Toen ik in de kijkhut zat te spotten naar het ijsvogeltje viel het me op dat er in het water regelmatig flinke rimpelingen waren te zien.

Ik ging er vanuit dat grote vissen vanuit de diepte naar het oppervlakte kwamen. Ik ging er er zonder meer vanuit gegaan dat het een diepe plas was…

Totdat ik inzoomde op twee nijlganzen. Toen zag ik pas dat die nijlganzen konden staan in het water. Zo zie je maar weer, schijn bedriegt. Daarmee had ik naar mijn idee ook meteen een verklaring voor die heftige rimpelingen in het water, die vissen hadden amper ruimte om te zwemmen.

Terwijl ik mijn blik over het water liet glijden en wachtte op de terugkeer van de ijsvogel hoorde ik het gepiep van een watervogel. Ik ging er vanuit dat het een meerkoet zou zijn, maar al snel werd het duidelijk dat het een waterhoen was. De waterhoen scharrelde met de jongen langs de oever aan de voet van de kijkhut. Ze bleven in de beschutting van de begroeiing en creëerden zo geen fotogeniek plekje. Toch kregen ze een plekje op mijn weblog, omdat het voor mij een niet alledaagse waarneming is.