Lesje in riet kammen

Het rietmaai-seizoen is voorbij. Voor 1 mei moet al het riet gemaaid en afgevoerd zijn uit het rietland. Op die laatste dag kwam zijn vrouw samen met de kinderen koffiedrinken in het rietland. Ik was erbij om er van te genieten en er een fotoserie van te maken. Het zijn tenslotte mijn oogappeltjes.

Klaas Jan kamt met een machine het onkruid uit het riet. De kinderen vinden het een leuk werkje om dat met de hand en een kam te doen. Ze werden daarbij begeleid door hun moeder. ‘Je moet onderaan beginnen met kammen net als bij je haar en daarna ga je steeds wat hoger’, zo schetste hun moeder. Moeders zijn heel praktisch en dat blijkt wel weer. 😃

Legaal een vuurtje stoken

Bij het uitkammen van het riet komt veel afval (ruigte) vrij.

Dit afval belandt op een hoop achter de kammachine.

In die hoop ruigte kun je heerlijk liggen en dat had Rhena ook ontdekt.

Klaas Jan schuift met z’n kammachine iedere keer een stukje op en maakt daar een nieuwe bult met ruigte. De vorige bult steekt hij dan in de brand.

Dat het verbranden van ruigte in het rietland is toegestaan dat heeft Jan beschreven op zijn weblog in dit bericht.

Terwijl Klaas Jan de bult gecontroleerd laat branden brengt hij ondertussen een bos riet naar de kar.

Met behulp van een vork dooft Klaas Jan het vuur aan de randen om zo te voorkomen dat het vuur zich verder verspreid dan noodzakelijk is.

Onder toeziend oog van zijn vader mag Klaas helpen bij het stoken. Van een vuurtje stoken gaat menig jongenshart sneller van kloppen…

Wegdromen in het rietland

We blijven nog even in het rietland van Klaas Jan.

Tussen het fotograferen door was er regelmatig een moment van rust. Jan had daarvoor een mooi plekje gevonden. Ook Klaas Jan pauzeerde regelmatig. Schijnbaar vinden we het alle drie wel gezellig en zinvol om bij te praten.

Rhena, die van jongs af aan meegaat naar het rietland, heeft een leeftijd bereikt waarop ze het rustig aandoet.

Terwijl Jan nog wat langer bleef zitten wandelde ik alvast verder het rietland in .

Op de linker foto is aan de horizon de toren van de Grote kerk van Blokzijl te zien.

Klaas mag dan wel ‘aangesteld’ zijn als aspirant rietteler, hij mag het op z’n jonge leeftijd nog rustig aandoen. Hoe ouder hij wordt hoe meer hij zal kunnen helpen. Nu is het nog vooral spelen en wegdromen…

‘Kijk tante Jetske, het lijkt net een trap’ en hij wees naar de wolken. Voor mij was dat een déjà vu. Toen ik als klein meisje met mijn vader mee ging naar het rietland lag ik ook regelmatig weg te dromen terwijl ik naar de wolken keek. Waardevol dat ook Klaas daar van kan genieten…

Een pannenkoek in het rietland

Het was lunchtijd in het rietland. Nadat ik mijn broodje had verorberd was ik al snel weer in de benen om een foto te maken van een spiegelgladde Roomsloot.

Klaas had van zijn moeder een koude pannenkoek meegekregen en zo te zien ging dat er goed in.

Toen ik op de computer deze foto zag met Klaas in zijn blauwe overall en met het gele broodtrommeltje dacht ik gelijk aan de aan de Oekraïense vlag. Vanuit de hele wereld komen er steunbetuigingen voor Oekraïne door het tonen van deze twee kleuren. Er is niet echt een betekenis voor deze twee kleuren, maar volgens veel Oekraïners staat het geel voor de uitgestrekte graanvelden en het blauw voor de hemel. Omdat Oekraïne de graanschuur van Europa is, is het maar zeer de vraag hoe het straks is gesteld met onze graanvoorraad…

Wordt vervolgd.

Naar het rietland

Na het bezoek aan Gerjanne en de kinderen en de fotosessie bij de lammetjes vervolgden Jan en ik onze reis. We reden naar het rietland van Klaas Jan. Dit rietland ligt bij het buurtschap Muggenbeet onder de rook van Blokzijl.

