Ik wens een ieder een fijn kerstfeest en fijne dagen toe.
❤️
Helaas kunnen we niet fysiek het kerstfeest vieren zoals we dat graag zouden willen. Gelukkig leven we in een tijd waarin we online de kerkdienst kunnen beluisteren. Via deze site bijvoorbeeld kun je kerkdiensten van over de hele wereld beluisteren.
Vandaag neem ik jullie weer mee naar het zwanengevecht bij de kijkwand in De Weerribben. De ene zwaan achtervolgde de andere zwaan. De achtervolging duurde best lang. Het had er alle schijn van dat de achtervolger de andere zwaan voorgoed een lesje wilde leren…
Volgens een andere fotograaf bij de kijkwand waren het twee mannetjes die vochten om een vrouwtje…
Eindelijk was de achtervolging ten einde. Het ene mannetje blies de aftocht. Het andere mannetje richtte zich op het vrouwtje.
De liefdesbetuigingen konden beginnen.
Zwanenliefde.
❤️
❤️
❤️
Op de middag dat ik de otter, de ijsvogel en de zwanen fotografeerde maakte ik ook enkele foto’s van een vissende aalscholver.
Gisteren las ik een bericht van Vogelbescherming Nederland over de aalscholver. De aalscholver werd opnieuw onder vuur genomen, dit keer in het Europees Parlement, onder andere door Nederlandse parlementariërs. Er zouden te veel aalscholvers zijn, die door een sterke toename van het aantal een bedreiging zouden vormen voor de commerciële visserij. Onderzoeksresultaten wijzen anders uit. Vogelbescherming vindt dat we juist trots op de comeback van de aalscholver mogen zijn: een prachtig resultaat van de natuurbescherming. Het artikel is hier te lezen.
Een eindje van de kijkwand vandaan staan een boompje, enkele stronken en wat een struikjes in het water. Dat plekje is een geliefde pleisterplaats voor de aalscholver en andere waterdieren. Op onderstaande foto zie je de aalscholver op een boomstronk staan. De aalscholver staat er met gespreide vleugels om te drogen.
Door in te zoom kreeg ik onderstaand beeld. Door het tegenlicht werd het bijna een zwart/wit foto. Het resultaat doet me denken aan papierknipkunst uit het museum in Westerbork.
Het hoeft niet altijd spectaculair te zijn zoals in deze serie met de otter en in deze serie met de ijsvogel. Ik vind het ook heerlijk om uit te kijken over de plas naar de dobberende en foeragerende zwanen.
In deze tijd van het jaar vind ik het mooier dan in de zomer wanneer de plas is bedekt met waterplanten.
Een voorwaarde vind ik wel dat het windstil weer is. De zwanen worden dan zo mooi weerspiegeld.
De stilte werd alleen doorbroken door het geslobber van de grondelende zwanen.
Ik kan daar dan tijden zitten en genieten. Er daalt dan een rust over mij heen…
Het was prachtig weer op die middag dat ik voor het eerst de otter zag en fotografeerde. Toen het erop begon te lijken dat de otter zich niet meer zou laten zien bleef ik lekker in het zonnetje zitten bij de kijkwand. Stel je voor dat er nog wat bijzonders langs zou komen. Met het verdwijnen van de otter verdween ook het luidruchtige publiek. Ik bleef alleen over met een zwijgzame man en een aantal dobberende zwanen…
Door de verrekijker speurde ik het water en de oevers af, misschien zou de ijsvogel zich nog laten zien. Plotseling zag ik door de verrekijken een blauwe flits. Het bleek een ijsvogel te zijn. Het vogeltje was heel ver weg en wel ter hoogte van de verste zwaan. We hadden geluk, de ijsvogel kwam al foeragerend steeds een beetje dichterbij.
De ijsvogel streek tenslotte neer op een tak bij de hoge bomen rechts op bovenstaande foto. Onderstaande foto maakte ik met de bridgecamera. Je kunt dan toch zien dat de tekening van het verenkleed door het inzoomen is vervaagd.
De laatste vier foto’s zijn met de spiegelreflex en het 100-400 mm objectief gemaakt. Het volgende moment dook de ijsvogel in het water en wist een visje te bemachtigen. Helaas heb ik de duikvlucht niet gefotografeerd.
De ijsvogel koos voor de fotografen een lastig plekje zo tussen de takken.
Maar ik was al lang blij dat de ijsvogel zich liet zien. Het is en blijft ten slotte mijn lievelingsvogeltje.
Ik vind het altijd een mooi gezicht zoals de ijsvogel het water afspeurt op zoek naar een visje.
Langs het weggetje in De Weerribben speurde ik opnieuw de kale jonkers af om te zien of ik weer een grote vuurvlinder zag.
Geen grote vuurvlinder, maar wel een forse sprinkhaan had daar een mooi plekje gevonden.
De sprinkhaan bleef ook rustig zitten.
Ik kon niet verder om de sprinkhaan van voren vast te leggen, want dan zou ik in de sloot belanden.
Vanaf de Hogeweg in De Weerribben reed ik naar de Rietweg. De Rietweg ligt tussen de buurtschappen Wetering en Nederland. Daar heb ik een tijd met bewondering naar de dreigende lucht staan kijken. In de verte regende het en rommelde het een beetje.
Bij bovenstaande foto was de blik gericht naar het zuiden. Bij onderstaande foto keek ik naar het noorden.
Op het moment dat de bui losbarstte zat ik in de auto. Een fotograaf bleef staan. Ik ben wel benieuwd wat zijn doel was met deze opnames.
Vanaf de Rietweg reed ik naar vogelkijkhut, de Twitterhut. Vanaf de auto overbrugde ik in een drafje de tien meter naar de kijkhut. Vanuit die hut zag ik in de verte een lepelaar in de regen staan. Toen de ergste regen voorbij was ging de lepelaar verder met het foerageren.
Tijdens de recente regenachtige periode was ik al lang blij dat het een paar uur droog was en dat ik even naar buiten kon. Dergelijke momenten was vaak aan het eind van de middag en aan het begin van de avond. Met de camera’s ging ik naar de Hogeweg in De Weerribben. Daar heb ik een tijdje staan te genieten.
Kijkend naar de lucht zou het niet lang duren of de volgende bui zou zich weer aandienen.
Tussen de donkere wolkenpartijen door scheen zowaar de zon. Het was zelfs even warm. Terwijl ik daar stond te fotograferen werd ik belaagd door de mietsen. Die mietsen zijn kenmerkend voor dat gebied.
Toen de zon scheen lieten de libellen zich ook weer zien. Dit is de bruine korenbout, een vrouwtje.
Schrijven met Licht 