Tijdens mijn fotosessie in Fochteloërveen zag ik in een split second wat roods vliegen. Het volgende moment besefte ik dat het een sint-jansvlinder was.
Het vlindertje oftewel bloeddropje staat er niet helemaal scherp op. Ik vind dat geen probleem want het geeft de beweging weer. En hoe vaak krijg je de kans om een Sint-jansvlinder in vlucht vast te leggen? Ik heb die kans in ieder geval nog nooit gehad.
Gelukkig ging de vlinder ook nog even aan een sprietje hangen.
🔴
Tijdens de fotosessie in het Fochteloërveen zag ik een dikkopje op een distel.
🦋
Iets verderop zag ik parende bruine zandoogjes.
🦋
Op een zondagmiddag ging ik ondanks het buiige weer toch even de natuur in. Ik koos voor een locatie met bloemen dichtbij de parkeerplaats. Dat bleek een verstandig besluit te zijn, want ik heb twee keer voor de regen moeten schuilen in de auto. Ik was op een van de parkeerplaatsen in het Fochteloërveen. Tussen het bloeiende gras zag ik een vlinder vliegen. Het bleek een koevinkje te zijn, een vrouwtje. Het viel nog niet mee om het onrustige koevinkje te fotograferen.
Het koevinkje behoort tot de familie van de zandoogjes. Het koevinkje zie ik onze contreien, in Noordwest Overijssel niet zo vaak vliegen.
Het koevinkje is een algemene standvlinder die vooral voorkomt op de zandgronden van Zuid- en Oost-Nederland. De laatste jaren worden er ook steeds vaker koevinkjes gezien in de duinen.
Gestimuleerd door haar tante (mijn zusje) zit onze dochter sinds kort op roeien. Als je op roeien gaat dan betekent dat automatisch dat je les volgt. Onze dochter is bezig met de basiscursus. Volgens ingewijden heeft ze talent en heeft ze de slag al goed te pakken. Op een mooie avond mocht ik een fotoserie maken bij de roeivereniging. Behalve dat het voor mij heel leuk was om het mee te maken en te fotograferen gebruikt de vereniging de fotoserie voor op social media.
Ik kreeg eerst een rondleiding door het mooie en goed verzorgde clubhuis.
De roeiers kiezen in overleg met de instructeurs welke boot ze gaan pakken. Bepaalde boten worden gereserveerd via de site van de vereniging. De kostbare boten worden zorgvuldig uit de stalling en te water gelaten. Daarna worden de juiste peddels geselecteerd. Mijn zus zit al voor het vijfde jaar op roeien. Zij oefende die avond voor haar examen Skiff 3. De Skiff is een boot voor 1 persoon en is een hele instabiele boot. Ik heb mij laten vertellen dat je zo slagzij gaat.
Enkele boten zijn voorzien van schoenen. Kennelijk hadden ze die avond een boot gepakt die niet dagelijks wordt gebruikt. In een van die schoenen had een vogel zijn nestje gebouwd.
Toen de boten in het water lagen en de peddels waren bevestigd was het tijd om in te stappen. De instructrice was in de groep van onze dochter de stuurvrouw. Ze voeren eerst een klein rondje in de buurt van het vlot. Op zo’n moment wordt er gekeken of alles goed is afgesteld.
Na de bijstelling koersten ze op het kanaal richting Ossenzijl. Ik kon ze vanaf het naastgelegen fietspad volgen. Zo nu en dan wachtte ik ze op om foto’s te maken.
Mijn zus was in haar eentje druk aan het oefenen.
Na de roeiles wordt met elkaar alles opgeruimd. De boten worden na gebruik goed schoongemaakt. Nadien was er nog een gezellig samenzijn met een groepje onder het genot van een kopje thee.
Onlangs stond er een fotokuier gepland samen met mijn fotomaatje. We lieten allerlei opties de revue passeren en besloten na rijp beraad te kiezen voor de Kapellepôle. In het verleden hebben we daar toch leuke macro’s kunnen scoren. Nadat we de auto hadden geparkeerd en alle spullen bij elkaar hadden gezocht maakte ik eerst een foto van de herkauwende koeien. Achteraf bleek dit ook zo ongeveer mijn fotografisch hoogtepunt te zijn van ons bezoek aan de Kapellepôle.