Op de zaterdagen gaat Klaas de hele dag met zijn vader mee naar het rietland. Door omstandigheden ging Klaas deze keer wat later op de ochtend. Het trof mooi dat hij met ons kon meerijden en zo hoefde Gerjanne hem niet te brengen.

Klaas rende voor ons uit en koos voor de langste weg naar zijn vader. Ik dacht dat hij niet via het natte weiland wilde. Ik koos voor de kortste weg en stak het weiland schuin over. Ik had laarzen aan dus de plassen waren geen probleem.

Al snel bleek dat ik Klaas had moeten volgen, want hij wist de weg. Ik stuitte namelijk op een sloot en moest alsnog omlopen. Jan was mij gevolgd, zij het wel op enige afstand. Ook Jan moest helaas een stukje terug lopen. Voor Jan was dit extra vervelend omdat hij door de MS weinig kracht heeft in z’n benen. Halverwege de tocht was er een gelegenheid waar hij even kon zitten om bij te komen van deze zware wandeling.

Klaas was blij dat hij zijn vader én Rhena weer zag.

We arriveerden tegen lunchtijd. Dat kwam mooi uit. Klaas Jan zette de machine stil, zo konden we in alle rust bijpraten en onze lunch nuttigen.

Een tegenlichtopname van het ‘geschoren’ rietveld.

Wordt vervolgd.

Pappa helpen in het riet, deel 3

Vandaag laat ik het laatste deel zien van de fotoserie die ik onlangs maakte in het rietland. Klaas Jan had deze keer een geweldige hulp aan zijn zijde. Zijn zoon had het warm gekregen van het harde werken en daarom kon de jas wel uit. De ene na de andere rietschoof werd door de mannen weggewerkt.

Het was mooi om te zien hoe de interactie was tussen vader en zoon. Terwijl Klaas Jan de bos met riet wegbracht kroop Klaas weer in de opvangbak. Deze keer werd hij ook als een ‘bos riet’ uit de opvangbak getild en weggebracht. Hierbij hadden de beide mannen de grootste schik.

Klaas Jan bracht zijn zoon de fijne kneepjes van het vak bij. Klaas mocht ook enkele kleine bosjes riet uitkammen.

En zo reageerde de jongste telg toen er tegen haar werd gezegd dat het tijd was om naar huis te gaan. Dikke tranen. Zij was het liefst bij pappa en haar grote broer in het rietland gebleven.

Tot slot nog een portret van de lieve en trouwe viervoeter, Rhena. En daarmee sluit ik deze serie in het riet af.

Pappa helpen in het riet, deel 2

Klaas Jan ging van jongs af aan met zijn opa mee naar het rietland. Het werken met en de liefde voor het riet werd hem dus met de paplepel ingegeven. Hun zoontje, Klaas helpt Klaas Jan nu in het riet.

Of deze volgende generatie hier ook een droge boterham in kan verdienen is maar zeer de vraag. Dat ligt ook nog ver in het verschiet. Vooralsnog geniet hij ervan om zijn vader te helpen.

Klaas geeft de bosjes riet aan zijn vader, zodat zijn vader minder ver hoeft te lopen. Hij doet dat vol overgave en werkt hard.

Als er een bos klaar is bindt Klaas Jan er een touw omheen en brengt deze naar de overige bossen op de wal. In de tijd dat zijn vader de bos riet wegbrengt neemt Klaas plaats in de opvangbak. Deze opvangbak schudt een klein beetje en dat voelt aan alsof hij gewiegd wordt.

En dan gaan ze weer door met de volgende ronde. Het is toch prachtig om dit als vader en zoon te doen.

Het roept bij mij wel nostalgische gevoelens op. Ik ging vroeger graag met mijn vader mee naar het riet om te helpen. Als ik een jongen was geweest dan had ik die ambacht waarschijnlijk van mijn vader overgenomen.

Tussen de rietschoven

Vandaag neem ik jullie weer mee naar de werkzaamheden in het riet. Met man en macht werd eraan gewerkt om het riet zo snel mogelijk van het land te krijgen.

De dames gingen een kijkje nemen bij de mannen.

Deze mannen zetten de bosjes riet aan schoven.

Als de bosjes riet aan schoven staan, kunnen ze beter drogen.

Vervolgens werden de bosjes riet stuk voor stuk ontdaan van afval. Het zogenaamde uitkammen. Klaas Jan was daarmee bezig.

Daarbij had hij een flinke hulp, maar daarover de volgende keer meer.