Na de fotosessie bij de rietsnijder liepen we terug naar de auto. Voordat we instapten lieten we onze blik dwalen over het riet aan de andere kant van de weg.
Met tegenlicht leek het net of het riet verzilverd was.
Het tegenlicht in combinatie met het verzilverd riet geeft een enigszins surrealistisch beeld.
Het zilverkleurige riet stak mooi af bij het bruin van de lisdodden.
Vandaag gaan we verder met de fotokuier die ik samen maakte met mijn fotomaatje, Jan. Nadat we de reeën hadden gefotografeerd koersten we verder naar de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder. Toen we op de Westersânning (zie Google Maps) reden zag ik aan de linkerkant een mooie wolkenpartij. Dit uitzicht moest wel even vastgelegd worden…
De zon liet haar stralen door de wolken schijnen. Een zonneharp.
Wat verder inzoomend is de zonneharp wat duidelijker te zien.
Wordt vervolgd.
Op de middag dat ik de otter, de ijsvogel en de zwanen fotografeerde maakte ik ook enkele foto’s van een vissende aalscholver.
Gisteren las ik een bericht van Vogelbescherming Nederland over de aalscholver. De aalscholver werd opnieuw onder vuur genomen, dit keer in het Europees Parlement, onder andere door Nederlandse parlementariërs. Er zouden te veel aalscholvers zijn, die door een sterke toename van het aantal een bedreiging zouden vormen voor de commerciële visserij. Onderzoeksresultaten wijzen anders uit. Vogelbescherming vindt dat we juist trots op de comeback van de aalscholver mogen zijn: een prachtig resultaat van de natuurbescherming. Het artikel is hier te lezen.
Een eindje van de kijkwand vandaan staan een boompje, enkele stronken en wat een struikjes in het water. Dat plekje is een geliefde pleisterplaats voor de aalscholver en andere waterdieren. Op onderstaande foto zie je de aalscholver op een boomstronk staan. De aalscholver staat er met gespreide vleugels om te drogen.
Door in te zoom kreeg ik onderstaand beeld. Door het tegenlicht werd het bijna een zwart/wit foto. Het resultaat doet me denken aan papierknipkunst uit het museum in Westerbork.
Iedere dag liet de man zijn paard rondstappen in de Egeïsche Zee.
De reden daarachter kon ik niet gewaarworden. Misschien gewoon voor de show…
Onlangs waren we op vakantie in een resort aan de Egeïsche Zee. Deze keer had ik behalve de Nikon bridgecamera ook de Canon spiegelreflex camera meegenomen. De komende tijd zal ik van deze vakantie een aantal series laten zien.
Op de eerste avond was ik net te laat om de zon onder te zien gaan. Nadat de zon achter de horizon was verdwenen was het ook nog genieten van de roodgekleurde lucht en zee.
Een visser zette zijn netten uit.
…
…
…
…
…
Even een moment van rust tussen het voeren van de jongen door. Pffff, wat moeten de ouden hard werken.
In het avondzonnetje.
Afgelopen week ben ik naar de Ryptsjerksterpolder gereden. Dit natuurgebied ligt ten noordoosten van Leeuwarden. Ieder jaar strijken daar duizenden grutto’s neer na hun lange reis vanuit het zuiden. Vanaf de parkeerplaats wandelde ik naar het bruggetje.
Vanaf het bruggetje had ik een mooi zicht op de Koaiboutfeart.
Vanuit de auto had ik gezien dat het waterpeil in dit plas-drasgebied al flink was gezakt. Dat betekende automatisch dat de grutto’s heel ver weg zouden zitten. Met de verrekijker liet ik mijn blik glijden over de duizenden vogels. Ik zag smienten, ganzen, meeuwen, grutto’s, kieviten en aalscholvers. Met de Nikon bridgecamera zoomde ik flink in. Ik had al gelijk door dat de vogels te ver weg zaten. Op de computer werd mijn vermoeden bewaarheid. Het heeft geen bruikbare foto’s opgeleverd.
