Een week eerder was ik bij Noordpolderzijl tijdens hoogtij, zie dit bericht. Toen besloot ik al dat ik dit haventje ook wilde bezoeken tijdens laagtij. Dan zou ik pas echt het verschil kunnen zien van een haven die volledig afhankelijk is van het getij voor het in- en uitvaren. Ik hield de getijdentabel goed in de gaten en vond een geschikt moment om opnieuw richting Noordpolderzijl te gaan.

Net als de vorige keer was het weer druk bij het restaurant het Zielhoes, een fijne plek om even bij te komen. Het riet op de oever was gemaaid, wat het uitzicht op het voormalige sluisje aanzienlijk verbeterde.

Vanaf de dijk had ik een prachtig uitzicht over het haventje, de kwelders en het Waddengebied. Het landschap kwam goed tot zijn recht door het lage waterpeil, waardoor de contouren van het gebied duidelijk zichtbaar werden. De combinatie van de uitgestrekte natuur en het terugtrekkende water gaf een helder beeld van de dynamiek van het getijdenlandschap.

Gelukkig lag de boot van vorige keer nog in de haven. Dat maakte in één oogopslag duidelijk hoe afhankelijk deze plek is van het tij: de drooggevallen boot kon geen kant op. Op de kwelder liepen een man en een vrouw, die even later pauzeerden om misschien in alle rust te genieten van het landschap.

Ik wandelde langs de meerpalen, die duidelijk tekenen van verwering begonnen te vertonen. Op één ervan had een kokmeeuw (in overgang van zomerkleed naar winterkleed) plaatsgenomen, alsof hij een moment van rust nam.

Vanaf het verste punt in de haven had ik uitzicht op Rottumeroog en Rottumerplaat. Met mijn telelens richtte ik me op de horizon, waar zich een bijzondere luchtweerspiegeling voordeed. Door dit optische fenomeen leken objecten als het ware in de lucht te zweven. In de verte ontwaarde ik een groep mensen, mogelijk wadlopers. Op deze website kun je meer lezen over wadlopen naar Rottumeroog. Ook vond ik een mooi filmpje dat deze unieke ervaring in beeld brengt.

Na een tijdje rondstruinen in de haven keerde ik terug naar de Waddendijk. Daar nam ik de tijd om nogmaals van het weidse uitzicht te genieten. In alle windrichtingen bood het landschap iets unieks. Naar het noorden het eindeloze Wad, naar het zuiden de karakteristieke Groningse landerijen, en overal de stilte en ruimte die zo kenmerkend zijn voor dit gebied.