fietstocht hoorde ik de kenmerkende roep van een kraanvogel. Ik stapte van de fiets en tuurde naar boven. Twee kraanvogels cirkelden op grote hoogte boven mijn hoofd.

In dit gedeelte parkeerde ik mijn fiets en ging ik te voet verder.

Ik hoopte dat ik het veenhooibeestje zou zien vliegen. Helaas is dat niet gelukt. Desondanks heb ik wel genoten en andere mooie flora en fauna gefotografeerd. Een schorpioenvlieg, een zweefvlieg, stijve ogentroost en een oranje zandoogje.

Ondanks de dreigende wolkenluchten bleef het de rest van de fietstocht droog.

Rietgors

Onlangs maakte ik een wandeling in de Weerribben. Ik hoorde o.a. de roerdomp, de koekoek en de snor, maar dat zijn vogels die zich niet snel laten zien. Tijdens die wandeling lukte het wel om een rietgors vast te leggen. Weer een primeurtje. De eerste keer zat de vogel wat verder weg. Vanwege de straffe wind viel het nog niet mee om de vogel op die zwiepende wilgentakken fatsoenlijk op de foto te krijgen.

Het was een mannetje rietgors in voorjaarskleed. Ze zijn te herkennen aan hun zwarte kop en witte ‘sjaal’.

Jan schreef het al in zijn reactie: ‘Je wordt echt steeds meer vogelaar, hè.’ Het werkt inderdaad verslavend. Als je voor het eerst een bepaalde vogel voor de lens krijgt en het lukt om een aardige foto te maken en om de naam te vinden, dan smaakt het naar meer. En zo gebeurde het dat ik opnieuw afreisde met de camera naar De Weerribben. Ik maakte nu een andere wandeling en ook daar liet de rietgors zich zien. Deze keer zat de rietgors in het riet en dat is gezien de naam wel zo leuk.

De wandeling werd ongewild veel langer dan dat de bedoeling was. Ik genoot volop. Een paar kilometer verderop kreeg ik de rietgors nogmaals voor de lens. Deze rietgors had een snavel vol met voedsel. Het was vast de bedoeling om dit aan zijn jongen te voeren, maar er zat een fotograaf in de weg…

En al dat moois is te zien en te beluisteren in de Prikkepolder. Het gebied waar mijn vader en later mijn zwager ooit het riet sneden. Het gebied waar ik als kind heel wat heb rondgestruind toen ik met mijn vader meeging naar het rietland.