Het pad naar het ven is heel smal en aan weerszijden begroeid. Met name voor Jan met zijn wankele evenwicht was dit een lastige tocht. Aangekomen bij het ven was het akelig stil. Er vloog een enkele libel en waterjuffer en op een bloem zat een insect. Het aantal was op twee handen te tellen. Jan heeft er nog een paar mooie macro’s uit kunnen slepen. Dat is mij nog niet eens gelukt.
We besloten dan ook maar weer snel terug te keren naar de auto. Bij de auto overlegden wat de volgende foto-locatie zou worden. We kozen voor de kijkhut bij De Leijen. Daar aangekomen wachtte ons een dreigende lucht. De buienapp beloofde ons echter nog een tijdje droog weer, dus besloten we het erop te wagen.
Er was een splinternieuw bankje geplaatst. Jan wilde voor de foto wel even op het nieuwe bankje zitten. Terwijl ik de foto maakte scande Jan de QR-code op het bankje. Dit bankje is een verwijzing naar kunstenaar Klaas Koopmans.
In 1982 legde de Friese schilder Klaas Koopmans het meer De Leijen vast. In grote gebaren, dynamisch en kleurrijk. Zo bracht hij zijn liefde voor het Friese landschap over naar het doek. Door het vast te leggen, wilde hij het als het ware behoeden. Hij had een groot hart voor de natuur. Zijn geloof speelde daarbij ongetwijfeld een grote rol; hij zag zijn werk als een eerbetoon aan de schepping… zo staat er geschreven op deze site. Tevens is op die site het schilderij te zien.
Na de fotosessie op het bankje volgden we het pad naar de kijkhut. Blaustirns is de Friese benaming voor zwarte sterns en dat was ook meteen het doel van deze kuier.
Vanuit de kijkhut hadden we zicht op een bewolkte lucht boven De Leijen.
Het duurde niet lang of de eerste zwarte stern liet zich zien. De stern speurde het wateroppervlakte af op zoek naar een visje voor de jongen.
Het donkere weer maakte het fotograferen van de snelle sterns wel wat lastiger. Een scherpe foto van een duikende stern zat er deze keer niet in. Ook hebben we deze keer nog geen bedelende jongen op een paaltje zien zitten. Er zit dus niets anders op dan nog een keer op herhaling te gaan.
Terwijl we in de kijkhut zaten begon het te onweren en te regenen. Wij zaten naar ons idee daar wel veilig, hoewel we ons op dat moment wel realiseerden dat deze hut geen bliksemafleider heeft. Op het water voer nog wel een bootje en enkele kano’s. Dat leek ons wel onverstandig. Als dochter van een brugwachter ben ik aan het water opgegroeid en was ik veel op het water te vinden. Maar met onweer op of in het water was voor ons vroeger uit den boze.
Nog een laatste foto van een zwarte stern in vlucht en toen vonden we het welletjes. We hadden naar ons idee de buit wel binnen.
Vanaf de lepelaars ben ik weer teruggefietst over het Commissaris Cramerpad in het Holtveen. Ik had het plan opgevat om te lunchen op mijn lievelingsbankje. Vanaf dat bankje had ik dit uitzicht. Ik kwam er niet alleen voor dit uitzicht, maar hoopte ook de grauwe klauwier te zien. Ik had geluk…
Ik had nog maar amper mijn fiets neergezet en toen zag ik een grauwe klauwier vliegen. De vogel koos een plekje in een boom binnen het zoombereik van mijn Nikon bridgecamera.
De grauwe klauwier bleef rustig zitten en speurde de omgeving af.
Na pakweg 5 minuten vloog hij weg. Ondanks lang wachten heb ik geen grauwe klauwier meer gezien.
Na ruim een uur posten en genieten op het bankje vond ik het welletjes. Ik fietste terug richting de parkeerplaats. Onderweg kwam ik een grote groep ruiters met hun paarden tegen.
Vanaf de waterlelies ben ik verder het Commissaris Cramerpad afgefietst.
In de buurt van vogelkijkhut Holtveen zag ik in de verte een eilandje met witte vogels erop.
Inzoomend zag ik dat het lepelaars waren.
De lepelaar hadden gezelschap van een grauwe gans en een nijlgans.