In maart 2019 was ik ook in de Ryptsjerksterpolder. Toen was ik er twee weken eerder. Het water stond toen tot aan de dijk. De duizenden vogels waaronder de grutto’s zaten toen dichterbij. Dit jaar was ik dus te laat.
Terwijl ik met deze post bezig was zocht ik meer informatie op internet. Ik kwam toen terecht op deze site van Vroege Vogels. Daar las ik over een interessant veldonderzoek naar het trekgedrag van grutto’s. Filmer Herman Zeilstra kreeg de kans om de jonge grutto’s, van ei tot uitvliegen en de terugkeer, van zeer dichtbij te filmen. De documentaire werd uitgezonden op 13 maart bij NPO2 en op 14 maart bij Omrop Fryslân. Zie Omrop Fryslân.
Omdat het deze keer niet is gelukt om de grutto’s in de Ryptsjerksterpolder vast te leggen laat ik hier een aantal foto’s zien die ik heb gemaakt in maart 2019. *Klik op de foto voor groot formaat*
In 2019 heb ik ook een filmpje gemaakt.
Gelukkig was ik niet alleen voor de grutto’s naar het hoge noorden gereisd. Ik heb het gecombineerd met een bezoek aan mijn lieve voormalige collega. Onder het genot van een heerlijke lunch hebben we gezellig bijgepraat. Als vanouds. Toen de jongens uit school kwamen hebben we met elkaar een wandeling gemaakt in de natuur.
Vanwege het broedseizoen waren de meeste wandelroutes niet toegankelijk en stonden we meerdere keren voor een afgesloten hek. Gelukkig vonden we uiteindelijk deze route.
Deze jongens zijn echte buitenjongens. Het was dan ook heel gezellig om zo met elkaar op pad te gaan. De oudste test hier zijn onderwatercamera.
Jongens zijn geen jongens als ze niet even proberen hoe ver ze kunnen gaan. Natuurlijk stopten ze net op tijd voordat hun laarzen volliepen met water.
Ik heb dan geen acceptabele foto’s van de grutto’s kunnen maken, de dag was in ieder geval zeer geslaagd.
Na de fotosessie van de dreigende luchten boven Aekingerzand wandelde ik terug naar de auto. Bij een ven vloog een bloedrode heidelibel. De libel zocht een plekje waarbij ik deze kon vastleggen met de zon op de achtergrond. De lensflare of zonneflare hoort erbij…
Vanwege de hoge waterstand in onze rivieren ben ik gisteren naar de IJssel gereden. Ik koos voor de buurtschap Harculo ten zuiden van Zwolle. Zie Google Maps. Ik parkeerde mijn auto onderaan de dijk.
Ik wandelde over het ‘karrespoor’ richting de IJssel. Achterom kijkend zag ik dat er voldoende ruimte is tussen Harculo en de IJssel voor het eventueel bergen van het water bij een extreem hoge waterstand.
Toen ik een klein dijkje overstak schrokken de foeragerende ganzen en kozen snel het luchtruim. Ook hier waren de ganzen goed vertegenwoordigd. Het weiland lag bezaaid met ganzenpoep. Ik kan me voorstellen dat de boeren er helemaal klaar mee zijn.
Of de waterstand van de IJssel nu beduidend hoger was dan anders daar kon ik niet over oordelen, omdat ik hier nog niet eerder was geweest. Het water kolkte en stroomde wel snel. Op de tweede foto ligt Zwolle aan de horizon.
De IJssel bij tegenlicht.
Wordt vervolgd.
Zolang we in de wintermaanden zitten en er geen sprake is van winterweer plaats ik hier een winterfoto uit het archief. Op 4 december in 2016 was alles bedekt met rijp. Het was een schitterende ochtend. Deze foto is gemaakt nabij de Hunebedden in Havelte.
Schrijven met Licht 