Drieteenstrandlopers bij zonsondergang

Op de avond van de tweede dag op Texel ging ik samen met de jeugd naar het strand bij Paal Twaalf. Op dat strand fotografeerde ik vorig jaar de drieteenstrandlopers en ik had de jeugd enthousiast gemaakt over het gedrag van deze vogeltjes.

We wandelden langs de vloedlijn. Ik speurde naar de drieteenstrandloper, maar zag ze niet. Ik was al bang dat ik de jeugd tevergeefs mee had getroond om deze koddige vogeltjes te bekijken.

En toen kwamen ze toch onverwachts aangevlogen. Ze landden even verderop op het strand.

Zoals gebruikelijk had ik meerdere camera’s, objectieven en mijn rugtas mee. Om mijn handen vrij te hebben gaf ik de Canon 5D met zoomlens aan de jeugd. Dat vonden ze geen probleem, want ze zijn vervolgens alle drie helemaal los gegaan met het maken van portretfoto’s. Ze hadden mij ook een paar keer in het vizier…

En ik heb mij uitgeleefd op de drieteenstrandlopers. Op die bewuste avond bestond het hoofdgerecht uit kwal.

Maar ook de andere gerechten van het verrassingsmenu gingen er prima in.

Ik was goed voorbereid door mijn kniebeschermers mee te nemen op vakantie. Het is niet zo’n charmant gezicht. Ik kreeg er meerdere opmerkingen over van mensen die het toch wel slim vonden.

Door hun gedrag vind ik het zulke koddige vogeltjes. Ze zoeken hun voedsel langs de waterlijn. Ze rennen dus steeds mee met de aanrollende en terugtrekkende golven.

Ik kan daar tijden van genieten. En dat ik genoten heb is wel te zien aan mijn stralende gezicht.

De zon zakte steeds verder. Het was zo langzamerhand te weinig licht om nog acceptabele foto’s te kunnen maken van de snelle lopertjes.

De jongelui hielden het voor gezien en wandelden richting strandtent om op het terras wat te drinken. Even later voegde ik mij bij hen. Weer een dag met een gouden randje…

Bij de vuurtoren

Op dag 2 van onze vakantie op Texel gingen we na de lunch naar het strand bij de vuurtoren. De jongens hadden een beklimming van de vuurtoren afgesproken om 14 uur.

Maar voordat het zover was overbrugden we die tijd op het strand bij de vuurtoren. Ze hadden een supersonische frisbee gekocht en vermaakten zich lange tijd met het overgooien van de frisbee. Er valt altijd genoeg te beleven op dat strand. Het is bij uitstek een strand om te vliegeren.

Toen het voor de jongens tijd was om de vuurtoren te beklimmen gingen onze dochter en ik op het terras van de strandtent zitten. Uiteraard heb ik nog wel enkele foto’s gemaakt van de jongens op de vuurtoren.

Op het Texelse strand

Onlangs waren mijn man en ik een week op Texel. De kinderen kwamen het weekend ook over. De eerste avond gingen we met z’n allen naar het strand bij De Koog.

Lekker flaneren langs de vloedlijn.

Er lagen opvallend veel kwallen op het strand. De oorzaak van de alsmaar groeiende kwallenpopulatie is aan verschillende factoren te wijten. Wat die factoren zijn kun je lezen op deze site.

De jonge onderzoekers wierpen zich op de anatomie van de kwal. Dat deden ze wijselijk zonder de kwal aan te raken.

Een viervoetertje geniet samen met zijn baasjes van een wandeling over het strand.

Strandhuisjes in het gelid met hier en daar nog enkele gasten die wellicht bleven wachten op de zonsondergang.

Wij hebben daar niet op gewacht. De jeugd wilde graag met ons een terrasje pakken in het centrum van De Koog. Meeste stemmen gelden.

Even na zonsondergang waren we weer terug bij onze vakantiewoning.

De lucht kleurde nog mooi. Waarschijnlijk hadden we wel een mooie zonsondergang gemist op het strand. Maar ja je kunt niet op twee plaatsen tegelijk zijn.

Spielerei

Ik wandelde door de tuin van het resort naar de zonsondergang aan de Egeïsche Zee.

De hele dag was een Duits gezin bezig geweest met het maken van een kunstwerk. Nou ja kunstwerk is een wat groot woord, het is meer spielerei. Ze hadden een geul gegraven waarin het zeewater stroomde. Van het natte zand druppelden ze een burcht. Dit meisje had overdag ook meegeholpen.

Een burcht van druipsteen of beter gezegd van druipzand…

De ondergaande zon schoof iedere dag een stukje verder richting het Griekse eiland Samos.

Meeuwen foerageren bij de zandopspuiting

Tijdens onze vakantie op Texel werd ik getipt dat er ter hoogte van Den Hoorn zand opgespoten werd op het strand. Ik besloot daar een kijkje te nemen. Ik nodigde mijn tantezegger uit om met mij mee te gaan.

Op internet las ik dat de zandopspuiting wordt uitgevoerd aan de gehele Noordzeekust. Op deze site van Rijkswaterstaat kun je er alles over lezen. Bescherming van onze kust is geen overbodige luxe. Je ziet aan de duinen dat er door het hoge water hele stukken duin waren weggespoeld.

Terwijl mijn neef een duik nam in de Noordzee maakte ik een fotosessie van de zandopspuiting en de foeragerende meeuwen.

