Een paar weken geleden schreef ik op mijn weblog over de Turkse tortels die onze voedertafel hadden ontdekt. Op een zonnige middag nestelde een van de twee tortels zich lekker op de voedertafel. Het leek wel alsof de duif het daar heerlijk vond, hij spreidde zijn vleugels een beetje, en genoot schijnbaar van de zonnestralen.

Even later vloog de tortelduif naar een van de borders en landde tussen de sneeuwklokjes. Daar vond hij een klein takje, dat hij voorzichtig oppakte. Het zonnige weer en de aangename temperaturen leken zijn nesteldrang te hebben gewekt.

De tortelduif vloog met het takje naar de voedertafel, vervolgens naar de drinkbak en daarna weer terug naar de voedertafel. Het leek erop dat de duif op zoek was naar een geschikte plek om een nestje te bouwen. Helaas kwam er niet veel van terecht, want al snel viel het takje op de grond. Daarna werd er geen verdere actie ondernomen. Het was duidelijk dat de duif nog niet de perfecte locatie had gevonden voor zijn nest, of misschien was het gewoon een moment van verkenning.

De Turkse tortel legt van half februari tot in november meestal twee tot vijf legsels, met elk doorgaans twee eieren. Het broedsel mislukt echter regelmatig, omdat het nest, dat vaak niet meer is dan een rommelig takkenbosje, te kwetsbaar is. Daardoor waait het nest met eieren en/of kuikens vaak uit de boom, of vallen de eieren eruit omdat het nest niet stevig genoeg is.