De Kluut broedt vrijwel overal in het Waddengebied, vooral in de nabijheid van ondiepe brakke plasjes binnendijks. In de kolonie van grote sterns op Texel was de kluut dan ook te vinden.

‘De kluut wijst met z’n snavel naar z’n snuut’,  luidt het ezelsbruggetje. Deze kromme snavel beweegt een kluut door een laagje fijn slib. Zodra een kluut een ongewerveld diertje als een garnaaltje tussen zijn snavel voelt, klapt hij zijn snavel dicht.

Ze wisselen het foerageren af met een moment van poetsen en een moment van rust. Dit gebeurt zittend of staand waarbij ze één poot hebben opgetrokken.

Een jonge kluut in ruste.

In onderstaande serie kun je zien tot hoe ver de kluut met zijn lange poten wegzakt in het slib. De vogel moest zelfs zijn vleugels even gebruiken om in evenwicht te blijven. Als de kluut uit het slib stapt zie je dat hij tot zijn ‘knieën’ was weggezakt. Ik zat hier verstopt achter de zuring, daarom lukt het om deze fotoserie te maken met de Canon zoomlens van 70 – 200 mm.