Aanvankelijk stonden de lepelaars te rusten met hun snavel in de veren. Dat zag er saai uit. Gelukkig kwam daar na enige tijd verandering in. Een voor een begonnen ze hun veren te verzorgen en kreeg ik mooi zicht op de kenmerkende snavel.
In Dwingelderveld loopt het Commissaris Cramerpad. Dit fietspad is in 2017 uitgeroepen tot het mooiste fietspad van Drenthe. Halverwege dit fietspad ligt een vijver vol met diverse kleuren waterlelies.
De roze variant is een echte eyecatcher. Bijna alle fietsers stappen af om hiervan te genieten en om er foto’s van te maken.
Een roze waterlelie in combinatie met een groen kikkertje geeft net wat extra’s.
Je moet echt wel even goed kijken voordat je de groene kikker op het waterlelieblad ziet. Toen ik daar stond heb ik meerdere fotografen gewezen op de kikkertjes.
In de regel duiken kikkers snel onder water als ze trilling op de oever waarnemen, deze kikkers bleven echter rustig poseren.
Morgen vervolgen we de tocht over het Commissaris Cramerpad.
Een van de vele mooie fietstochten door Drenthe vind ik de route door Ansen en over de Anser Es.
Op de Anser Es heeft men vele akkers ingezaaid met rogge en insectenvriendelijke bloemen, zoals korenbloemen. Je kunt aan de neergeslagen bloemen wel zien dat er de dag ervoor felle buien met veel neerslag over de akkers is getrokken.
De insecten maakten dankbaar gebruik van de korenbloemen.
Nadat ik een tijdje bij de korenbloemen had gefotografeerd fietste ik verder om te gaan posten op een plek waar ik de vorige keer de geelgors had gezien. Ik ging in de berm zitten en wachtte rustig af. In afwachting van de geelgors maakte ik een foto van voorbijgangers.
En daar zag ik een vogeltje landden in het groen. Een geelgors. Inzoomend zag ik dat het mannetje een bloemetje had meegenomen voor zijn vrouwtje…
Doordat ik geduldig bleef wachten verscheen er nog een aantal keren een geelgors. Iedere keer had de vogel een snavel vol met voedsel.
Onlangs was ik in alle vroegte op de fiets in Dwingelderveld. Nog voor zes uur maakte ik de eerste foto van het landschap in serene rust. Plotseling werd de stilte doorklieft door de roep van kraanvogels. Vol verwachting fietste ik verder…
Ik fietste naar de kijkhut bij de Davidsplassen. In de kijkhut kreeg ik al snel gezelschap van een paar jonge boerenzwaluwen. Ze bleven daar lange tijd zitten, net alsof ze wisten dat ze van mij niets te vrezen hadden. Tegen het dak van de hut werd een nest bewoond door piepjonge boerenzwaluwen. Wellicht was dit het tweede legsel.
Op een bepaald moment hoorde ik bij de ingang wat geluid. Ik keek om het hoekje van het schot en zag daar een jong vogeltje zitten.
De ouder zat op de trap bij de ingang met voedsel in de snavel. Het jong was dus een witte kwikstaart. Grappig om te zien dat het jong al net zo met het staartje op en neer wipt als de ouder.
Ik trok me weer terug in de kijkhut en liet ze verder met rust. Althans dat was mijn bedoeling maar het kleine ding dacht er anders over…
Dapper begon het jong de kijkhut te verkennen. Hij wandelde daarbij over mijn wandelschoen. Ik bleef rustig staan totdat het jong de ronde door de hut had afgemaakt en weer uitkwam bij de ingang.
Buiten de kijkhut zat de ouder te wachten totdat het jong weer zou verschijnen op de trap. Zolang ik in de buurt was durfde de ouder het kleine ding niet te voeren. Hoewel het mij daar nog niets verveelde ben ik toch weggegaan om ze niet langer te storen.
Ik vervolgde mijn weg langs o.a. de radiotelescoop. Daar heb ik nog een tijdje op een bankje gezeten en uitgekeken op de grote stille heide. Heerlijk zo vroeg op stap, er was nog bijna geen mens te bekennen. De kraanvogels heb ik nog wel een paar keer gehoord maar niet gezien.
Schrijven met Licht 