Tijdens ons verblijf op de camping aan de Dokkumer Ee kreeg ik een tip over een prachtige wandeling in de buurt van Dokkumer Nieuwe Zijlen. Het zou een natuurgebied zijn waar je Schotse hooglanders en reeën kunt tegenkomen. Klinkt geweldig, dacht ik, maar toen de man erbij vertelde dat je er echt diep de natuur in moest, begon ik toch even te twijfelen. Zou ik dat als vrouw wel alleen doen?

Lang verhaal kort: hij stelde voor om mee te gaan als gids én als oppas. En zo liepen we de volgende dag samen door het gebied. Ik met mijn camera in de hand, hij voor mij uit met mijn fototas op wieltjes. Ik had het weer prima voor elkaar. 😉

We passeerden het hek met de waarschuwingsborden en wandelden al pratend verder. Onderweg deed ik nog een aantal bijzondere waarnemingen, maar daar vertel ik de volgende keer meer over.

De kudde Schotse hooglanders met hun jongen, die even daarvoor nog onder de boom hadden gestaan, was inmiddels honderden meters verderop gewandeld. Voor ons bleek diezelfde boom een goed plekje om de meegebrachte koffie en lunch tevoorschijn te halen. Op de laatste foto zie je de kudde nog net in de verte voorbijtrekken. Ondertussen tuurde mijn gids door de verrekijker, op zoek naar reeën, maar zonder succes. De boom waar wij zaten, bleek overigens duidelijk favoriet als schuurpaal van de hooglanders.

En toen, net toen we dachten dat we geen reeën zouden zien, ontdekten we rechts van de hooglanders ineens een sprong reeën.

Plotseling klonk het dreigende loeien van een hooglander, dat ver over de vlakte droeg. Een afgedwaalde Schotse hooglander kwam onze kant op. Het tafereel oogde allesbehalve geruststellend. Op advies van mijn gids trokken we ons nog verder terug en zochten beschutting achter een boom. Mocht de hooglander tóch dichterbij komen, dan hadden we zelfs de optie gehad om in de boom te klimmen. Voor hem was het vooral een leuk avontuur, maar bij mij sloeg het hart intussen in mijn keel.

Vanachter de boom hielden we hem goed in de gaten en bespraken fluisterend de beste opties. Met de telelens maakte ik de onderstaande foto.

Na geduldig wachten trok de hooglander zich uiteindelijk terug. Door een droge sloot, liepen we buiten zijn zicht, zo snel mogelijk richting de beschutting van het bos. Opluchting overviel me toen we eindelijk het hekje weer passeerden en het leefgebied van de Schotse hooglanders achter ons konden laten.

Misschien was mijn angst achteraf gezien wat overdreven en kwam hij simpelweg uit nieuwsgierigheid onze kant op. Toch blijft het oppassen, want er gebeuren wel eens incidenten met Schotse hooglanders, zoals ook in dit bericht wordt beschreven.