De grote zandsuppletie brengt heel veel levende zeediertjes aan de oppervlakte en is dus voor de meeuwen een echt feestmaal.

Voor de beeldvorming heb ik er ook een filmpje van gemaakt.

Drieteenstrandlopers

Vandaag is het vervolg op deze serie op het Noordzeestrand van Jan Ayeslag op Texel. Ik kwam dus voor de strandlopers. Ik moest wel geduld hebben voordat ik ze trof.

Het ging om de drieteenstrandlopers. Hij is uniek onder de strandlopers omdat hij de achterteen mist.

Drieteenstrandlopers vallen op doordat ze voortdurend heen en weer rennen op het strand. Ze eten namelijk diertjes die na een golf achterblijven. Vervolgens wijken ze snel uit voor de volgende golf.  

Om te laten zien hoe ze in groepjes voedsel zoeken en snel wegrennen voor de aanrollende golven heb ik een filmpje gemaakt.

De avond viel, het werd voor mij tijd om terug te keren naar de vakantiewoning.

Op het strand bij Jan Ayeslag

Op de vierde dag in onze vakantie op Texel werd ik getipt door de familieleden dat ze leuke, snelle vogeltjes hadden gezien op strand bij Jan Ayeslag. De familieleden waren Jan Ayeslag gepasseerd tijdens hun wandelmissie, in 3 dagen wandelen van de vuurtoren tot en met de veerhaven. Nog dezelfde avond ging ik alleen naar het strand. Ik wilde ze wel met eigen ogen zien. Het was heerlijk rustig op het strand.

Ik maakte een aantal overzichtsfoto’s. Het was opkomend water. Ik stond op een zandbank te fotograferen en dreigde ongemerkt ingesloten te worden door het water. Gelukkig had ik laarzen aan en kon ik met droge voeten het strand bereiken.

Ingezoomd op een kleinood.

De leuke snelle vogeltjes waar ik voor kwam had ik nog niet gezien. Wel stond er een visdiefje op het strand.

Wordt vervolgd.

Zonsondergang bij de vuurtoren

De eerste avond tijdens ons verblijf op Texel gingen we naar de zonsondergang bij de vuurtoren. Deze keer had ik twee modellen mee en daar heb ik dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. Onze dochter en zoon zijn wijs met elkaar…

Zonder verdere tekst neem ik jullie mee naar de vloedlijn…

De zon zagen we uiteindelijk niet achter de horizon verdwijnen, ze zakte in een wolkenband vlak boven de zeespiegel. Desondanks hebben we volop genoten. Het was inmiddels fris geworden, tijd om weer terug te lopen richting de vuurtoren.

 

Fotograferen of genieten?

Op het resort waar we onze vakantie vierden kwamen ook veel gasten die op doorreis waren. Op een namiddag arriveerde een groep Aziaten die Efeze hadden bezocht. Kenmerkend voor toeristen uit een Aziatisch land is wel het continu fotograferen van zichzelf.

Als ik ze zo bezig zie dan heb ik sterk de indruk dat ze meer bezig zijn met het fotograferen dan met het genieten van de omgeving.

De man nam de meest bijzondere poses aan en de vrouw maar fotograferen. Dit ging zo tijden door.

Na enige tijd verscheen er nog een Aziatische vrouw ten tonele. Zij had haar mobiel op een statief geplaatst. Ze activeerde haar zelfontspanner…

en nam haar positief in. Dan liep ze weer naar haar mobiel, activeerde de zelfontspanner en nam weer haar positie in. Dit herhaalde zich tientallen keren.

In aanvang controleerde de man op de telefoon of de foto’s van hem waren gelukt. Hij leek niet tevreden.

De andere fotograaf werd om hulp gevraagd. Zij mocht nu proberen goede foto’s te maken van de springende man.

En gaat het bij deze mensen nu om het fotograferen of om het genieten, vraag ik me dan af. Nadat ik de verrichtingen van deze toeristen had vastgelegd liep er een klein kereltje door mijn beeld. Geef mij maar zo ‘n spontaan fotomodelletje. Het rood van de ondergaande zon scheen op zijn krullen. Dat vind ik genieten !

Ik heb mijn hart verloren…

Op het strand aan de Egeïsche Zee bivakkeerde een roedel zwerfhonden. Hun favoriet plekje was in de schaduw van de overkapping.

De honden gaven in de regel geen overlast, ze gingen hun eigen gang. Behalve als strandgasten ze gingen voeren, dan waren ze niet meer weg te slaan.

En dan had je de hele roedel zomaar aan je broek hangen.

Dit leek me de heer en meester van de roedel. Nauwgezet hield hij alles in de gaten.

Binnen de roedel moest er wel eens een geschilletje worden uitgevochten. Maar als de bakens waren verzet dan keerde de rust snel weer terug.

Eén hondje was mijn favoriet. Aan dit kleine mannetje heb ik mijn hart verloren…

Alles wat hij deed vond ik schattig. Zijn manier van lopen. Zijn manier van spelen. Zijn manier van observeren. Zijn manier van rusten.

Zijn manier van kijken.

Hij deed me denken aan onze Maxi van vroeger. Het hondje waar ik als kind mee opgroeide. Mijn baken. Mijn vreugde in mooie tijden en mijn troost in verdrietige tijden.