De laatste vogel uit mijn drieluik in De Auken is de purperreiger. De purperreiger is veel zeldzamer dan zijn soortgenoten, de blauwe reiger en zilverreiger.

Om te foerageren moeten ze hun nest verlaten en daar zat ik met spanning op te wachten. Ik had de spiegelreflex met 70-200 mm objectief in de aanslag. Daar vloog dan eindelijk een purperreiger langs. Te ver weg voor de 200 mm. Kroppen vond ik in dit geval jammer want dan zouden de grauwe ganzen buiten beeld vallen.

Een tijd later had ik meer geluk. Weer steeg er een purperreiger op. Deze keer vloog de grote vogel vlak over mij heen. Op de dag dat ik daar was stond er een straffe noordwesten wind. De reiger had moeite om in balans te blijven.

Op de site van vogelbescherming staat het volgende… De purperreiger is een sierlijke reiger met een fraai uiterlijk. Hij is donkerder, iets kleiner maar vooral slanker dan de bekende blauwe reiger. In vlucht vallen vooral de ver uitstekende poten met lange tenen op. De purperreiger is een moerasbewoner en broedt in kolonies in drassig, overjarig rietland en in door oud riet omgeven struweel. Het voedsel bestaat vooral uit vis en amfibiën, die in ondiep open water gevangen worden. Het zijn trekvogels, die overwinteren in West-Afrika ten zuiden van de Sahara. Purperreigers zijn een stuk zeldzamer dan de algemene blauwe reiger.

Na een tijdje genieten en fotograferen zag ik een dreigende lucht aankomen. Dat kon niet veel goeds betekenen. Ik had twee opties, of in de kijkhut de bui afwachten of op een drafje terug te gaan naar de auto. Ik koos voor de tweede optie. Theoretisch zou ik voor de bui uit kunnen rennen… Ik greep mijn spullen bij elkaar en draafde zoals gezegd richting de auto. Ik keek achterom en kon het niet laten om mijn camera te pakken en een foto te maken.

Dan weer in draf en dan weer snel een foto maken.

Ik zat precies op tijd in de auto. Het volgende moment vielen de eerste dikke regendruppels op de voorruit. Wat een timing.